Ένα post μέσα απ' το κελί

Νιώθω σαν να ήμουνα σε έναν παράδεισο που, εδώ και κάμποσο καιρό, έχει μετατραπεί σε ένα κελί και με κρατάει αλυσοδεμένο μέσα του. Σε ένα κελί που το χρώμα των τοίχων του εναλλάσσεται σε κόκκινο και μαύρο.

Η αλήθεια είναι πως είχα ευκαιρίες να αποδράσω, αλλά δεν το τόλμησα. Ας πούμε πως έξω από το κελί μου πέρασαν δυο περαστικοί, σε διαφορετική χρονική περίοδο ο καθένας, και μου πέταξαν από ένα κλειδί. Αυτά τα κλειδιά δεν ξέρω αν ταίριαζαν με την κλειδαριά του κελιού μου και με το λουκέτο των αλυσίδων που με κρατάν σφιχτά δεμένο, αλλά ούτε καν μπήκα στον κόπο να δοκιμάσω αν ταιριάζουν.
Ίσως να ήταν δυο χαμένες ευκαιρίες, και ίσως κάποτε να μετανιώσω που δεν τις άρπαξα. Το ίδιο ρίσκο που είχανε αυτές, έχει και το ότι κάθομαι με τα χέρια δεμένα... Δεν ξέρω αν έκανα το σωστό ή το λάθος... όμως το ρίσκαρα!

Ο λόγος που με έκανε να μην δοκιμάσω είναι ότι πιστεύω (ή θέλω να πιστεύω) πως αυτό που με κρατάει φυλακισμένο δεν είναι απλά οι κλειδαριές, μα είναι κάτι δυνατότερο και ουσιαστικότερο από αυτές. Ίσως να φταίει και το ότι, ακόμα μέσα μου πιστεύω και θέλω να ελπίζω πως τούτο το κελί μπορεί να ξαναγίνει παράδεισος. Βέβαια, όλα αυτά μπορεί να είναι ένα παιχνίδισμα του μυαλού μου και μια αυταπάτη, που προέρχονται απλά από μια αδυναμία και με κάνουν άσκοπα και ανώφελα να μένω πίσω στην ζωή μου.

Όπως και έχει όμως, δεν θέλω να αποδράσω!... Όχι ακόμα!