Σε έναν άγγελο...

Το πρωινό με μυριάδες, φωτεινές ηλιαχτίδες στολίζει χρυσαφένια την πλάση,
μα μοναχά ελέχιστες από εκείνες αφήνεις να περάσουν στην ψυχή σου.
Τα κεραμίδια τις στάλες της χτεσινοβραδινής βροχής, που τα ντύναν, έχουν χάσει
και εσύ από το παραθύρι σου κοιτάς στον ορίζοντα να αχνοσβήνει η ζωή σου.

Σμήνη αγγέλων χαρωπών τριγύρω σου, πετούν και με εσένα παιχνιδίζουν,
μα εσύ δεν τους βλέπεις, μήτε τους νιώθεις κι ας είσαι ένα με αυτούς.
Τι είσαι, το ξέρουν μονάχα οι πικρές στιγμές που θλίψη σου χαρίζουν,
για να μην νιώσεις την φύση σου και μαζί τους φύγεις στους ουρανούς.

Πρόσωπο και αύρα αγγελικά,
κλεισμένα σε ποθητό, γυναίκας σώμα.
Γιατί σφαδάζεις νεκρικά,
άγγελε, μέσα σε δώμα;

Δικός σου είναι ο ουρανός,
δικό σου και της Σελήνης το χρώμα.
Σε καρτερούνε οι θεοί...
Πέτα! Δεν είσ' από χώμα.

Εγώ; Ένας διαβάτης περίεργος. Κοντοστέκω κρυφά και με δέος σε θωρώ.
Ένας διαβάτης που, άτεχνα και άμετρα, ριμούλες σου χαρίζει
(χαρά μου αν διαβάζοντας, νιώσεις στην ψυχή σου έναν λυγμό)
και να μπει στον δικό σου παράδεισο, μέρα-νύχτα μακαρίζει.