Αισιοδοξία

(i)

Ντύνει η αυγή τον ουρανό με το ροδί της χρώμα
κι οι ανθοί πολύχρωμα στολίζουνε το χώμα.
Κάθε πρωί μια ζωγραφιά στα μάτια του φερμένη,
μα εκείνος, καθημερινός, συνεχά να βαριανασαίνει,
καθώς από το σπίτι του μονάχος ξεπορτίζει,
μονάχος διαβαίνει στην δουλειά, μονάχος του γυρίζει.
Δε τον ωφελούν οι ομορφιές, αφού μίζερος είν' ο κόσμος,
μίζερη είναι η ζωή και συνήθειά ο πόνος.

(ii)
Η άμμος, που στη κλεψύδρα της ζωής συνεχώς κυλάει,
κανείς θνητός δεν έμαθε ποτέ, πότε σταματάει.
Οι στιγμές που χάνονται, πίσω δε θα ματάρθουν
κι κόκκοι της άμμου να πέφτουνε, κάποτε, θα κοπάσουν,
γιαυτό μάθε να εκτιμάς, όσο μου μένει χρόνος.
Μια του μυαλού ψευδαίσθηση μονάχα είναι ο πόνος.
Πάρε του ουρανού τα χρώματα και κάνε τα στεφάνι
κι ύστερα της γης τις ευωδιές στο σώμα σου, θα γιάνει.
Έτσι θα μάθεις την χαρά, θα νιώσεις την γαλήνη,
θα νιώσεις και το Αθάνατο που την ζωή, μας δίνει.