Σθκατούλες

Τον τελευταίο καιρό μπούχτισα να απογοητεύομαι από τους γύρο μου. Τελικά ίσως κανένας να μην αξίζει να του δείξεις εμπιστοσύνη και να του ανοιχτείς. Ίσως κανείς να μην αξίζει την αγάπη. Όχι δεν είναι σκληρό αυτό, είναι η πραγματικότητα! Τουλάχιστον μέχρι στιγμής η ζωή αυτό που έχει δείξει. Σε ότι δίνω αξία και αγάπη, μόνο απογοήτευση μου δίνει τέλος.

Κάποτε πίστευα στο πεπρωμένο και πως όλα τα κρίματα μας παύουνε να υπάρχουν όταν η μοίρα μας φανερώσει το άλλο μας μισό. Τελικά αυτό είναι μαλακία!

Μερικοί άνθρωποι είναι γεννημένοι για να είναι μόνοι. Ίσως αυτός είναι ο σκοπός της ζωής τους. Ίσως γιατί έτσι μπορούν να γίνουν δημιουργικοί και έτσι μπορούν να πάρουν από την ζωή αυτό που τους πρέπει. Πιστεύω πως η αρμονία του σύμπαντος τους επιβάλει την μοναξιά, για να υπάρξει η εσωτερική τους και η κοσμική ισορροπία.

Η αλήθεια είναι πως οι τελευταίοι δυο μήνες με βρήκαν γονατισμένο με τα χέρια μου απλωμένα προς τον ουρανό, περιμένοντας βοήθεια. Δεν ζήτησα ούτε περίμενα την βοήθεια κανενός αγνώστου, αλλά την περίμενα από κει που πίστευα πως είχα δώσει την δίκια μου κάποτε. Σθκατούλες... Το μόνο που πήρα ήταν ένα καλό χέσιμο!!!

Πλέον δεν περιμένω τίποτα και από κανέναν. Άμα δεν παίρνεις τίποτα από κει που έχεις δώσει κάτι, έστω και κάτι μικρό, τότε τι ελπίδες να σου απομένουν να περιμένεις κάτι από ξένους;

Μετά από αυτά νιώθω πολύ ηλίθιος. Νιώθω σαν εκείνους που περιμένουν τους ΕΛ να έρθουν να μας σώσουν από την νέα τάξη πραγμάτων και σαν εκείνους που περιμένουν να έρθουν U.F.Ο. να μας πάρουν σε άλλον πλανήτη, επειδή έχουμε καταστρέψει τον δικό μας. (Ρε αδερφέ, εδώ κατέστρεψες το σπίτι σου, θα σε πάρουν και για μουσαφίρη;)

Ώρες, ώρες δεν ξέρω τι θέλω και τι νιώθω. Νιώθω σαν να τα έχω χάσει όλα, σαν να μην έχω μέλλον, μα ούτε και παρόν. Καμιά φορά όμως καταφέρνω και έρχομαι λίγο στα ίσια μου, όταν η αγάπη που νιώθω παύει να γίνετε κτητική και μετουσιώνεται σε αρετή, στην αληθινή της μορφή. Τότε νιώθω πολύ όμορφα!

Είμαστε περίεργα ζωή εμείς οι άνθρωποι! Δεν μας καταλαβαίνω... Καλά, καλά ούτε και εμένα καταλαβαίνω. Πάνω που καταφέρνω να ημερέψω την φωτιά που με καίει και να ημερέψω τον πόνο, νιώθω την ανάγκη της ξανά και την ζητάω απεγνωσμένα. Ίσως επειδή κάποτε με έκανε να νομίζω πως ήταν η μοίρα αυτή που μας έφερε κοντά και όχι απλά μια ανάγκη.

Πονάει πολύ η απουσία όταν έχει ουσία. Γιατί η απουσία που νιώθω έχει ουσία. Έχει και πάνω της χαραγμένα όνειρα και αισθήματα... μα ποιος νοιάζεται για αυτά; "Ότι φάμε, ότι πιούμε και ότι αρπάξει ο κώλος μας", έτσι μας μάθανε!

Η αλήθεια είναι πως μέσα μου πιστεύω πως η αγάπη αξίζει στον καθένα, ότι κι αν είναι αυτός, αλλά ήρθαν εκείνες οι στιγμές που ο πόνος της ποτίζει με μίσος.

Δεν είμαι άγιος, έχω κάνει και εγώ μαλακίες στην ζωή μου. Έχω πονέσει κάποιους που αγάπησα και αγαπώ, αν και το έκανα άθελα με βαραίνει! Ποτέ όμως δεν υπήρξα αχάριστος! Έχω προσπαθήσει να δείξω κατανόηση κι ας, ίσως, να μην έχω εισπράξει ποτέ... (Ξέρεις κάτι; Για να δείξεις κατανόηση, πρέπει να έχεις νόηση.)

Τελοσπάντων... Πολλές μαλακίες είπαμε για σήμερα...

Λίγο κουράγιο θέλω μονάχα και... θα την κάνω!!!



Υ.Γ. Άσχετο: Little a, ευχαριστώ για την πάσα που μου έκανες στο παιχνιδάκι της πυραμίδας (ή όπως το λένε), αλλά δεν είμαι σε φάση για τέτοια. Απέχω γιατί δε μ' αρέσει να μπαίνω σε άλλων τριπάκια, ούτε να ανακατεύομαι με το πλήθος. Άσε που είμαι και αντικοινωνικός! :-P Ελπίζω να μην παρεξηγηθείς. Άλλωστε ξέρεις ότι σε έχω σε μεγάλη εκτίμηση! :-)