Αμφισβητώ...

... έως και τον ίδιο μου τον εαυτό, για να του δίνω την ευκαιρία να μου αποδεικνύει ότι υπάρχει.

Στον... "Πίσω απ' το παράθυρο"

Στέκεις πίσω από το τζάμι ενός ξύλινου παραθύρου
και εκπνέοντας, το γιομίζεις με καυτά σου τα χνότα ·
γράφεις πάνω το όνομα της με την άκρη ενός δακτύλου,
καθώς ο δρόμος στερεύει από διαβάτες κι από φώτα.

Ο αγέρας, που σφυράει, θαρρείς πως μ’εσένα χασκαρίζει
κι η βροχή, που δυναμώνει, θαρρείς μ’ εσένα τα 'χει βάλει.
Μια παλιά μελωδία, μια στείρα αρμονία σου χαρίζει
ύστερα μέσ’ απ’ το μυαλό σου μια οπτασία θα την βγάλει.

Έχει πέσει το σκοτάδι, έχει πλέον ο ουρανός νυχτώσει
κι μον’ ο άνεμος χτυπάει του σπιτιού σου την έξω πόρτα.
Ποια, άραγες, περιμένεις και τη πόρτα δεν έχεις κλειδώσει;
Πάψε να βαριανασαίνεις - τίποτα δεν είναι όπως πρώτα!

Όταν ο χρόνος σε προσπερνάει, οι θύμησες ξεθυμαίνουν ·
κι όσοι ξύπνιες τις κρατάνε, μόνοι τους βαριανασαίνουν.
Οι άνθρωποι προχωράνε και για σένα δε θα προσμένουν ·
αφού ότι ζούνε, το πετάνε στην αχαριστία - σαν στο διάβα την τυχαίνουν.

Η Ελπίδα

Σαν άνθος που μαράθηκε προτού καν να ανθίσει,
η ρημαγμένη νιότη μου, στο χώμα έχει γείρει
και σαν φυσάει ο άνεμος, το χώμα γλυκά αγγίζει...

Ξέρω πως θα έρθει κάποτε και θα την αναστήσει!


Θα έρθει μαζί με τον άνεμο, με το δροσάτο αγέρι
πάνω στα ξηραμένα φύλλα μου, και σα τα ακουμπήσει,
ο ανθός μου θα αναστηθεί κι αγάπη θα μυρίσει...

Την ομορφιά την πρώτισθη θε να μου επροσφέρει!

Τέσσερα Αγαπημένα Μου Ποιήματα Του Κώστα Ουράνη

Κώστας Ουράνης (Κωνσταντινούπολη, 1890 - Αθήνα, 1953). Ποιητής, πεζογράφος, δοκιμιογράφος, μεταφραστής και δημοσιογράφος (πραγματικό όνομα Κώστας Νιάρχος).

Η ΑΓΑΠΗ

Δεν ωφελεί να καρτεράς όρθιος στην πόρτα του σπιτιού
και με τα μάτια στους νεκρούς τους δρόμους στυλωμένα·
αν είναι να 'ρθει, θε να ΄ρθει, δίχως να νιώσεις από που,
και πίσω σου πλησιάζοντας με βήματα σβησμένα

θε να σου κλείσει απαλά, με τ' άσπρα χέρια της τα δυο,
τα μάτια που κουράστηκαν τους δρόμους να κοιτάνε,
κι όταν γελώντας να της πεις θα σε ρωτήσει: «ποιά είμ' εγώ;»
απ' της καρδιάς το σκίρτημα θα καταλάβεις ποιά 'ναι.

Δεν ωφελεί να καρτεράς... Αν είναι να 'ρθει, θε να ΄ρθει.
Κλειστά όλα να 'ναι, θα τη δεις άξαφνα μπρος σου να βρεθεί
κι ανοίγοντας τα μπράτσα της πρώτη θα σ' αγκαλιάσει.

Ειδέ, κι αν έχεις φωτεινό, το σπίτι για να την δεχτείς,
και σαν φανεί τρέξεις σ' αυτήν, κι εμπρός στα πόδια της συρθείς,
αν είναι να 'ρθει, θε να ΄ρθει - αλλιώς θα προσπεράσει.

............................


VITA NUOVA

Δε θέλω πια παρά να ζω έτσι όπως ένα δέντρο,
όπου θροϊζει ανάλαφρα σε πρωϊνό του Απρίλη
μεσ' σ' ένα κάμπο ειρηνικό, γεμάτον φως γαλάζιο
και παπαρούνες κόκκινες και άσπρο χαμομήλι.
Δε θέλω πια παρά να ζω έτσι σαν ένα ρόδο,
που άνθισε κατάμονο μέσα σε πράο χειμώνα
σ' ένα πεζούλι φτωχικό κ' ηλιόφωτο, που να' χει
ασβεστωμένο τοίχωμα να του κρατάει το χώμα.
Θεέ μου! άσε με να ζω σαν ένα από τα μύρια,
τ' ανώφελα τα έντομα που από το φως μεθάνε
και τη ζωή τους στους ανθούς ανάμεσα περνάνε·
μακρυά απ' τον κόσμο, μοναχό σ' ένα λευκό σπιτάκι:
και να 'χω μέσα στην ψυχή μου των γέρων την ειρήνη
και στην καρδιά μου των φτωχών την ένθεη καλοσύνη.


...............................

ΖΩΗ

Κάποιες φορές, σα βράδιαζεν αργά στην κάμαρά μας,
τ' ωχρό κεφάλι γέρνοντας στην αγκαλιά μου απάνω
και με θλιμμένο ανάβλεμμα στυλά κοιτάζοντάς με,
«θα με ξεχάσεις;» ρώταγες «καλέ μου, σαν πεθάνω;»

Δε σ' απαντούσα. Την φωνή την πνίγαν οι λυγμοί μου,
κι έσφιγγα με παροξυσμό τ' αδύνατο κορμί σου,
σα να θελα μες στη ζωή να σε κρατήσω ενάντια
στο Χάρο, για, αν δεν μπόραγα, να πήγαινα μαζί σου.

Γιατ' ήσουν όλη μου η ζωή, χαρά της και σκοπός της,
κι όσο κι αν εστρεφόμουνα πίσω στα περασμένα
δεν έβλεπα, δεν ένιωθα κοντά μου άλλη από σένα.

Μου φαίνονταν αδύνατο δίχως εσέ να ζήσω.
Και τώρα που με άφησες, με φρίκη αναλογιέμαι
το θάνατό σου, αγάπη μου, πως πάω να συνηθίσω.


............................


ΘΑ ΠΕΘΑΝΩ ΕΝΑ ΠΕΝΘΙΜΟ ΤΟΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ ΔΕΙΛΙ

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
μες στην κρύα μου κάμαρα όπως έζησα: μόνος·
στη στερνή αγωνία μου τη βροχή θε ν' ακούω
και τους γνώριμους θόρυβους που σκορπάει ο δρόμος.

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
μέσα σ' έπιπλα ξένα και σε σκόρπια βιβλία,
θα με βρουν στο κρεβάτι μου, θε να 'ρθή ο αστυνόμος,
θα με θάψουν σαν άνθρωπο που δεν είχε ιστορία.

Απ' τους φίλους που παίζαμε πότε πότε χαρτιά
θα ρωτήσει κανένας τους έτσι απλά: "Τον Ουράνη
μην τον είδε κανείς; Έχει μέρες που χάθηκε...".
Θ' απαντήσει άλλος παίζοντας: "Μ' αυτός έχει πεθάνει!".

Μια στιγμή θ' απομείνουνε τα χαρτιά τους κρατώντας,
θα κουνίσουν περίλυπα και σιγά το κεφάλι·
θε να πουν: "Τι 'ναι ο άνθρωπος! Χθες ακόμα εζούσε...".
- και βουβοί στο παιχνίδι τους θα βαλθούνε και πάλι.

Κάποιος θα 'ναι συνάδελφος στα "ψιλά" που θα γράψη
πως "προώρως απέθανεν ο Ουράνης στην ξένην,
νέος γνωστός στους κύκλους μας, που κάποτε είχε εκδώσει
μια συλλογή ποιήματα πολλά υποσχομένην".

Κι αυτή θα 'ναι η μόνη του θανάτου μου μνεία.
Στο χωριό μου θα κλάψουνε μόνο οι γέροι γονιοί μου
και θα κάνουν μνημόσυνο με περίσσιους παπάδες,
όπου θα ' ναι όλοι οι φίλοι μου - κι ίσως ίσως οι οχτροί μου.

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
σε μια κάμαρα ξένη, στο πολύβοο Παρίσι·
και μια Κέττυ, θαρρώντας πως την ξέχασα γι' άλλην,
θα μου γράψει ένα γράμμα - και νεκρό θα με βρίση...

Τούτο το ποίημα το μελοποίησαν τα "Διάφανα Κρίνα" το 2000 στον δίσκο τους "Ευωδιάζουν αγριοκέρασα οι σιωπές"

Η Θεωρία Της A-Σχετικότητας

-Μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα ...

-Ο Θεός είναι Μεγάλος!

-Πόσο εμβαδόν έχει;

Πριν Τη Βροχή

Aγέρες τον ζυμώνουνε,
ο ήλιος τον επλάθει,
τα σύννεφα που ζυγώνουνε
τον βάφουνε με στάχτη.

-Λαμπρέ αδερφέ μου, Ουρανέ,
που το φως σου σιγοσβήνεις,
σα ρήξεις τις ψιχάλες σου
την ψυχούλα μου να πλύνεις.

Μια Ανάμνηση

Οι στιγμές περνάνε, δεν χάνονται, γίνονται αναμνήσεις,
πάνω στου χρόνου τον πίνακα χρώματα χαράζουν.
Τι κι αν κάποιες από εκείνες ποθείς να τις ξαναζήσεις;
Ολονών τους τα χρώματα το ίδιο ξεθωριάζουν.

Της δικής σου ανάμνησης νωπό μένει το χρώμα.
Του νέκταρ σου, που απ' το σώμα σου σταλάζει ηδονικά,
και των χειλιών σου τις γεύσεις θυμούμαι νοσταλγικά,
σαν να μην έφυγαν ποτές απ' το δικό μου στόμα.

Πυρωμένο Άτι

Περήφανο και ζηλευτό, το πυρωμένο άτι
-που κάποιοι, λέει, κάποτε το βάφτισαν αγάπη-,
μέσ΄ σε λιβάδι ρόδινο σα λεύτερο καλπάζει,
ακόμη κι ο Ύψιστος στέκει και το θαυμάζει.

Χαρά σ' εκείνον που κοντά κατάφερε να φθάσει
και λίγο από την φωτιά κατάφερε να πιάσει.
Χαρά σ' όποιον ολάκερος απ' την φλόγα εκάη,
κι ακόμη την φωτιά για αγκάλη του ζητάει.

Ένα post μέσα απ' το κελί

Νιώθω σαν να ήμουνα σε έναν παράδεισο που, εδώ και κάμποσο καιρό, έχει μετατραπεί σε ένα κελί και με κρατάει αλυσοδεμένο μέσα του. Σε ένα κελί που το χρώμα των τοίχων του εναλλάσσεται σε κόκκινο και μαύρο.

Η αλήθεια είναι πως είχα ευκαιρίες να αποδράσω, αλλά δεν το τόλμησα. Ας πούμε πως έξω από το κελί μου πέρασαν δυο περαστικοί, σε διαφορετική χρονική περίοδο ο καθένας, και μου πέταξαν από ένα κλειδί. Αυτά τα κλειδιά δεν ξέρω αν ταίριαζαν με την κλειδαριά του κελιού μου και με το λουκέτο των αλυσίδων που με κρατάν σφιχτά δεμένο, αλλά ούτε καν μπήκα στον κόπο να δοκιμάσω αν ταιριάζουν.
Ίσως να ήταν δυο χαμένες ευκαιρίες, και ίσως κάποτε να μετανιώσω που δεν τις άρπαξα. Το ίδιο ρίσκο που είχανε αυτές, έχει και το ότι κάθομαι με τα χέρια δεμένα... Δεν ξέρω αν έκανα το σωστό ή το λάθος... όμως το ρίσκαρα!

Ο λόγος που με έκανε να μην δοκιμάσω είναι ότι πιστεύω (ή θέλω να πιστεύω) πως αυτό που με κρατάει φυλακισμένο δεν είναι απλά οι κλειδαριές, μα είναι κάτι δυνατότερο και ουσιαστικότερο από αυτές. Ίσως να φταίει και το ότι, ακόμα μέσα μου πιστεύω και θέλω να ελπίζω πως τούτο το κελί μπορεί να ξαναγίνει παράδεισος. Βέβαια, όλα αυτά μπορεί να είναι ένα παιχνίδισμα του μυαλού μου και μια αυταπάτη, που προέρχονται απλά από μια αδυναμία και με κάνουν άσκοπα και ανώφελα να μένω πίσω στην ζωή μου.

Όπως και έχει όμως, δεν θέλω να αποδράσω!... Όχι ακόμα!

Σε έναν άγγελο...

Το πρωινό με μυριάδες, φωτεινές ηλιαχτίδες στολίζει χρυσαφένια την πλάση,
μα μοναχά ελέχιστες από εκείνες αφήνεις να περάσουν στην ψυχή σου.
Τα κεραμίδια τις στάλες της χτεσινοβραδινής βροχής, που τα ντύναν, έχουν χάσει
και εσύ από το παραθύρι σου κοιτάς στον ορίζοντα να αχνοσβήνει η ζωή σου.

Σμήνη αγγέλων χαρωπών τριγύρω σου, πετούν και με εσένα παιχνιδίζουν,
μα εσύ δεν τους βλέπεις, μήτε τους νιώθεις κι ας είσαι ένα με αυτούς.
Τι είσαι, το ξέρουν μονάχα οι πικρές στιγμές που θλίψη σου χαρίζουν,
για να μην νιώσεις την φύση σου και μαζί τους φύγεις στους ουρανούς.

Πρόσωπο και αύρα αγγελικά,
κλεισμένα σε ποθητό, γυναίκας σώμα.
Γιατί σφαδάζεις νεκρικά,
άγγελε, μέσα σε δώμα;

Δικός σου είναι ο ουρανός,
δικό σου και της Σελήνης το χρώμα.
Σε καρτερούνε οι θεοί...
Πέτα! Δεν είσ' από χώμα.

Εγώ; Ένας διαβάτης περίεργος. Κοντοστέκω κρυφά και με δέος σε θωρώ.
Ένας διαβάτης που, άτεχνα και άμετρα, ριμούλες σου χαρίζει
(χαρά μου αν διαβάζοντας, νιώσεις στην ψυχή σου έναν λυγμό)
και να μπει στον δικό σου παράδεισο, μέρα-νύχτα μακαρίζει.

Η πόλη μου, η μεγάλη μου αγάπη!

Ίσως η πιο μεγάλη αγάπη της ζωή μου, είναι η πόλη που μεγάλωσα και ζω.
Γεννήθηκα στην Αθήνα, αλλά ο Θεούλης, επειδή είναι Καλός και Μεγαλόχαρος, μου έδωσε την μεγάλη χαρά και τιμή να μεγαλώσω και να συνεχίζω να βιώνω (ελπίζω για λίγο ακόμα) στην πανέμορφη, ηθικοτάτη και αξιόλογη πόλη της Πρέβεζας!

Ότι και να πω για αυτή την πόλη θα είναι πόλη λίγο. Οι λεξούλες μου είναι μικρές και ανίκανες να περιγράψουν αυτή την σπουδαία πόλη!
Για αυτό λοιπόν, θα αντιγράψω το ποίημα του Κ.Γ.Καρυωτάκη που το έγραψε τον Ιούνιο του 1928, λίγο πριν αυτοκτονήσει στην πόλη μου(στις 21 Ιουλίου), για εκείνη.

Πρέβεζα

Θάνατος είναι οι κάργες που χτυπιούνται
στους μαύρους τοίχους και τα κεραμίδια,
θάνατος οι γυναίκες, που αγαπιούνται
καθώς να καθαρίζουνε κρεμμύδια.

Θάνατος οι λεροί, ασήμαντοι δρόμοι
με τα λαμπρά, μεγάλα ονόματά τους,
ο ελαιώνας, γύρω η θάλασσα, κι ακόμη
ο ήλιος, θάνατος μες στους θανάτους.

Θάνατος ο αστυνόμος που διπλώνει
για να ζυγίσει μια «ελλιπή» μερίδα,
θάνατος τα ζουμπούλια στο μπαλκόνι,
κι ο δάσκαλος με την εφημερίδα.

Βάσις, Φρουρά, Εξηκονταρχία Πρεβέζης.
Την Κυριακή θ' ακούσουμε την μπάντα.
Επήρα ένα βιβλιάριο Τραπέζης
πρώτη κατάθεσις δραχμαί τριάντα.

Περπατώντας αργά στην προκυμαία,
«Υπάρχω;» λες, κ' ύστερα «δεν υπάρχεις!»
Φτάνει το πλοίο. Υψωμένη σημαία.
Ίσως έρχεται ο Κύριος Νομάρχης.

Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους
αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία...
Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους,
θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία.

Το ποίημα το μελοποίησε ο Γιάννης Γλέζος, αφαιρώντας την τελευταία στροφή (κακός κατά την γνώμη μου) και το τραγούδησε ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου το 1982 στον δίσκο του "Φοβάμαι".




Επειδή οι πρεβεζάνοι δεν είναι αχάριστοι, τίμησαν τον ποιητή. Έστησαν την προτομή του σε έναν λερό, ασήμαντο πεζόδρομο και έδωσαν το ονόματα του σε έναν δρόμο επίσης λερό και ασήμαντο.

Για να βάλω την δίκια μου υπογραφή σε τούτο το post, θα γράψω και εγώ δυο λογάκια (αν και μετά από αυτό το ποίημα, δεν μου πρέπει).

Τι κι αν ευρώ, πλέον, γίνηκαν οι δραχμές,
κι ο ελαιώνας -σακάτης- πολυκατοικίες γιoμά;
Θάνατο μυρίζει τούτη η πόλη σαν χτες,
και θλίψη το κάθε γιόμα της απλόχερα κερνά.

Κάπου εδώ, για να κλείσω, πρέπει να αναφέρω κι μια "δημοτική ρήση" της πόλης μου:
-Πρεβεζάνος χαμογελαστός;
-...Πιωμένος θα 'ναι!

:-D

Ο Αυνανισμός Των Αμνών Και Των Ποιμένων

Δίποδα ζώα, όρθια κοιμούνται

και οι ποιμένες τους με χαμόγελο καυχιούνται
που, με την υπερκατανάλωση τα έχουνε κοιμίσει
και το μεγάλο γλέντι τους για χρόνια θα κρατήσει.

Στην Θεά Ηδονή και στον Θεό Αυνάν,
σαν πέφτει το σκοτάδι, τα χέρια τους κουνάν
προσευχόμενοι, για να έχει επιτυχία
και ευχαρίστηση να πάρουνε από την μαλακία.

Το πρωί αρχίζουνε στα ανατολικά,
στο όνομα της δικαιοσύνης, να θυσιάζουνε παιδιά.
Για να εξαλείψουνε την τρομοκρατία,
ο πρωινός αυνανισμός, χρειάζεται αιματοχυσία.

Συνέχεια για να έχουνε οι άρρωστες ορέξεις,
μέσα από πλαστικά κουτιά δίνουνε υποσχέσεις
πως, η νέα εποχή θα έχει αφθονία
κι οι κοιμισμένοι θα ωφεληθούν, παίζοντας μαλακία.
Κι αν ακόμα θελήσουνε να στήσουνε και κώλο,
θα γίνουνε εφοπλιστές, θα έχουν δικό τους στόλο.

Έτσι, σκυμμένα δίποδα θερμοπαρακαλούνε,
οι ένδοξοι ποιμένες τους, στους κώλους τους να μπούνε!

(Άφησαν τα κορμάκια τους...)

Άφησαν τα κορμάκια τους κι ανάλαφρες κινούνε,
(καθώς απ' τα κλειστά ματάκια τους κυλά δάκρυ στερνό)
μέσα σε βαρκούλα ξύλινη, που χει κουπιά, να μπούνε
για το πιο όμορφο ταξίδι τους, στον Αχέροντα ποταμό.

Κοίτα την γυμνή ψυχούλα σου, δυνατά λαμπυρίζει
και με ανθών ευωδιές το βαρκάκι μας γιομά!
Το σκοτεινό δρομάκι μας, κοίταξ'την, πως φωτίζει
και της γαλήνης, του θανάτου, δες την ομορφιά!

Κι αν θελήσει, ο Χάροντας, το βαρκάκι να κουνήσει,
μη φοβηθείς· κοίτα τον, γλυκά σου χαμογελά.
Μην του πεις, αν κουραστείς, κάπου να σταματήσει,
γιατί κανέναν δεν άφησε να κατέβει στα μισά.

Σιμά είμαστε· φθάνουμε, στα καταπράσινα περιβόλια.
Εκεί θα νιώσεις λευτεριά, θα νιώσεις ξεγνοιασιά.
Εκεί θαρρώ, μας προσμένουνε του έρωτα τα δαιμόνια
με ανοιχτή και εγκάρδια την αγνή τους αγκαλιά.

Η ταλαίπωρη ψυχούλα σου, τότες, θα ησυχάσει,
σα με τη στοργή και τη χαρά του θανάτου φιλιωθεί.
Τις πίκρες και τα βάσανα, όλα θα τα ξεχάσει
και σαν χορτάσει ομορφιά, στη γη θα ξαναδιαβεί.

Στον Κώστα

Βρε Κώστα, νιώθω ν'αρρωσταίνω,
αφότου κείνη με βλέπει σαν ξένο.
Τι ζητώ;
Τα μάτια της να αντικρίσω,
και το κορμί της να αγγίξω
κι ας χαθώ.

Οι εικόνες γύρο δεν αλλάζουν
και οι σκιές τους με τρομάζουν.
Θλιβερό
φαντάζει της νύχτας το τοπίο
και είναι το δώμα μου κρύο
κι αδειανό.


Κωστάκη, η αγάπη γίνετε πάθος·
και ήτανε το δικό μου λάθος
που μ' έκανε, ανώφελα να παλεύω,
αφού τα πάθη δεν τα 'μερεύω.


Είναι άνιση η μάχη
και νιώθω στον αέρα στάχυ
που γυρνά.
Πηγαίνει μπρός, γυρίζει πίσω,
δεν έχει γη να ακουμπήσω
πουθενά.

Στο κάλεσμα του πεπρωμένου,
την εμπειρία του πνιγμένου
μήνες ζω.
Κι αφού δε πρόφτασες να γράψεις
για την πικρή γεύση της άλμης,
ίσως το κάνω εγώ.


Κωστάκη, η αγάπη γίνετε πάθος·
ψυχορραγώ απ' το δικό μου λάθος·
φοβάμαι, μήπως θα βρω κουράγιο
και ανταμοθούμε, ίσως κι αύριο.

Αν είναι να γυρίσεις...

Αν είναι να γυρίσεις, θέλω να είναι ένα πρωί.
Ένα πρωί βροχερό, σαν ξυπνήσω να είσαι εκεί.
Να είσαι δίπλα μου, να μ' αγγίξεις και τρυφερά να μου πεις
πως, θέλεις δίπλα μου για πάντα, για μια ζωή να ζεις.
Να μου πεις πως, μ' αγαπάς όσο το σκοτάδι ένα κερί
που λειώνοντας, του δίνει φως ως την αυγή.

Αν είναι να γυρίσεις, θέλω να είναι ένα πρωί.
Ένα πρωινό, να μου ζεσταίνεις το κορμί.
(Των παραθύρων τα εξώφυλλα κι της καρδιάς κλειστά,
περιμένουνε τα χέρια σου, να τα ανοίξουνε ξανά.)
Τον ήλιο μέσα στην σκοτεινή κάμαρη να φέρεις
με ένα φιλί στα χείλη μου -την θλίψη, μου σωπαίνεις-.

Στον Παύλο

Μες στις φωνές άγριου πλήθους,
που ησυχάζει ακούγοντας μύθους,
η σιωπή.
Μέσα σε τάφο είναι θαμμένη,
για χρόνια είναι ξεχασμένη,
η αρετή.

Των πολιτικών χρυσές πένες
γίναν των ιστορικών ποιμένες.
Τι ντροπή;!
Κι εσύ μιλάς για τους αγώνες,
που δε θα ξεχάσουν οι αιώνες.
Υποκριτή!


Παυλάκη, ο κόσμος αρρωσταίνει
κι είν' η ευτυχία του κριμένη
πίσω από το γέλιο των γελοίων,
σ' αυτόν τον κόσμο των ηλιθίων.


Και γω την πένα μου τροχίζω,
να σου γράφω λέξεις αρχίζω
μήπως και
τις ακούσεις από κει πάνω
και δώσεις στους εδώ χάμω
ενοχές.

Μες στα άρρωστα μυαλά τους,
η διαστροφή είναι η χαρά τους
μοναχά.
Γι'αυτό και έχω κάνει πέρα,
και φιλιώνω, μέρα με μέρα,
με τη μοναξιά.



Παυλάκη, ο κόσμος έχει χαμένη
ελπίδα, που είναι κριμένη
πίσω από το γέλιο των γελοίων,
σ' αυτόν τον κόσμο των ηλιθίων.

Welcome Back... r3b3t0skil0!

Σήμερα το πρωί αφότου ξύπνησα, κοιτάχτηκα στον καθρέφτη. Καθώς κοίταζα το είδωλο μου, κατάλαβα τρία πράγματα: 1.έχω γίνει χάλια, 2.θέλω ξύρισμα, και 3.έχασα, ίσως ανώφελα, δυο μήνες από την ζωή μου!

Μπορεί κάποιος να αξίζει πολλά, μα τίποτα και κανένας δεν αξίζει παραπάνω από την ζωή και την ευτυχία μας (που έρχεται μέσω της ψυχικής ισορροπίας)!!!

Τελικά, καμιά φορά βλέπουμε πράγματα και τα συνειδητοποιούμε, ωστόσο δεν θέλουμε να τα αποδεχτούμε... Αποδέχτηκα ότι πλέον τέλειωσε!

Οι αδυναμίες μας, οι ανασφάλειες μας, η μη αποφασιστικότητα μας, η δειλία μας, η έλλειψη θάρρους, η συνήθεια, η εξάρτηση, μας κάνουν να μην θέλουμε να αποδεχτούμε καταστάσεις που έρχονται στην ζωή μας! Και αυτό έχει ως συνέπεια να καθόμαστε και να υπομένουμε και να κυνηγάμε αρρωστημένες καταστάσεις και σχέσεις (κάθε είδους σχέση- φιλική, ερωτική, επαγγελματική κ.τ.λ.). Το μόνο που καταφέρνουμε έτσι είναι να κάνουμε κακό στον εαυτό μας!

Πρέπει να κάνουμε σχέσεις για να ομορφύνουμε την ζωή μας, όχι για να την τσακίσουμε.

Η αγάπη έχει τέλος! Το τέλος της είναι ο πόνος. Όταν η αγάπη μας κάνει να πονάμε, παύει να είναι αγάπη, είναι εξάρτηση. Όσο γλυκός κι ας μας φαίνεται ο πόνος, είναι πόνος!

Κάπου άκουσα πως, ένας χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος. Όντως έτσι είναι. Όμως μετά από τον θάνατο, έρχεται η ανάσταση-αναγέννηση... Εγώ αναστήθηκα!

Η Αθηνά ανάστησε τον Απόλλωνα, όταν σε νεαρή ηλικία τον είχαν κατασπαράξει οι Τιτάνες, επειδή ο Δίας τον προόριζε για διάδοχο του κι εκείνοι ήθελαν την εξουσία για τον εαυτό τους. Η Ίσιδα ανάστησε τον Όσιρη, όταν ο αδερφός του και δολοφόνος του μαζί με 72 συνενόχους, Σέθ, διαμέλισε το νεκρό του σώμα σε 14 κομμάτια. Ο Χριστός, που ήταν πιο μάγκας, αναστήθηκε μόνος του... Εμένα με ανάστησε η φλασιά που έφαγα μπροστά στον καθέφτη. Μήπως πρέπει να κάνω τον καθρέφτη άγαλμα, τοιχογραφία ή εικόνισμα; :-P

Το ρεζουμέ της υπόθεσης είναι ότι βρήκα ξανά τον εαυτό μου! Αποφάσισα πως, δεν θα ξανά αφήσω τίποτα να με απομακρύνει από τον στόχο μου και δεν θα αφήσω τον εαυτό μου να παρασυρθεί ξανά για το τίποτα!

Αλλά ποιος είναι ο στόχος μου;
Ο στόχος-σκοπός που έχω βάλει στην ζωή μου, στην ουσία είναι μια αλυσίδα που κάθε της κρίκος είναι ένας μικρότερος στόχος, που η επίτευξη του οδηγεί στο ξεκίνημα για την επίτευξη του επόμενου στόχου. Αυτή η αλυσίδα πάει κάπως έτσι: Αγώνας-> Ψυχική ισορροπία(αρμονία)-> Υγιής Βίος-> Υγιής Δημιουργία-> Θέωση.
Αν κάποιος θέλει να βρεθεί και να παραμείνει μες στη ζωή μου, τότε πρέπει συμβιβαστεί με αυτό κι να θελήσει να με ακολουθήσει για να συμπορευτούμε. Αλλιώς θα τον βγάλω από την ζωή μου. Δεν θα ξαναχάσω τον χρόνο μου και τον εαυτό μου για τίποτα και για κανέναν!

Αυτός είμαι και επιτέλους με ξαναβρήκα!


Υ.Γ. Μπερδεμένα τα λέω, αλλά έτσι με γουστάρω! ;-)

Σθκατούλες

Τον τελευταίο καιρό μπούχτισα να απογοητεύομαι από τους γύρο μου. Τελικά ίσως κανένας να μην αξίζει να του δείξεις εμπιστοσύνη και να του ανοιχτείς. Ίσως κανείς να μην αξίζει την αγάπη. Όχι δεν είναι σκληρό αυτό, είναι η πραγματικότητα! Τουλάχιστον μέχρι στιγμής η ζωή αυτό που έχει δείξει. Σε ότι δίνω αξία και αγάπη, μόνο απογοήτευση μου δίνει τέλος.

Κάποτε πίστευα στο πεπρωμένο και πως όλα τα κρίματα μας παύουνε να υπάρχουν όταν η μοίρα μας φανερώσει το άλλο μας μισό. Τελικά αυτό είναι μαλακία!

Μερικοί άνθρωποι είναι γεννημένοι για να είναι μόνοι. Ίσως αυτός είναι ο σκοπός της ζωής τους. Ίσως γιατί έτσι μπορούν να γίνουν δημιουργικοί και έτσι μπορούν να πάρουν από την ζωή αυτό που τους πρέπει. Πιστεύω πως η αρμονία του σύμπαντος τους επιβάλει την μοναξιά, για να υπάρξει η εσωτερική τους και η κοσμική ισορροπία.

Η αλήθεια είναι πως οι τελευταίοι δυο μήνες με βρήκαν γονατισμένο με τα χέρια μου απλωμένα προς τον ουρανό, περιμένοντας βοήθεια. Δεν ζήτησα ούτε περίμενα την βοήθεια κανενός αγνώστου, αλλά την περίμενα από κει που πίστευα πως είχα δώσει την δίκια μου κάποτε. Σθκατούλες... Το μόνο που πήρα ήταν ένα καλό χέσιμο!!!

Πλέον δεν περιμένω τίποτα και από κανέναν. Άμα δεν παίρνεις τίποτα από κει που έχεις δώσει κάτι, έστω και κάτι μικρό, τότε τι ελπίδες να σου απομένουν να περιμένεις κάτι από ξένους;

Μετά από αυτά νιώθω πολύ ηλίθιος. Νιώθω σαν εκείνους που περιμένουν τους ΕΛ να έρθουν να μας σώσουν από την νέα τάξη πραγμάτων και σαν εκείνους που περιμένουν να έρθουν U.F.Ο. να μας πάρουν σε άλλον πλανήτη, επειδή έχουμε καταστρέψει τον δικό μας. (Ρε αδερφέ, εδώ κατέστρεψες το σπίτι σου, θα σε πάρουν και για μουσαφίρη;)

Ώρες, ώρες δεν ξέρω τι θέλω και τι νιώθω. Νιώθω σαν να τα έχω χάσει όλα, σαν να μην έχω μέλλον, μα ούτε και παρόν. Καμιά φορά όμως καταφέρνω και έρχομαι λίγο στα ίσια μου, όταν η αγάπη που νιώθω παύει να γίνετε κτητική και μετουσιώνεται σε αρετή, στην αληθινή της μορφή. Τότε νιώθω πολύ όμορφα!

Είμαστε περίεργα ζωή εμείς οι άνθρωποι! Δεν μας καταλαβαίνω... Καλά, καλά ούτε και εμένα καταλαβαίνω. Πάνω που καταφέρνω να ημερέψω την φωτιά που με καίει και να ημερέψω τον πόνο, νιώθω την ανάγκη της ξανά και την ζητάω απεγνωσμένα. Ίσως επειδή κάποτε με έκανε να νομίζω πως ήταν η μοίρα αυτή που μας έφερε κοντά και όχι απλά μια ανάγκη.

Πονάει πολύ η απουσία όταν έχει ουσία. Γιατί η απουσία που νιώθω έχει ουσία. Έχει και πάνω της χαραγμένα όνειρα και αισθήματα... μα ποιος νοιάζεται για αυτά; "Ότι φάμε, ότι πιούμε και ότι αρπάξει ο κώλος μας", έτσι μας μάθανε!

Η αλήθεια είναι πως μέσα μου πιστεύω πως η αγάπη αξίζει στον καθένα, ότι κι αν είναι αυτός, αλλά ήρθαν εκείνες οι στιγμές που ο πόνος της ποτίζει με μίσος.

Δεν είμαι άγιος, έχω κάνει και εγώ μαλακίες στην ζωή μου. Έχω πονέσει κάποιους που αγάπησα και αγαπώ, αν και το έκανα άθελα με βαραίνει! Ποτέ όμως δεν υπήρξα αχάριστος! Έχω προσπαθήσει να δείξω κατανόηση κι ας, ίσως, να μην έχω εισπράξει ποτέ... (Ξέρεις κάτι; Για να δείξεις κατανόηση, πρέπει να έχεις νόηση.)

Τελοσπάντων... Πολλές μαλακίες είπαμε για σήμερα...

Λίγο κουράγιο θέλω μονάχα και... θα την κάνω!!!



Υ.Γ. Άσχετο: Little a, ευχαριστώ για την πάσα που μου έκανες στο παιχνιδάκι της πυραμίδας (ή όπως το λένε), αλλά δεν είμαι σε φάση για τέτοια. Απέχω γιατί δε μ' αρέσει να μπαίνω σε άλλων τριπάκια, ούτε να ανακατεύομαι με το πλήθος. Άσε που είμαι και αντικοινωνικός! :-P Ελπίζω να μην παρεξηγηθείς. Άλλωστε ξέρεις ότι σε έχω σε μεγάλη εκτίμηση! :-)

Φευγιό

Ξεχασμένος από ότι αγάπησα κι από ότι αγαπάω,
για ένα ταξίδι μονάχος ξεκινώ.
Για ένα ταξίδι δίχως προορισμό.
Τις στιγμές που μοιραστήκαμε για φυλαχτό κρατάω.

Νωρίς ένα πρωί, μαζί με την αυγή θα κινήσω,
να διαβώ έρημους κι ατέλειωτους δρόμους
που, όπως κι αγάπη, δεν έχουνε νόμους
και μπορώ στις ευθείες τους το γκάζι μου ν'ανοίξω.

Και σαν ο αγέρας τα μαλλιά μου μαζί του θα παίρνει,
να πάρει μακριά και την θύμηση σου.
Κι από σένα να πάρει την πίκρα της ψυχής σου.
Μονάχα ευτυχία, κάθε μέρα και νύχτα, να σου φέρνει.

Στα μάτια μου πράσινες, πλεγμένες με γαλάζιο εικόνες,
φωτισμένες από τις ακτίδες του ήλιου.
Στα αφτιά μου μελωδίες από θρόισμα φύλλου
και πότε σιγανής βροχής- σα πέφτουν χάμω σταγόνες-.

Σα θα σκεπάσει τον ουρανό της νύχτας βαθύ σκοτάδι,
φεγγαρόφωτο μέρος θα ψάξω να βρω.
Δεν με μέλει αν μες στο σκοτάδι χαθώ,
γιατί δε θα ξαναδιψάσω ποτέ για ένα δικό σου χάδι.

Αν κάποια ανάμνηση, τυχαία, στο μυαλό σου με φέρει,
να με συλλογιστείς σαν κάποιο που στα όνειρα του
χάθηκε, προσμένοντας την χαρά του
να δει ένα πρωί, μαζί με τον ήλιο να ανατέλλει.

Ο Καθολικός Προστάτης Άγιος των Ερωτευμένων Και Ο Ορθόδοξος Προστάτης Άγιος Του Έρωτα!!!

Ο Άγιος Βαλεντίνος, κατά τους Καθολικούς, είναι ο άγιος προστάτης των ερωτευμένων. Αυτό αφίλητε στο ότι ο λόγος που αποκεφαλίστηκε, ο Άγιος Βαλεντίνος, ήταν επειδή συνέχισε να τελεί γάμους νέων ζευγαριών ακόμα και μετά τη ρητή απαγόρευση του Κλαύδιου.
Στις μέρες μας, ο Άγιος Βαλεντίνος, είναι ο άγιος προστάτης των ανθοπωλών, ζαχαροπλαστών, κοσμηματοπωλών και της αλυσίδας καταστημάτων "Ρεζέρβα".

Εμείς οι Ορθόδοξοι έχουμε άλλον Άγιο προστάτη του Έρωτα!!! Και αυτός δεν είναι άλλος από τον Άγιο Πρεβέζης (μεγάλη η χάρη του)!
Ο Άγιος Πρεβέζης ήτω Μητροπολίτης του Νομού Πρεβέζης (Νικοπόλεως). Την εποχή εκείνην ο Άγιος, Πάνσοφος, Πανάγαθος, Ενάρετος Πρεβέζης χάριζε απλόχερα τας ηδονάς του με τας ευλογιάς του σε ανύπαντρες, αρραβωνιασμένες, παντρεμένες, ζωντοχήρες και χήρες, γονατίζοντας ταις κάτωθεν του πετραχηλίου του και δίνοντας αυτών τον αγιασμόν του. Επειδή ήτω Πανάγαθος και Φιλεύσπλαχνος, φρόντιζε και για τους συγγενείς- άντρες, παιδιά και λοιπούς - αυτών, δίνοντας τους θέσεις εργασίας. Μερικοί μάλιστα εξ αυτών των κύριων, με την πολύτιμη βοήθεια και ευλογία του Αγίου, ανέβηκαν σε υψηλά κοινωνικά στρώματα. Και οι γόνοι αυτών συνεχίζουν να παραμένουν σε ύψιστα κοινωνικά στρώματα εις τον Νομό Πρεβέζης. Βέβαια οι άλλοι πατέρες της εκκλησίας, που ήτω ζηλόφθονες, σαν έμαθαν της αγαθοεργίες του, καθαίρεσαν τον Άγιο! Ύστερα από την καθαίρεση του, εκείνοι που σαν τον έβλεπαν, γονάτιζαν έμπροσθεν αυτού φιλώντας τας χείρας του ευεργέτη τους με ευσέβεια, έλεγαν ότι αν ξανάρθει ο Άγιος εις την ένδοξη και αξιοπρεπή πόλη της Πρέβεζας, θα τον λιθοβολήσουν!

Θα Φύγω...

Είμαι σχεδόν ενάμιση μήνα εδώ και έχω φρικάρει, για αυτό πρέπει σιγά-σιγά να ετοιμάσω καινούριο ταξιδάκι. Ο πυρετός έχει αρχίσει να υποχωρεί, έχω αρχίσει να βρίσκω τις ισορροπίες μέσα μου και νιώθω ανάγκη για νέο ταξιδάκι.

Αγαπώ να ταξιδεύω. Δεν με νοιάζει ο προορισμός, αλλά η διαδρομή. Οι εικόνες τις, νιώθω ότι είναι τροφή για την ψυχή μου. Με γαληνεύουν απίστευτα.

Η αλήθεια είναι πως τον τελευταίο καιρό δεν είμαι στις καλές μου. Προσπαθώ συνέχεια να πείσω τον εαυτό μου πως είμαι καλά, άλλα δεν το καταφέρνω. Η αιτία για αυτό είναι η απώλεια προσώπων, καταστάσεων και πραγμάτων. Τα έχω πάρει με εμένα και με την ζωή γενικότερα. Τις τελευταίες μέρες όμως, έχω αρχίσει και το βλέπω πιο σφαιρικά το θέμα. Κατέληξα στο εξής συμπέρασμα: "Η ζωή είναι ωραία! Αν και κάποιες φορές φαίνεται άδικη, είναι ωραία! Και μάλιστα πιστεύω πως είναι θείο δώρο! Η κοινωνία είναι άρρωστη και κάνει τις ζωές μας να φαίνονται κι εκείνες άρρωστες."
Έχω κάνει μαλακίες που είχαν ως αποτέλεσμα την απώλεια πραγμάτων που πόθησα και μόχθησα για να τα αποκτήσω, και ανθρώπων που αγάπησα πραγματικά. Μάλιστα πόνεσα ανθρώπους που αγάπησα και αυτό με έκανε να πονάω διπλά! Όμως συμπέρανα ότι αν αυτοί οι άνθρωποι είχαν καταλάβει τι πραγματικά είμαι, τότε θα υπήρχε κατανόηση και προσπάθεια από μέρους τους να καταλάβουν γιατί έκανα, ότι έκανα.
Εγώ αισθάνομαι περήφανος για μένα, και με κάνει να νιώθω πολύ όμορφα αυτό που είμαι και αυτό που έχω μέσα μου. Μπορεί να έκανα τον τελευταίο καιρό πράγματα τα οποία απεχθάνομαι και που δεν έχουν καμιά σχέση με τον χαρακτήρα μου, αλλά στο σύνολο των πράξεων μου, αυτά είναι ένα πάρα πολύ μικρό κομμάτι. Αν λοιπόν εκείνοι με ήξεραν όσο έπρεπε, θα το είχαν καταλάβει αυτό. Και στο κάτω-κάτω εγώ προσπάθησα να τους δείξω τι κρύβω μέσα μου και τους έδωσα ευκαιρίες, εκείνοι όμως δεν μου έδωσαν. Εκείνοι βγήκαν χαμένοι που δεν μπόρεσαν να πάρουν τίποτα από όσα τους πρόσφερα, όχι εγώ!
Πολύ απλά, δεν μπόρεσαν να καταλάβουν ότι δε μου αρέσει να αναλώνομαι σε ψεύτικες-εικονικές-εφήμερες χαρές και αισθήματα. Ποτέ δεν το έκανα και ποτέ δεν τα το κάνω. Δεν την βρίσκω έτσι! Θεωρώ την απόλαυση της ψυχής πολύ πιο σημαντική από την απόλαυση της σάρκας (την όποια απόλαυση). Εκείνους που χουν ξεχασμένη την ψυχή τους σε συρτάρια και ψάξουν τις ψεύτικες χαρές, τους θεωρώ ηλίθιους. Επίσης ηλίθιους θεωρώ και όσους το βάζουν κάτω, επειδή τους έτυχαν μια-δυο-τρεις-δέκα αναποδιές στην ζωή τους, και βάζουν φίμωτρο στην ψυχή τους και ψάχνουν ή περιμένουν να βρούν ευτυχία γενόμενοι καταναλώσιμα σκεύη ηδονής, μιας που δεν έχουν τα αρχίδια και το κουράγιο να ανοιχτούν. (Καλό το γαμήσι, αλλά είναι απλά μια βραχυχρόνια απόλαυση.) Ο σκοπός του ανθρώπου είναι να φτάσει στην θέωση, όχι στο χύσιμο. Όχι βέβαια να γίνετε καταπίεση των όρμων! Σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να συμβαίνει κάτι τέτοιο!
Τελοσπάντων... Ξέφυγα τελείως από το θέμα!
Πιστεύω πως ένα ταξιδάκι θα κάνει καλό στην σχέση μου με εμένα. Την άλλη ή την παρ' άλλη βδομάδα θα μαζέψω τα μπογαλάκια μου και θα την κάνω...

Ο Πισής Μου Γριπιάσθηκε

Πριν δυο μέρες, ο Αντιβάριους, εντόπισε ένα ιωμένο αρχειάκι και το έσβησα. Από τότε τα windows πότε ανοίγουν, πότε όχι (ίσως δεν ανοίγουν επειδή έχει κρύο). Ενώ φορτώνουν, βαράνε μια παύση τετάρτου και μετά εμφανίζεται μια μπλε οθόνη με δίαφορα αλαμπουρνέζικα. Πριν λίγο, ο Αντιβάριους, βρήκε κι άλλο ιωμένο αρχείο. Μάλλον έπεσε επιδημία.
Εδώ και δυο μέρες έχω πυρετό. Δεν ξέρω αν κόλλησα από τον Πισή, ή αν τον κόλλησα εγώ. :-P

Εντωμεταξύ (μάλλον άσχετο), από χτες όταν μπαίνω στο Gmail δεν μπορώ να συνομιλήσω με τις "Άμεσες Επαφές" μου. Λέει πως η δυνατότητα συζητήσεως έχει απενεργοποιηθεί, ενώ εγώ δεν έχω απενεργοποιήσει τίποτα. Από κάτω από αυτό, μου γράφει: Η σύνδεσή σας παρουσιάζει κάποιο πρόβλημα ή ο διαχειριστής του δικτύου σας δεν επιτρέπει τη Gmail συζήτηση. Δεν ξέρω τι παίζει και δεν είμαι σε φάση να σκεφτώ!

Άντε Πισάκο, περαστικά μας (αν και σε βλέπω να χρειάζεσαι νοσηλεία)!

Ένα ακόμα άσχετο: Άλλαξα ξανά template :P

Έρωτας

Να διψώ μόνον για τα υγρά σου χείλη,
σαν περνώ την γεύση τους να μεθώ.
Τον κόσμο από τα μάτια σου σα δω,
να μοιάζει με πράσινο τοπίο τ' Απρίλη.

Να σε κρατώ μέσα στην αγκαλιά μου,
να χαϊδεύω τα σγουρά σου τα μαλλιά.
Να σε αγκαλιάζω όλο και πιο σφιχτά,
στα χείλη να σου χαρίζω τα φιλιά μου.

Οι ανάσες μας ολοένα να βαραίνουν,
τα σώματα μας να τρίβονται γυμνά.
Ύστερα, πάνω τους να συνεχίζουν τα φιλιά.
Οι πόθοι μας συνεχώς να αγριεύουν.

Τα μάγουλά σου (σα γίνονται κόκκινα,καυτά)
να χαϊδεύουν όλο το κορμί μου.
Να σου χαρίζονται με πάθος οι στεναγμοί μου,
σα νιώθω τα χείλη σου να μ΄ακουμπούν γλυκά.

Των στηθιών σου τις βελούδινες θηλές,
να τις κλείνω στα χείλη μου στοργικά,
να σείεται το κορμί σου ηδονικά.
Να γεμίζουν τρυφερότη οι στιγμές.

Να παίρνω απ' το σώμα σου γλυκύτατους χυμούς,
στεκόμενος ανάμεσα απ'τα δυο σου πόδια
-τα απαλά, σαν πέταλα από ρόδα-.
Να νιώθω στη γλώσσα μου του κορμιού σου σπασμούς.

Να ενώνω το σώμα μου -ένα- με το δικό σου,
να σε γεμίζω μέσα σου με άπλετη αγάπη.
Με ευτυχίας λυγμούς η ατμόσφαιρα γεμάτη,
που κοπάζουν μόνο με ένα χαμόγελό σου.

Είναι κι άλλες τόσες στιγμές που οι λέξεις
τις κάνουν να φαντάζουν πολύ απλές.
Μαγικά συναισθήματα που δε χάνονται στο χτές
και σε κάνουν μες στην φθορά ν' αντέξεις.

Στην Ε.

Θυμίσεων Νεφελώματα

Θυμίσεων νεφελώματα, αλύπητα χτυπούνε
το τσακισμένο σώμα μου, όπου κι αν το τύχούνε.
Αν έχει ήλιο ή βροχή, διόλου δε τα μέλει,
μήτε κι αν η βαριά ανάσα μου γίνηκε ματωμένη.

Γίνονται πυρήνες σκιές, που με ακολουθούνε
και σαν με δουν να κουραστώ, επάνω μου χιμούνε.
Κατασπαράζουν νωχελικά τη πληγωμένη μου σάρκα.
Ύστερα, σακάτη με παρατούν, με ρημαγμένα νιάτα.

Αγρίμια μου ανημέρευτα, άλλο μη το χτυπάτε,
το τσακισμένο σώμα μου, πάψτε να το λυγάτε.
Είναι από χώμα και νερό, για πολύ δε θα αντέξει
τα αλύπητα χτυπήματα κι η θλίψη θα το ρέψει.

Ταξίδια Με Αστερόσκονες

Εισπνέοντας αστρόσκονες λευκές,
αρχίζω να ταξιδεύω
και πάνω από βράχους ψηλούς
θανάτου πελάγη αγναντεύω.

Ύστερα, αρχίζω να πετώ,
τον ουρανό ν' αγγίζω
κι της θάλασσας το γαλανό
-με το κύμα παιχνιδίζω-.

Κι όταν κουράζομαι να θωρώ
της θάλασσας το χρώμα,
γκρίζα βάφω τα σύννεφα
και βρέχω της γης το χώμα.

Τρέχω μες στα καταπράσινα,
μεγάλα περιβόλια
και τα βρεγμένα γρασίδια τους,
μου αγγίζουνε τα πόδια.

Κάτω απ' των δέντρων τις σκιές,
δίπλα από ρυάκια,
χορεύουν νεράιδες κυκλικά,
χτυπόντας παλαμάκια.

Στέκομαι δίπλα και τις θωρώ,
γλυκά τους χαμογελάω.
-Μονάχα ευτυχία αισθάνομαι,
καθώς αργά ξεψυχάω.-

Έπειτα, πάλι πίσω βρίσκομαι
στην αλλοτινή μου θλίψη,
σαν τελειώσει το ταξίδι μου
κι ζάλη μου εκλείψει.

Ένα ξανά γίνομαι,
φιλιώνω με την θλίψη.
Το σπασμένο χαμόγελο φορώ,
που κάποια μου 'χε χαρίσει.

Μέσα σε χρονοντούλαπο
με πρόγκες καρφωμένο,
έχω κλειδώσει και κρατώ
το παρελθόν κλεισμένο.

Να γυρίσει πίσω πια
τίποτα δε προσμένω.
Μήτε σωτήρες καρτερώ.
Είναι η ζωή μου τρένο.

Σε κάποια στάση κοντινή
ο Θάνατος περιμένει.
Με ανοιχτή και τρυφερή
αγκάλη με προσμένει.

Active Member - Άμοιρε Γείτονα (βιντεάκι)

αντί δυο ζωές, δυο φάσκελα πήραμε, άμοιρε γείτονα.

Γράφουμε καμιά μαλακία να περνάει η ώρα...

Στέλναμε τους στίχους μας μέσ' απ' τον αέρα,
η νύχτα να στους ψιθυρίσει κρυφά στ' αφτί.
Από το αίμα της ψυχής μας ήταν γραμμένα,
μα τους ξεχνούσες με το φως κάθε πρωί.

Υπήρχαν κι άλλοι που τους έκρυψε ο χρόνος.
Λέξεις δικές μας ήτανε και αυτές,
που μας στις έδωσε με βάσανο ο πόνος
από πληγές παλιές κι εφήμερες χαρές.

Κι άλλοι τόσοι, που σκονιστήκαν σε συρτάρια,
που τους διάβασε μονάχα ο Θεός,
μιλάγαν για έρωτα και για αγάπης χάδια.
Κανείς δε νοιάστηκε αν δε τους είδε ήλιου φως.

Άλλωστε οι στοίχοι μας νηφάλιοι δεν ήτω.
Ήτω δαιμόνια μεθυσμένα από τον πόνο,
εξορισμένα από του Θεού τον οίκο,
ψυχορραγούν, καθώς ξεχνιούνται με τον χρόνο.

Χύθηκαν δάκρυα, νερώσαν τα τετράδια μας
και τα φύλλα τους εγίνηκανε νωπά,
ξεθώριασαν όλα τα γράμματα μας
κι όλες οι λέξεις μας χάθηκαν στο πουθενά.

Ποιός θα νοιαστεί για εκείνες τις εικόνες,
που χάθηκαν και δεν υπάρχουν πια;
Αφού υπήρξαν κι άλλοι μέσα στους αιώνες,
που έγραψαν για πράγματα εξίσου τρελά.

Άλλωστε οι στοίχοι μας νηφάλιοι δεν ήτω.
Ήτω δαιμόνια μεθυσμένα από τον πόνο,
εξορισμένα από του Θεού τον οίκο,
ψυχορραγούν, καθώς ξεχνιούνται με τον χρόνο.

(Σ' έναν κόσμο που όλα ευπρόσιτα φαντάζουν...)

Σ' έναν κόσμο που όλα ευπρόσιτα φαντάζουν,
η αγκαλιά σου είναι το μόνο που ζητώ
κι τα μάτια σου, που αγιόνερα σταλάζουν
φερμένα από κάθε πικρό αναστεναγμό.

Όλα τριγύρω μου γρήγορα τρέχουν,
στον κόσμο με τα γερασμένα παιδιά,
έρωτες ψεύτικοι, προσφέρουνε σα φεύγουν
της μοναξιάς την αφόρητη παγωνιά.

Στέκω γυμνός μες στον χιονιά
κι ο αγέρας το δέρμα μου σκίζει,
δίχως να 'χω τη δική σου αγκαλιά
να με ντύνει, σα το σώμα μου αγγίζει.


Σ' έναν κόσμο που πουλιέται με το δράμι
η αγάπη και η χαρά -τόσο φθηνά-,
βαρκούλα είμαι κι εσύ είσαι το λιμάνι
που θέλω να αράξω μέσα του παντοτινά.

Όλα τριγύρω μου γρήγορα τρέχουν,
στον κόσμο με τα γερασμένα παιδιά,
αγάπες ψεύτικες, προσφέρουνε σα φεύγουν
της μοναξιάς την αφόρητη παγωνιά.

Στέκω γυμνός μες στον χιονιά
κι ο αγέρας το δέρμα μου σκίζει,
δίχως να 'χω τη δική σου αγκαλιά
να με ντύνει, σα το σώμα μου αγγίζει.

Της Μοίρας Αποπαίδι

Φοράει το πανωφόρι του, σηκώνει τον γιακά του,
γάντια βάζει στα χέρια του και σκούφο στα μαλλιά του.
Βγαίνει απ' το κατώφλι του και σιγομουρμουρίζει,
λέει πως, την μοίρα του πάει να συναντήσει.
Κείνη θα του δείξει που θα βρει, την αγάπη που του 'χε κλέψει
και ο καημός του από τον καιρό δεν έχει ημερέψει.
Μα σαν την εσυνάντησε, από εκείνη εξεγελασθεί,
αφού σε λαβύρινθο τον έριξε, την αγάπη του να ψάξει.

Από τότε επεράσανε, θαρρώ, σαράντα χρόνια,
μα όμως η αγάπη του δεν βρέθηκε ακόμα.
Στους δρόμους του λαβύρινθου μονάχος τριγυρνάει,
-έρημος κι ατημέλητος- δεν ξέρει που να πάει.
Που θα βρει την αγάπη του μέσα σε ξένους δρόμους,
ρωτάει τους περαστικούς, μονάχος μες στους μόνους.
-Οι διαβάτες του λαβύρινθου αλλάζουν με τον χρόνο
και όποιος έξοδο δε μέριασε, φίλιωσε με τον πόνο.-

Κάπου εκεί τον είχα βρει, σε πεζούλι καθισμένο
να δακρύζει ασθμαίνοντας, με τσιγάρο αναμμένο
στο δεξί το χέρι του, που από το κρύο τρέμει.
Άρχισε να μου μιλά, τα μάτια του πάνω μου φέρνει.
"Άμα δε βρείς την αγάπη σου, την ζωή σου δε τη φτιάχνεις,
παρά στο δρόμο καταντάς, την ψυχή σου, να την ψάχνεις."
μου 'πε, κι τη δακρυσμένη του ματιά, της μοίρας το αποπαίδι,
στον δρόμο την ξανάριξε, σαν αγάπη να του γυρεύει.

Να γιατί μου αρέσουν τα παραμύθια...

Ίσως ο πιο γλυκός και πιο ανώδυνος τρόπος να ζήσεις είναι να φτιάξεις το δικό σου παραμύθι και να ζήσεις μέσα του. Ένα παραμύθι που όλοι ξέρουν τι πραγματικά είσαι και τι κρύβεις μέσα σου.

Εγώ έχω φτιάξει το δικό μου παραμύθι και ζω ξέγνοιαστα, με αγάπη εκεί. Δεν ζω την αγάπη μόνος μου όμως, αλλά μαζί σου κι ας διάλεξες άλλον δρόμο.
Εκεί είμαστε μαζί, ζούμε ο ένας για τον άλλον και νιώθουμε αληθινά ο ένας τον άλλον. Κάθομαι και σου μιλάω με τις ώρες και εσύ στέκεις αντίκρυ μου, χαμογελώντας, με τα μάτια σου να λάμπουν από αγάπη κι έρωτα. Ύστερα, μιλώντας μου γλυκά, μου λες πως θα είσαι για πάντα μαζί μου, ότι και να γίνει εσύ θα είσαι δίπλα μου. Μερικές φορές δεν χρειάζεται να μιλάμε, απλώς στεκόμαστε κουλουργιασμένοι ο ένας στην αγκαλιά του άλλου και νιώθουμε τις σκέψεις μας να γίνονται ένα.
Τα δειλινά ανάβουμε φωτιά σε ακροθαλασσιές και κοιτούμε τον ουρανό να αλλάζει χρώματα. Ακουμπάς στον ώμο μου κι καθώς ο ήλιος φεύγοντας παίρνει μαζί του της έγνοιες μας, αναστενάζεις από την γλυκύτητα των συναισθημάτων μας.
Όταν ο ήλιος αρχίζει να ξαναβγαίνει, ανοίγεις τα μάτια σου στην αγκαλιά μου και με καλημερίζεις με ένα γλυκό φιλί. Κάθε μέρα μια καινούρια περιπέτεια, ντυμένη με αγνότητα κι αγάπη, μας περιμένει.
Εκεί ποτέ δεν είναι αργά για ένα νέο ταξίδι, για μια νέα αρχή, άφου η Ελπίδα είναι Θεά, αθάνατη. Ταξιδεύουμε μαζί σε τόπους ξωτικούς και άγνωστους. Ανακαλύπτουμε καινούριες εικόνες και όμορφα αισθήματα, που είναι χαμένα και θαμμένα σε μέρη απρόσιτα για τους θνητούς. Γινόμαστε μικροί θεοί και πλάθουμε όνειρα και τοπία με αγάπη.
Ξέρουμε να εκτιμάμε ότι μας προσφέρεται και ότι προσφέρουμε ο ένας στον άλλον.
Οι σκέψεις μου και τα αισθήματα μου γίνονται κτήμα σου. Εκεί με κατανοείς, με νοιάζεσαι... Αλήθεια, έχεις θελήσει να το κάνεις ποτέ; Το έχεις προσπαθήσει;

Το κακό είναι πως καμιά φορά που οι καταστάσεις γύρο μας, μας πετούν χάμω στην πραγματικότητα, ο πόνος γίνετε αφόρητος. Τα δάκρυα μου όμως στα κάνω στίχους... Τους βλέπεις; Τους καταλαβαίνεις; Τους νιώθεις;... Δεν ξέρω... Πάντως στο παραμύθι μου τους νιώθεις και τους κάνεις προσευχές, που λέει, τις ακούνε οι θεοί και γεμίζουν τις καρδιές μας ευτυχία.
Ξέρεις κάτι;... Όσα ζούμε στην φαντασία μας, γίνονται κομμάτια της αληθινής μας ζωή, βιώματα μας. Νιώθω τυχερός που τα έχω ζήσει όλα αυτά μαζί σου... αν και τόσο μόνος!
Σε ευχαριστώ για όσα με έκανες και με κάνεις να νιώθω! Το να μπορείς να νιώσεις, ξέρεις, είναι ευλογία...

Κρύβεσαι πίσω απ' τη Σελήνη

Κρύβεσαι πίσω απ' τη Σελήνη τη χρυσή,
για πανωφόρι φοράς την μοναξιά σου
και δεν έχω τρόπο να φτάσω κοντά σου,
γιατί είμαι μονάχα ένα παιδί.

Ένα παιδί, που κοιτώντας τα άστρα,
κάνει σκέψεις και όνειρα τρελά.
Mα τίποτα δεν έχει την δίκια σου ομορφιά,
μήτε τα απόρθητα και άκαμπτα κάστρα.

Το ίδιο μυστήριο εκπέμπεις με εκείνα,
που δεν κατάφερε να τα υποτάξει κανείς.
Ηττημένος έφυγε κάθε επίδοξος κατακτητής
και οι φιλοδοξίες του κοπήκανε σα νήμα.

Μια μέρα να ονειρεύομαι θα σταματήσω,
θα καβαλήσω -να το ξερες- ένα αστέρι
και θα έρθω να σε πάρω απ' το χέρι,
τα δάκρυα απ' τα μάτια σου να καθαρίσω.

Φτάνει μονάχα, να θέλεις να τ' ανοίξεις.
Τότε θα δεις την αλήθεια και το ψέμα.
Πως θα τα δεις με τα μάτια σου κλεισμένα;
Ξέρω, δε θέλεις να σου κάνουν υποδείξεις.

Απόψε δεν ονειρεύομαι, μα λέω στα αστέρια,
άμα σε δουν αγάπη να ζητάς απ' τη Σελήνη,
να της πουν, απ' την δίκια μου να σου δίνει
και να σε στείλει πίσω στα δικά μου χέρια.

Τι Είμαι;

Αναρωτιέσαι τι είμαι, ε;
Και γω σήμερα το έμαθα που βρήκα τον γενέθλιο ζωδιακό μου χαρτί...
Είμαι Τοξότης με Ωροσκόπο Αιγόκερο και Μεσουράνημα (τι είναι τούτο;) Ζυγό!!!
Επιτέλους ανακάλυψα ότι είμαι κάτι!!!

Έχω: Ήλιο, Δία, Ποσειδώνα και Ουρανό στον Τοξότη. Σελήνη και Ερμής στον Αιγόκερο. Άρης στον Ζυγό. Λίλιθ στον Υδροχόο. Αφροδίτη,Κρόνο και Πλούτωνα στον Σκορπιό. Και τα μυαλά στα κάγκελα!

Η Αφροδίτη μου τράβηξε την προσοχή...

Η Αφροδίτη είναι ο πλανήτης ο οποίος ευθύνεται για την αγάπη, την αρμονία και την αισθητική μας. Οι συνεργασίες, οι σχέσεις και ο γάμος αντιστοιχούν επίσης στον πλανήτη αυτό. Η τέχνη, όπως και ο κόσμος της ομορφιάς και της μόδας ανήκουν σε αυτήν .

Αφροδίτη στον Σκορπιό.

Μια καρδιά που θεωρεί τον έρωτα πολύ σοβαρή υπόθεση. Αγαπά με πάθος, ένταση και πίστη. Καθώς παρασύρετε από το πάθος ,γίνετε κτητική και δημιουργεί συχνές σκηνές ζήλιας. Θα προτιμούσε να έχει ένα δεσμό που θα κρατούσε μια ολόκληρη ζωή. Θεωρεί την ερωτική ικανοποίηση πολύ βασική για την σχέση. Οι άντρες έλκονται από μυστήριο τύπο γυναίκας, που να τους δίνει την αίσθηση ότι μια τέτοια έλξη ήταν μοιραία. Οι γυναίκες έλκονται από ισχυρούς και δεσποτικούς άνδρες. Αδυναμίες: εάν είναι απογοητευμένοι ή εξαπατημένοι από τον έρωτά τους, μπορεί να γίνουν εκδικητικοί και πικρόχολοι. Μισεί το πρόσωπο που χρησιμοποίησε την αγάπη τους. Η ζηλοτυπία μπορεί να γίνει τόσο ισχυρή όσο το μίσος.

Εγώ είμαι αυτό;
Ρε, λες; :-P

Λέξεις Σύννεφου Μπερδεμένες

Καθώς τα μαύρα, ψηλά βουνά τον ορίζοντα εσκιούνε
και τα ξερά τους χώματα για νερό βροχής διψούνε,
στέκει ορθός και τα θωρεί από αντίπερα μπαλκόνι
και συλλογιέται μόνος του, αν φέρει η νύχτα χιόνι.

Άμα τα ντύσουν οι θεοί με αγγέλων λευκό χιτώνα,
όπως πιστά το εκάνουνε εδώ και τόσα χρόνια.
-αφού του δειλινού τα σύννεφα γκρίζα έχουνε γίνει
κι είν' το κρύο αφόρητο κι ο άνεμος σαν αγρίμι.-

Τότε ένα σύννεφο από ψηλά του αποκρίθει.
Του 'πε: "Άλλαξαν οι καιροί κι ήρθε στο κόσμο λήθη.
Αλλόκοτοι γίναν οι άνθρωποι και ζούν αποξενωμένοι.
Η βιομηχανία -σαν μαία- ξεγενεί ελπίδα στειρωμένη.

Ότι οι θεοί στον άνθρωπο το δώσαν με αγάπη,
εκείνος το κατέστρεψε και πήγε ο κόπος στράφι.
Έτσι, πλέον δε του συγχωρνούν άλλες του αμαρτίες,
άφου δε ξέρει να εκτιμά, το δείξαν κι οι ιστορίες.

Μη περιμένεις οι ουρανού να φέρουν άλλα δώρα,
αφού του ανθρώπου η καρδιά δεν είναι καρποφόρα.
Είναι αχόρταγο θεριό, π' όταν θες να το μερώσεις,
ζητάει περισσότερα από όσα κι αν του δώσεις."

Ξανά Άλλαξα Template

Για άλλη μια φόρα άλλαξα το template.
Ότι και να κάνω, στο τέλος κάτι με χαλάει... Αλλά αυτή την φορά πιστεύω πως έκανα κάτι καλό. Εμένα πάντως μου αρέσει... Και το προηγούμενο που είχα φιάξει, μου άρεσε και το κράτησα μια βδομάδα σχεδόν. :-p Αυτό ελπίζω να το κρατήσω περισσότερο.

Η αλήθεια είναι πως τις τελευταίες μέρες διαπνέομαι από δημιουργικότητα, εφευρετικότητα και αυτό με οδηγεί σε μια πνευματική ανύψωση! (Αφήστε με να ψωνιστώ, λεμεεεεέ! :-p )

Τώρα που είμαι στα πάνω μου, όποιος θέλει να το αλλάξω το template να μου το πει... Πως είναι κείνος στον A που αλλάζει σπίτια;... E, εγώ θα αλλάζω templates! :-p

Άντε, με τις υγείες μου..!!! :-)


Υ.Γ. Σοβατίσματα δεν κάνω, τα έχω κόψει! ;-p

(Άφησε πίσω μηχανές,πολιτισμού εικόνες...)

Άφησε πίσω μηχανές,
πολιτισμού εικόνες
και πήγε να ζήσει φτωχικά
σε κτήμα με ανεμώνες.

Στην ξύλινη καλύβα του
ορθάνοιχτα παραθύρια,
για να θωρεί κάθε στιγμή
της φύσης τα στολίδια.

Και σα φυσά ο άνεμος
- δροσάτο αγεράκι -,
με Άνοιξης αρώματα
γεμά το καλυβάκι.

Επάνω στο τραπέζι του
βάζο στέκει μονάχο,
με ανεμώνες κόκκινες
και γαλανές γιομάτο.

Και σαν θυμάται τα παλιά,
κοίτα τις ανεμώνες,
για να ξεχάσει κείνους που
στέρεψαν τους χειμώνες.

Να ξεχαστεί κι η θύμηση
καστανόξανθης οπτασίας,
που κάποτε την έκαμνε
εικόνισμα αγίας.

Μα κάθε γλυκό χάραμα,
κάθ' ανατολή κι δύση,
την οπτασία ο ουρανός
του την εζωγραφίζει.

Αισιοδοξία

(i)

Ντύνει η αυγή τον ουρανό με το ροδί της χρώμα
κι οι ανθοί πολύχρωμα στολίζουνε το χώμα.
Κάθε πρωί μια ζωγραφιά στα μάτια του φερμένη,
μα εκείνος, καθημερινός, συνεχά να βαριανασαίνει,
καθώς από το σπίτι του μονάχος ξεπορτίζει,
μονάχος διαβαίνει στην δουλειά, μονάχος του γυρίζει.
Δε τον ωφελούν οι ομορφιές, αφού μίζερος είν' ο κόσμος,
μίζερη είναι η ζωή και συνήθειά ο πόνος.

(ii)
Η άμμος, που στη κλεψύδρα της ζωής συνεχώς κυλάει,
κανείς θνητός δεν έμαθε ποτέ, πότε σταματάει.
Οι στιγμές που χάνονται, πίσω δε θα ματάρθουν
κι κόκκοι της άμμου να πέφτουνε, κάποτε, θα κοπάσουν,
γιαυτό μάθε να εκτιμάς, όσο μου μένει χρόνος.
Μια του μυαλού ψευδαίσθηση μονάχα είναι ο πόνος.
Πάρε του ουρανού τα χρώματα και κάνε τα στεφάνι
κι ύστερα της γης τις ευωδιές στο σώμα σου, θα γιάνει.
Έτσι θα μάθεις την χαρά, θα νιώσεις την γαλήνη,
θα νιώσεις και το Αθάνατο που την ζωή, μας δίνει.

Χάππυ Μπέρθντεϋ Kalomoira!!!

Χτες, η καλλίφωνη τραγουδίστρια, προσφάτως και τηλεπαρουσιάστρια, Καλομοίρα, έκλεισε τα 22 της χρόνια.
Λόγο των γενεθλίων της, το fun club της - που αποτελείται από περίπου 2600 μέλη(!!!) - διοργάνωσε πάρτυ για την γνωστή καλλιτέχνιδα σε κάποιο νυχτερινό μαγαζί.


2600 μέλη το fun club της Kalomoiras Sarantis; Έλεος ρε! Έχουμε ξεφύγει τελείως!
Και δεν αποτελείται από πιτσιρίκια μονάχα, όπως θα μπορούσε κάποιος να φανταστεί...