Στο τίποτα

Ξανά στο τίποτα, στου τέλους την καινούρια αρχή
κι ο ήλιος της νύχτας τα μάτια μου τυφλώνει...
Ήτανε όνειρο, στην έρημο ήταν μια βροχή,
ήτανε δώρο που το έπνιξε η σκόνη.
Μα, πάλι έφυγε, προτού να το χαρώ,
πριν να προλάβω την χαρά του να νιώσω·
μ' άφησε έρημο, σακάτη και βουβό,
ανίκανο απ' της νοσταλγίας την οδύνη να γλιτώσω.

Πες μου τα ψέμματα, που μου μάθανε παιδί:
πως το δίκιο, λέει, το κακό θα τιμωρήσει·
να έρθει η λήθη - απ' την κρυψώνα της να βγει -
στο προσκεφάλι μου, να με παρηγορήσει.
Αν σε ακούσει και δε θελήσει να φανεί,
τάξε της με μάλαμα, χρυσόδετα στολίδια...
Μένει η αγάπη μας στους δρόμους ορφανή
κ' η καρδιά μας τροφή για του μίσους τα φίδια.

24 καλοκαίρια

Με πεπρωμένο πετρωμένο και νύχτες αγρίμια
που πεινασμένες σκαλίζουν των χαρών τα συντρίμμια,
τι νόημα να έχω, ποια χαρά να ζηλέψω,
από ποιου ονείρου τον κήπο ροδάνθη να μαζέψω -
μήπως και ξεγελάσω την μοίρα - ;
Της ζωής μου το πήρα
στα σοβαρά το σιργιάνι
και για αντάλλαγμα μου δίνει μία ανοιχτή παλάμη!

Ψάχνοντας

Ποια ατραπός θα με βγάλει στα μέρη
που ανατέλλει με περηφάνια η ζωή;
- Μορφωμένοι κύριοι με την πένα στο χέρι,
ψάξε για αξία στη στερνή σας πνοή! -

Λαγοκοιμούνται σε τσιμέντα οι συνειδήσεις
και η φρίκη βγήκε βόλτα στην εξοχή.
Όποιον τοίχο με τα μάτια σου αγγίξεις,
θα δεις επάνω του χαραγμένη τη ντροπή.

Θα 'ρθει η ώρα που θα φθάσει ίσα με πέρα
των πεινασμένων μου ματιών η βολή;
Θέλουν η νύχτα μου να μοιάζει με μέρα,
μα τα φώτα τους σβήνουν μες στη σιωπή.

Αγκομαχώντας η πλάνη σαν πεθαίνει,
από μέσα της γεννιέται λαμπρός
ήλιος, αθάνατος, που στο στέρνο του φέρει
διπλό το έψιλον λουσμένο με φως!