Στον Παύλο

Μες στις φωνές άγριου πλήθους,
που ησυχάζει ακούγοντας μύθους,
η σιωπή.
Μέσα σε τάφο είναι θαμμένη,
για χρόνια είναι ξεχασμένη,
η αρετή.

Των πολιτικών χρυσές πένες
γίναν των ιστορικών ποιμένες.
Τι ντροπή;!
Κι εσύ μιλάς για τους αγώνες,
που δε θα ξεχάσουν οι αιώνες.
Υποκριτή!


Παυλάκη, ο κόσμος αρρωσταίνει
κι είν' η ευτυχία του κριμένη
πίσω από το γέλιο των γελοίων,
σ' αυτόν τον κόσμο των ηλιθίων.


Και γω την πένα μου τροχίζω,
να σου γράφω λέξεις αρχίζω
μήπως και
τις ακούσεις από κει πάνω
και δώσεις στους εδώ χάμω
ενοχές.

Μες στα άρρωστα μυαλά τους,
η διαστροφή είναι η χαρά τους
μοναχά.
Γι'αυτό και έχω κάνει πέρα,
και φιλιώνω, μέρα με μέρα,
με τη μοναξιά.



Παυλάκη, ο κόσμος έχει χαμένη
ελπίδα, που είναι κριμένη
πίσω από το γέλιο των γελοίων,
σ' αυτόν τον κόσμο των ηλιθίων.