Φευγιό

Ξεχασμένος από ότι αγάπησα κι από ότι αγαπάω,
για ένα ταξίδι μονάχος ξεκινώ.
Για ένα ταξίδι δίχως προορισμό.
Τις στιγμές που μοιραστήκαμε για φυλαχτό κρατάω.

Νωρίς ένα πρωί, μαζί με την αυγή θα κινήσω,
να διαβώ έρημους κι ατέλειωτους δρόμους
που, όπως κι αγάπη, δεν έχουνε νόμους
και μπορώ στις ευθείες τους το γκάζι μου ν'ανοίξω.

Και σαν ο αγέρας τα μαλλιά μου μαζί του θα παίρνει,
να πάρει μακριά και την θύμηση σου.
Κι από σένα να πάρει την πίκρα της ψυχής σου.
Μονάχα ευτυχία, κάθε μέρα και νύχτα, να σου φέρνει.

Στα μάτια μου πράσινες, πλεγμένες με γαλάζιο εικόνες,
φωτισμένες από τις ακτίδες του ήλιου.
Στα αφτιά μου μελωδίες από θρόισμα φύλλου
και πότε σιγανής βροχής- σα πέφτουν χάμω σταγόνες-.

Σα θα σκεπάσει τον ουρανό της νύχτας βαθύ σκοτάδι,
φεγγαρόφωτο μέρος θα ψάξω να βρω.
Δεν με μέλει αν μες στο σκοτάδι χαθώ,
γιατί δε θα ξαναδιψάσω ποτέ για ένα δικό σου χάδι.

Αν κάποια ανάμνηση, τυχαία, στο μυαλό σου με φέρει,
να με συλλογιστείς σαν κάποιο που στα όνειρα του
χάθηκε, προσμένοντας την χαρά του
να δει ένα πρωί, μαζί με τον ήλιο να ανατέλλει.