Στον Κώστα

Βρε Κώστα, νιώθω ν'αρρωσταίνω,
αφότου κείνη με βλέπει σαν ξένο.
Τι ζητώ;
Τα μάτια της να αντικρίσω,
και το κορμί της να αγγίξω
κι ας χαθώ.

Οι εικόνες γύρο δεν αλλάζουν
και οι σκιές τους με τρομάζουν.
Θλιβερό
φαντάζει της νύχτας το τοπίο
και είναι το δώμα μου κρύο
κι αδειανό.


Κωστάκη, η αγάπη γίνετε πάθος·
και ήτανε το δικό μου λάθος
που μ' έκανε, ανώφελα να παλεύω,
αφού τα πάθη δεν τα 'μερεύω.


Είναι άνιση η μάχη
και νιώθω στον αέρα στάχυ
που γυρνά.
Πηγαίνει μπρός, γυρίζει πίσω,
δεν έχει γη να ακουμπήσω
πουθενά.

Στο κάλεσμα του πεπρωμένου,
την εμπειρία του πνιγμένου
μήνες ζω.
Κι αφού δε πρόφτασες να γράψεις
για την πικρή γεύση της άλμης,
ίσως το κάνω εγώ.


Κωστάκη, η αγάπη γίνετε πάθος·
ψυχορραγώ απ' το δικό μου λάθος·
φοβάμαι, μήπως θα βρω κουράγιο
και ανταμοθούμε, ίσως κι αύριο.