Η Ελπίδα

Σαν άνθος που μαράθηκε προτού καν να ανθίσει,
η ρημαγμένη νιότη μου, στο χώμα έχει γείρει
και σαν φυσάει ο άνεμος, το χώμα γλυκά αγγίζει...

Ξέρω πως θα έρθει κάποτε και θα την αναστήσει!


Θα έρθει μαζί με τον άνεμο, με το δροσάτο αγέρι
πάνω στα ξηραμένα φύλλα μου, και σα τα ακουμπήσει,
ο ανθός μου θα αναστηθεί κι αγάπη θα μυρίσει...

Την ομορφιά την πρώτισθη θε να μου επροσφέρει!