Θυμίσεων Νεφελώματα

Θυμίσεων νεφελώματα, αλύπητα χτυπούνε
το τσακισμένο σώμα μου, όπου κι αν το τύχούνε.
Αν έχει ήλιο ή βροχή, διόλου δε τα μέλει,
μήτε κι αν η βαριά ανάσα μου γίνηκε ματωμένη.

Γίνονται πυρήνες σκιές, που με ακολουθούνε
και σαν με δουν να κουραστώ, επάνω μου χιμούνε.
Κατασπαράζουν νωχελικά τη πληγωμένη μου σάρκα.
Ύστερα, σακάτη με παρατούν, με ρημαγμένα νιάτα.

Αγρίμια μου ανημέρευτα, άλλο μη το χτυπάτε,
το τσακισμένο σώμα μου, πάψτε να το λυγάτε.
Είναι από χώμα και νερό, για πολύ δε θα αντέξει
τα αλύπητα χτυπήματα κι η θλίψη θα το ρέψει.