Της Μοίρας Αποπαίδι

Φοράει το πανωφόρι του, σηκώνει τον γιακά του,
γάντια βάζει στα χέρια του και σκούφο στα μαλλιά του.
Βγαίνει απ' το κατώφλι του και σιγομουρμουρίζει,
λέει πως, την μοίρα του πάει να συναντήσει.
Κείνη θα του δείξει που θα βρει, την αγάπη που του 'χε κλέψει
και ο καημός του από τον καιρό δεν έχει ημερέψει.
Μα σαν την εσυνάντησε, από εκείνη εξεγελασθεί,
αφού σε λαβύρινθο τον έριξε, την αγάπη του να ψάξει.

Από τότε επεράσανε, θαρρώ, σαράντα χρόνια,
μα όμως η αγάπη του δεν βρέθηκε ακόμα.
Στους δρόμους του λαβύρινθου μονάχος τριγυρνάει,
-έρημος κι ατημέλητος- δεν ξέρει που να πάει.
Που θα βρει την αγάπη του μέσα σε ξένους δρόμους,
ρωτάει τους περαστικούς, μονάχος μες στους μόνους.
-Οι διαβάτες του λαβύρινθου αλλάζουν με τον χρόνο
και όποιος έξοδο δε μέριασε, φίλιωσε με τον πόνο.-

Κάπου εκεί τον είχα βρει, σε πεζούλι καθισμένο
να δακρύζει ασθμαίνοντας, με τσιγάρο αναμμένο
στο δεξί το χέρι του, που από το κρύο τρέμει.
Άρχισε να μου μιλά, τα μάτια του πάνω μου φέρνει.
"Άμα δε βρείς την αγάπη σου, την ζωή σου δε τη φτιάχνεις,
παρά στο δρόμο καταντάς, την ψυχή σου, να την ψάχνεις."
μου 'πε, κι τη δακρυσμένη του ματιά, της μοίρας το αποπαίδι,
στον δρόμο την ξανάριξε, σαν αγάπη να του γυρεύει.