Γράφουμε καμιά μαλακία να περνάει η ώρα...

Στέλναμε τους στίχους μας μέσ' απ' τον αέρα,
η νύχτα να στους ψιθυρίσει κρυφά στ' αφτί.
Από το αίμα της ψυχής μας ήταν γραμμένα,
μα τους ξεχνούσες με το φως κάθε πρωί.

Υπήρχαν κι άλλοι που τους έκρυψε ο χρόνος.
Λέξεις δικές μας ήτανε και αυτές,
που μας στις έδωσε με βάσανο ο πόνος
από πληγές παλιές κι εφήμερες χαρές.

Κι άλλοι τόσοι, που σκονιστήκαν σε συρτάρια,
που τους διάβασε μονάχα ο Θεός,
μιλάγαν για έρωτα και για αγάπης χάδια.
Κανείς δε νοιάστηκε αν δε τους είδε ήλιου φως.

Άλλωστε οι στοίχοι μας νηφάλιοι δεν ήτω.
Ήτω δαιμόνια μεθυσμένα από τον πόνο,
εξορισμένα από του Θεού τον οίκο,
ψυχορραγούν, καθώς ξεχνιούνται με τον χρόνο.

Χύθηκαν δάκρυα, νερώσαν τα τετράδια μας
και τα φύλλα τους εγίνηκανε νωπά,
ξεθώριασαν όλα τα γράμματα μας
κι όλες οι λέξεις μας χάθηκαν στο πουθενά.

Ποιός θα νοιαστεί για εκείνες τις εικόνες,
που χάθηκαν και δεν υπάρχουν πια;
Αφού υπήρξαν κι άλλοι μέσα στους αιώνες,
που έγραψαν για πράγματα εξίσου τρελά.

Άλλωστε οι στοίχοι μας νηφάλιοι δεν ήτω.
Ήτω δαιμόνια μεθυσμένα από τον πόνο,
εξορισμένα από του Θεού τον οίκο,
ψυχορραγούν, καθώς ξεχνιούνται με τον χρόνο.