Στον... "Πίσω απ' το παράθυρο"

Στέκεις πίσω από το τζάμι ενός ξύλινου παραθύρου
και εκπνέοντας, το γιομίζεις με καυτά σου τα χνότα ·
γράφεις πάνω το όνομα της με την άκρη ενός δακτύλου,
καθώς ο δρόμος στερεύει από διαβάτες κι από φώτα.

Ο αγέρας, που σφυράει, θαρρείς πως μ’εσένα χασκαρίζει
κι η βροχή, που δυναμώνει, θαρρείς μ’ εσένα τα 'χει βάλει.
Μια παλιά μελωδία, μια στείρα αρμονία σου χαρίζει
ύστερα μέσ’ απ’ το μυαλό σου μια οπτασία θα την βγάλει.

Έχει πέσει το σκοτάδι, έχει πλέον ο ουρανός νυχτώσει
κι μον’ ο άνεμος χτυπάει του σπιτιού σου την έξω πόρτα.
Ποια, άραγες, περιμένεις και τη πόρτα δεν έχεις κλειδώσει;
Πάψε να βαριανασαίνεις - τίποτα δεν είναι όπως πρώτα!

Όταν ο χρόνος σε προσπερνάει, οι θύμησες ξεθυμαίνουν ·
κι όσοι ξύπνιες τις κρατάνε, μόνοι τους βαριανασαίνουν.
Οι άνθρωποι προχωράνε και για σένα δε θα προσμένουν ·
αφού ότι ζούνε, το πετάνε στην αχαριστία - σαν στο διάβα την τυχαίνουν.