Ταξίδια Με Αστερόσκονες

Εισπνέοντας αστρόσκονες λευκές,
αρχίζω να ταξιδεύω
και πάνω από βράχους ψηλούς
θανάτου πελάγη αγναντεύω.

Ύστερα, αρχίζω να πετώ,
τον ουρανό ν' αγγίζω
κι της θάλασσας το γαλανό
-με το κύμα παιχνιδίζω-.

Κι όταν κουράζομαι να θωρώ
της θάλασσας το χρώμα,
γκρίζα βάφω τα σύννεφα
και βρέχω της γης το χώμα.

Τρέχω μες στα καταπράσινα,
μεγάλα περιβόλια
και τα βρεγμένα γρασίδια τους,
μου αγγίζουνε τα πόδια.

Κάτω απ' των δέντρων τις σκιές,
δίπλα από ρυάκια,
χορεύουν νεράιδες κυκλικά,
χτυπόντας παλαμάκια.

Στέκομαι δίπλα και τις θωρώ,
γλυκά τους χαμογελάω.
-Μονάχα ευτυχία αισθάνομαι,
καθώς αργά ξεψυχάω.-

Έπειτα, πάλι πίσω βρίσκομαι
στην αλλοτινή μου θλίψη,
σαν τελειώσει το ταξίδι μου
κι ζάλη μου εκλείψει.

Ένα ξανά γίνομαι,
φιλιώνω με την θλίψη.
Το σπασμένο χαμόγελο φορώ,
που κάποια μου 'χε χαρίσει.

Μέσα σε χρονοντούλαπο
με πρόγκες καρφωμένο,
έχω κλειδώσει και κρατώ
το παρελθόν κλεισμένο.

Να γυρίσει πίσω πια
τίποτα δε προσμένω.
Μήτε σωτήρες καρτερώ.
Είναι η ζωή μου τρένο.

Σε κάποια στάση κοντινή
ο Θάνατος περιμένει.
Με ανοιχτή και τρυφερή
αγκάλη με προσμένει.