Οι τύψεις

Κάποιες βραδιές οι τύψεις μας
πετούν σα νυχτερίδες.
( -Αν σε ρωτήσουν για μένανε,
πες τους πως, δε με είδες. )
Σα μας τύχουν, στο στέρνο μας
κoλλούν και στο λαιμό μας,
επίνουνε το αίμα μας,
μας σκιουν το πρόσωπό μας.
Τα κοφτερά νυχάκια τους
αργά μας ξεκοιλιάζουν.
Μας κλέβουνε τον ύπνο μας
και το διασκεδάζουν...

Μα το πρωί, σαν ο ήλιος βγει,
όλα είναι σαν πρώτα:
καθάριο πρόσωπο έχουμε
κ' η ζωή την ίδια ρότα.