Τη νύχτα τ' Αϊ Γιάννη

Τ' Αϊ Γιάννη την ιουνιάτικη νυχτιά
είδα να καίνε τ' ανοιξιάτικα, τα μαγιάτικα στεφάνια
και πάνω τους να χοροπηδούν παιδιά
με περίσσια την χαρά και λειψή την φρονιμάδα.

Χασκάριζαν στο παιχνίδι βροντερά,
έπαιρναν φόρα, το ένα πίσω απ' τ' άλλο και πηδούσαν
πάνω απ' την φλόγα, απ' την δυνατή φωτιά
και οι ζωηρές φωνές σε όλη την γειτονιά ηχούσαν.

Πόσο θα 'θελα να ήμουν ένα απ' αυτά,
να μην φοβάμαι την φωτιά που τα μαραμένα άνθη σιγοκαίει,
μήτε κ' εκείνη που μες στα σωθικά
από αγάπης πόθο ασταμάτητα - ακατάπαυστα, καιρό ρέει.

-- Κάνε μου χάρη, Αϊ Γιάννη Ριγανά,
απόψε, την άγια τούτη νύχτα, που την γιορτή σου έχεις,
να μου πάψεις, έστω για λίγο, την φωτιά.
Να με βλέπεις μες στις φλόγες, πες μου, πως τ' αντέχεις;