Πεθυμιά

Στριμώχνομαι στου κρεβατιού μου την γωνιά,
για να κάνω χώρο να ξαπλώσει η θύμηση σού·
κρατώ τα μάτια μου σφιγμένα και κλειστά,
για να νιώσω λίγο απ' την θέρμη της πνοής σου.

Άξαφνα, βρισκόμαστε σε κρυσταλλένιες ακρογιαλιές
κι ένα χαμόγελο σου χαράζεται στα χείλη,
ενώ ο φλοίσβος μπερδεύει τις μπούκλες σου τις χρυσές,
και φθάνει στο τέλος του ένα καλοκαιριάτικο δειλή.

-- Σκούπισε την άμμο από τα πόδια σου τα γυμνά,
να γείρω πάνω τους, πάνω τους να ξαπλώσω·
ύστερα, να έρθω και να γλιστρήσω τρυφερά
μες στην αγκάλη σου, την αγάπη σου να νιώσω·

πάνω στα στήθη σου, να γίνω έναν με τον ρυθμό
που η μελιστάλαχτη καρδούλα σου χτυπάει·
είναι τα χείλη σου το πιο γλυκόπιοτο ποτό
και σαν εθισμένη η ψυχή μου τα ζητάει.


Για δυο μελένια χείλη, δυο χείλη γλυκά,
που 'ναι κι απ' της θάλασσας το κύμα πιο δροσάτα,
με 'χει πιάσει μια νοσταλγία, μία πεθυμιά -
και για δυο πράσινα, δυο λιβαδίσια μάτια.