Στον δάσκαλο

"Το όνομα του, του ουρανού ταιριάζει"

Δάσκαλε, την τέχνη σου σε πάγκους την πουλάνε
και εγώ κοντοστέκομαι - περαστικός -
να θωρώ τα μάτια τους, άλλους να κοιτάνε
κι εσένανε απλά, τόσο απλά, να σε λησμονάνε.

Δάσκαλε, βάλαν τιμή στα εσώψυχα σου,
που τα έκανες φωλιές να φωλιάσουνε μυριάδες
ονείρατα, σκέψεις, νοσταλγίες, κραυγές:
που τα ζωγράφιζες πουλιά στην μοναξιά σου.

Ίδια τιμή με κάποιων ξανθών τα δισκάκια
που σαν ανθισμένα λουλούδια, με το τσουβάλι πουλιούνται
κι ας μαραμένα γεννιούνται... Αναρωτιέμαι: "είναι ντροπή;". -
Χαρακτηριστικό της εποχής η παρακμή. -

Βλέπεις, δάσκαλε, η τέχνη εξελίχθηκε...
Οι ρίμες τους σαν ελπίδες άγευστες και άοσμες
μες στην αλαζονεία του ανεπαρκούς εγώ τους:
ανύπαρκτες, να υμνούν κάτι που διαλύθηκε.

Μα, ποιος είμαι εγώ για κείνα να μιλήσω;
Ένας ανόητος που ζήλεψε την δόξα των σπουδαίων;
Ένας μικρός που τόλμησε τα μάτια του σε κείνους να υψώσει;
Να σκύψω το βλέμμα και πίσω τους να περπατήσω;

Εγώ τα ίχνη σου ακολουθώ για μπορέσω
με τρεμάμενο χέρι λεξούλες άτεχνα να φτιάσω,
-με εφηβείας επιπολαιότητα, σαν παιδί- μπας και μαζί τους ωριμάσω·
θέλοντας κάπου την ψυχή μου να χωρέσω.