(Σε πρωτοαντάμωσα στο διάβα μου τυχαία...)

Σε πρωτοαντάμωσα στο διάβα μου τυχαία
και απ' το πρώτο βλέμμα σου κατάλαβα καλά
πως, συ είσαι το άπιαστο που θέλω για παρέα,
κ' ένιωσα το πάθος σου να με διαπερνά.

Εσύ διαβαίνεις μοναχή και πίσω σ' ακολουθάνε
ένα σορό επίδοξοι, ονειροπόλοι εραστές.
Όσοι απ' αυτούς καυχήθηκαν πως μάθαν να σου μιλάνε,
τα ονόματά τους έσβησαν παρέα με το χθες.

Μοιάζεις, θαρρώ, με μια θεά που απ' τ' Αιγαίο ανεδύθη
και πρωτοπερπάτησε σε χώματα ελληνικά·
για αιώνες στα ίδια χώματα μόνη περιπλανήθη,
για να χαρίζει χρώματα σε κάθε άδολη καρδιά.

Κανένας δεν κατάφερε να βρει στις αρετές σου
ένα γήινο όνομα, μια περιγραφή.
Με τα σύννεφα συμπορεύονται -κρυμμένες- οι χαρές σου
κι αξιοζήλευτος αυτός που μπορεί να τις γευθεί...

Όλοι τριγύρω φύγανε, αδειάσανε οι πάγκοι,
και εγώ μένω μονάχος μου, για να σε καρτερώ.
"Τέχνη" σε ονομάσανε, εγώ απλά: "Ανάγκη",
και στέκω στη πορτούλα σου και σε γλυκοκοιτώ.