Το Λιβάδι Μας

"Έψαχνα κρησφύγετο να κρυφτό και το βρήκα..."

Τα φύλλα χασκαρίζουνε στο χάιδεμα τ' αγέρα
κ' οι ηλιαχτίδες πέφτοντας στεγνώνουνε την γη·
δροσοσταλίδες ιριδίζοντας στολίζουν την ημέρα:
δώρα ανεκτίμητα απ' την χθεσινή βροχή.

Ελάφια, άλογα, πουλιά, λογής ήμερα ζώα
ξέγνοιαστα παιχνιδίζουνε σε πράσινο χαλί
- ολημερίς χαρούμενα, περήφανα κι αθώα -
διδάσκοντας μας των κοινών: το τι εστί ζωή.

Πέρα, κόρη αγγελόμορφη λούζει τα μαλλιά της
στης λίμνης τα βελούδινα και γαργάρα νερά,
που αντιφεγγίζουν ήρεμα την πλάνα ομορφιά της,
την ομορφιά τη ζηλευτή ως κι απ' τ' αερικά.

Το γαλήνιο λιβάδι μας, γλυκα το εναρμονίζουν
οι ευωδιές, τα χρώματα αμαράντων ανθών
που στα μάτια μας και στη ψυχή απλόχερα χαρίζουν
τη λησμονιά, την απάρνηση των βίαιων καιρών.

Κάποτε στείρο ήτανε και άγονο το χώμα,
μα άδολα κι ενάρετα κάποιος περαστικός
με σπόρους σοφίας το ράνε ένα ροδίζον γιόμα,
κι ύστερα πρωτοάνθισε της λευτεριάς ανθός.