Στην αμμουδιά

Των κυμάτων τον ήχο άκουγες στο φύσημα του μπάτη,
καΐκι ο νους και χάθηκε στου πελάγου τα ανοιχτά
μια γαλήνια μέρα, ηλιοπερίχυτη, - θαρρώ ήταν Τετάρτη -,
και το κορμί σου το αφίσες σε κατάξανθη αμμουδιά.

Για νέο ταξίδι διάβηκες, μα αυτό δίχως φουρτούνα,
δίκια σου ήταν η θάλασσα, δικός σου ο ουρανός.

Τα χείλη, σιμά στο δειλή, τ' άνοιξε αβίαστος στεναγμός,
που τον απάντησαν τα κύματα, μην μείνει μοναχός,
καθώς τ' ιωδίου ευωδιά τριγύρναγε τα ρουθούνια.