Κάπου την αυγή...

Ήτανε δειλή παγερό και η αυγή έχει φθάσει.
Έξω απ' τις γρίλιες του το τοπίο έχει αλλάξει.
Πάλι άργησε το όνειρο, μα του 'κανε την χάρη.
Κορμί κάτω από παπλώματα, ασάλευτο σαν κουφάρι.
Δεξιά στο πάτωμα, βιβλίο είναι πεσμένο,
(γεμάτο ονειρέματα), λιτά που 'ναι δεμένο.
Οι τρυφερές λεξούλες του, που χουν περισπωμένες,
τι χρόνια κι αν περάσανε, μένουνε αγιασμένες.
Στον πόνο μέλι στάζουνε, την μοναξιά γελούνε·
των έρημων τον έρωτα, τον γλυκοτραγουδούνε.

-Έως πότε μέσα στα ποιήματα εκείνη θα γυρεύεις·
μέσα σε λέξεις ορφανές θα ψάχνεις για να έβρεις
την θέρμη απ' το σώμα της, των χειλών την υγρασία;
Τάχα, τι πίσω σε κρατά και ποιων ματιών γητεία;