Της πρώτης αγάπης

Μια ανεμοπαγίδα ψελλίζει τσίγκινους ήχους,
κι εσύ μισοξαπλωμένη στης πολυθρόνας το πανί,
να αναλγίζεσαι όσα έζησες παιδί,
ντύνοντας τις μελωδίες της ζωής σου με στοίχους.

Να 'σαι ξανά σε μια γνώριμη αυλή,
που κάτω απ'την σκιά της τα καλοκαίρια περνούσες,
έπαιζες, γέλαγες, ξέγνοιαστα χοροπηδούσες
και αρώματα κρίνων ευωδίαζε η γη.

Ήσουνα κορίτσι δεκατεσσάρων ετών
και 'γω αγόρι που σιμά σου θαρρούσε ανδρώνονταν.
Τα αστέρια ζήλευαν και το ξημέρωμα χάνονταν
με κείνη την ξέχωρη γεύση των πρώτων φίλιων.

Τώρα, της αυλής τα κρίνα μαράθήκαν
και το χώμα πνίγηκε μες σε ψηλά χορτάρια·
μα κοίτα, μείνανε των φίλιων μας τα σημάδια
μέσα στην μνήμη της, στιγμή δε ξεχάστηκαν.

Αθώος ήταν ο πρώτος ερωτας, η πρώτη αγάπη,
ρόδον ανθισμένο μέσα σε άγριο χειμώνα,
την νοσταλγίας η πιο όμορφη κρυψώνα,
άφου των επομένων πάντα έμενε ένα αγκάθι.

Πέρασε η ώρα, πρέπει να σε καληνυχτίσω,
μιας που και συ έγυρες στο κρεβάτι σου κουρασμένη.
"Καλή σου νύχτα", θα σου πω και "να είσαι ευτυχισμένη",
αφού δεν έχω πλέον το θάρρος να σε φιλήσω.