Άνοιξη

Τα πουλιά κελαηδούν υμνώντας τον ήλιο.
Πράσινο χρώμα έχει το γρασίδι·
πάνω του, νωχελικά έρπετε ένα φίδι
που η όψη του, μου θυμίζει κάποιον "φίλο".

Το θρόισμα των φύλλων σα νεκρικό
μοιρολόγι φτάνει στα αφτιά μου,
αφού δεν είναι εκείνη κοντά μου
και πια δεν έχω κάτι να αγαπώ.

Στου πευκοδάσους την μαύρη σκιά,
γρύλοι ολημερίς πένθιμα τραγουδούνε.
Κραυγές οι ήχοι των νερών που κυλούνε
στο ποτάμι που έρχεται απ' τον Βορρά.

Οι μέλισσες: βρικόλακες που ρουφούν
των ανθών ευωδιαστό το αίμα.
Πέρα, δυο κρίνα μαραμένα
με τον θάνατο παίζουν και γελούν.

Οι πεταλούδες με πολύχρωμα φτερά
χορεύουνε επάνω στο αγέρι·
αφού ο χρόνος έγνοιες δε θα τους φέρει,
θα πεθάνουν άξαφνα και γλυκά!

Ένας σκίουρος σε μια βελανιδιά
(μεγάλη κι όμορφη η φουντωτή ουρά του)
τρώει και ταΐζει τα παιδιά του,
για να γίνουν τροφή για αρπαχτικά.

Οι αυλές γεμούν με χρυσάνθεμα, φτέρες
και με άλλα ποικίλα, ανθισμένα φυτά·
μα εμενα, μου φαντάζουν όλο και πιο νεκρά,
όσο πιότερο ξανθαίνουνε οι ημέρες.