Θυμάμαι...

Ο αέρας τις λευκές κουρτίνες παρασέρνει
και σε έναν άρυθμο, μα μαγευτικό χορό τις σέρνει·
κοιτάζοντας τες, παίρνει και τον νου μου...
χάνομαι στους αδιέξοδους λαβυρίνθους του μυαλού μου...

Θυμάμαι: ήταν βράδυ κι ακόμα να ξημερώσει·
το στερνό φλιτζάνι με καφέ, δεν το είχες τελειώσει,
μισό και ασάλευτο στο τραπέζι είχε μείνει·
στυλωμένα μάτια να σε ακολουθούν· ύστερα, η οδύνη.

Όσο κι αν το ήθελα, δε σταμάτησε ο χρόνος!
Μια εξήγηση λειψή δεν φτάνει να πάψει ο πόνος.
Είπες: "το έζησα ξανά".

Τελικά, φταίχτης είμαι εγώ ή το παρελθόν;
Ένα λάθος δικό μου, και άλλα που δεν ήμουν παρόν.
Από τότε, χείλη σιωπηλά.