Ελλάς

Τα μυρμήγκια στους φωτεινούς σου κήπους
σκάψαν τύμβους, κι θάψαν το ένδοξο σου πνεύμα.
Χρυσοί σταυροί πάνω απ' τους μαρμάρινους στύλους
είν΄ αγιασμένοι από θυμιατά ολόγιομα με ψέμα.

Στο σαλόνι σου, τρώγουν, πίνουν οι παλιάτσοι
και στις κάμαρες σου, ξαποσταίνουν οι λίστες.
Γύρο από το τζάκι σου, θρονιάστηκαν οι τσάτσοι
και εξασκούνται στις πισώπλατες τις μαχαιριές.

Στην σοφίτα σου, κάποιοι έχουνε κλειδώσει
το φιλότιμο σου μαζί με την ιστορία.
Τα χρυσά σου χρόνια, τα έχουν αμαυρώσει
και φτιάχνουν μύθους για εκπαιδευτικά βιβλία.

Οι φίλοι, οι αδερφοί, οι γείτονες σου
με αίμα και προσφυγιά σε έχουν κεράσει.
Mα τα παιδιά σου, ξέχασαν τις πληγές σου
κι κάθε αξία απ' τη ζωή τους έχουν χάσει.

Πως μου ζητάς κι άλλο υπομονή να κάνω;
Πως μου ζητάς στο πλάι τους να ζήσω;
Εκείνοι έχουν χάσει αυτό που εγώ δεν χάνω:
την ομορφιά σου - θέλω ασπίλωτη ν' αφήσω.