Τέσσερις Τσιχλόφουσκες

Τσιχλόφουσκα υπ' αριθμόν ένα :
Είχα πει θα φύγω... κι όμως είμαι ακόμα εδώ!
Αυτό το διάστημα δεν είμαι στα καλύτερα μου, αλλά σε γενικές γραμμές είμαι καλά. Στο ότι δεν είμαι και στα καλύτερα μου, ίσως να φταίει λιγάκι κι η Άνοιξη. Μαζί με την Άνοιξη έρχεται κι η αλλεργία μου κι αυτό με αγχώνει λιγάκι. Ακόμα, η Άνοιξη μου την σπάει γιατί δεν ξέρω τι να φορέσω. Εκτός αυτών, είμαι παιδί του Χειμώνα. Μου αρέσει ο Χειμώνας γιατί είμαι του χουχουλιάσματος. Μου αρέσει να χουχουλιάζομαι μέσα στα παπλώματα μου, έξω να έχει κρύο, να βρέχει και εγώ να κοπροσκυλιάζω με τις ώρες μες στη ζέστα μου... Μου αρέσει να μυρίζω βρεγμένο χώμα... Είναι λιγάκι μελαγχολικός ο Χειμώνας κι αυτό μου αρέσει... Αν και φέτος δεν νιώσαμε Χειμώνα... Άραγε θα νιώσουμε του χρόνου;

Τσιχλόφουσκα υπ' αριθμόν δύο:
Μετά την πυρπόληση του παλιού μου Blog, δεν είχα πει σε κανέναν "ορατό" γνωστό μου για την δημιουργία αυτού. Παρόλα αυτά, επειδή το προφίλ μου έμεινε ίδιο, το Blog μου το ανακάλυψε ο αδερφός μου κι ο φίλος μου ο Θωμάς. Αυτό ώρες-ώρες νιώθω ότι πνίγει τα λόγια μου. Νιώθω ότι θέλω να γράψω πράγματα που θέλω να τα κρατήσω για μένα, μα δεν μπορώ να το κάνω όταν όταν ξέρω πως δικοί μου άνθρωποι θα τα διαβάσουν και θα τα μάθουν. Είμαι κλειστός χαρακτήρας - η αλήθεια είναι- και κάποια πράγματα μου αρέσει να τα κρατάω μόνο για μένα.
Βέβαια από την άλλη, αυτό δείχνει το ενδιαφέρον αυτών προς τα εμένα, αφού κάθονται και διαβάζουν της βλακείες που κάθομαι και αραδιάζω.
Ίσως το μόνο για το οποίο αισθάνομαι τυχερός, είναι το ότι μπορώ και νιώθω! Είμαι σε μια φάση που προσπαθώ να εξωτερικεύσω αυτά που νιώθω, γράφοντας. Ακόμα το παλεύω και πειραματίζομαι. Σκέφτομαι να φτιάξω ένα "Blog στο πουθενά" και να κάθομαι εκεί να στύβω την ψυχή μου, μήπως και καταφέρω να βρω τον τρόπο να βγάλω αυτά που θέλω και νιώθω.

Τσιχλόφουσκα υπ' αριθμόν τρία (με το συμπάθιο) :
Έχω είναι "κολληματάκι" με την πρώην μου και όσο περνάει ο καιρός, καταλαβαίνω πως δεν είναι απλά ένα "κολληματάκι"... Ίσως στην ουσία να μην ζήσαμε πολλά μαζί κι ίσως να μην έχουμε όσα κοινά νόμιζα, αλλά κάτι με κρατάει πίσω. Πιστεύω πως έχουμε προηγούμενα από κάπου αλλού - από κάτι άλλο. Ίσως να μην ζήσαμε στιγμές που μας "σημαδέψανε" και μας "δέσανε", κι ίσως η στιγμή που γνωριστήκαμε να μην ήταν η καλύτερη κι για τους δυο, αλλά όμως ζήσαμε μικρές, χαζές κι αθώες στιγμές... από εκείνες που σε κάνουν να νιώθεις πως κάπου μέσα σου, υπάρχει ένας άνθρωπος με πνεύμα κι αισθήματα. Όμως έχει περάσει καιρός από τότε -- κι ας μην το έχω συνειδητοποίηση καλά-καλά -- και δε υπάρχει επλίδα επανασύνδεσης. Όταν περνάει ο καιρός, τότε καταλαβαίνεις τι είχες και τι έκανες για να το μη το χάσεις. Εγώ νιώθω πως έκανα αρκετά λάθη,- όχι μόνο στο τέλος της σχέσης, αλλά σχεδόν από την αρχή - αλλά τα κατάλαβα αργά. Πάντως πήρα πράγματα από εκείνη που τα κράτησα και τα κρατάω και που ίσως να είναι μαθήματα ζωής. Αυτό είναι το σημαντικότερο όλων πιστεύω! Άλλωστε τα λάθη πληρώνονται και διδάσκουν (όχι όπως κάνει η παιδεία! χοχοχο)!
- Ξέρεις... ο άγγελος σου, έχει γίνει πια "δαίμονας". :-)

Τσιχλόφουσκα υπ' αριθμόν τέσσερα :
Χτες το βράδυ κατά τις τρεις, λίγο μετά από το νυχτερινό δελτίο του Ant1 και λίγο πριν να αρχίσει να μεταδίδει "Κόπα Λιμπερταντόρεθ", είχε διαφήμιση του Λιακόπουλου!
Αυτός ο άνθρωπος έχει χωθεί παντού... "Τρέμετε, Νεφελίμ!"
Καλά... οι θεωρίες του, μπροστά στα τερατουργήματα που έχω διαβάσει τώρα τελευταία, φαντάζουν ρομάντζα.

Ωχ, κόλλησε!!!