Μια ιστορία της γιαγιάς...

Ένας από τους λόγους που μου αρέσει να κάθομαι με την γιαγιά μου είναι ότι τις περισσότερες φορές μου διηγείται ιστορίες. Ιστορίες που συνήθως έχουν σαν θέμα την γειτονιά, όπως αυτή ήταν στα χρόνια της νιότης της. Μου λέει πως ήταν παλιά η γειτονιά, πως ήταν οι γείτονες, τις συνήθειες αυτών, τον τρόπο ζωής τους, διάφορα αστεία περιστατικά που συνέβησαν και άλλα. Η παρακάτω ιστορία είναι λίγο διαφορετική από την άλλες.

Κάποια μέρα, η ξαδέρφη της η Αναστασία - που τότε ήταν σε νεαρή ηλικία - μαζί με την μάνα της την Λενιώ και άλλες τρεις γειτόνισσες κατέβαιναν έναν λόγκο, για να γυρίσουν σπίτια τους. (Η γιαγιά μου δεν ήταν μαζί τους. Δεν θυμάται το μέρος που είχαν πάει και γιατί, αλλά θυμάται τον λόγκο απ' όπου γύριζαν. Ήταν κοντά σε κάτι ελαιώνες, που τώρα πλέον δεν υπάρχουν, αφού η περιοχή έχει γεμίσει σπίτια.) Καθώς περπάταγαν, είδαν στον λόγκο τρεις πανέμορφες γυναίκες, που δεν τις είχαν ξαναδεί ως τότε... Ενώ πέρναγαν από μπροστά τους, οι τρεις γυναίκες άρχισαν να φωνάζουν: "Λενιώ, μωρή Λενιώ!". (Η Λενιώ, που ήταν θεία της γιαγιάς μου, λέγανε πως έλεγε τα χαρτιά και είχε την ικανότητα να προβλέπει το μέλλον.) Τότε η Αναστασία, αφού άκουσε τις γυναίκες να φωνάζουν την μάνα της, είπε στην μάνα της: "Μαμά, σε φωνάζουν...". Εκείνη την στιγμή, η Λενιώ είπε στην κόρη της και στις άλλες τρεις γειτόνισσες:"Κορίτσια, μη γυρίσετε πίσω", έβγαλε ένα τσιγάρο και άναψε, ενώ έβγαλε τον σταυρό της - που τον φορούσε στον λαιμό - έξω από τον γιακά της... Ύστερα, αφότου απομακρύνθηκαν από κείνο το σημείο, τους είπε πως εκείνες οι τρεις πανέμορφες γυναίκες ήταν νεράιδες.

Από τότε και για αρκετά χρόνια μετά, αυτό το γεγονός γίνονταν αρκετές φορές θέμα για συζήτηση. Η εξήγηση της γιαγιάς μου είναι ότι απλά οι τρεις ωραίες γυναίκες ήταν γνωστές της Λενιώς και τίποτα παραπάνω. Δεν πιστεύει ότι υπάρχουν νεράιδες και αερικά.

Πάντως, όποιος έχει λίγες γνώσεις πάνω στο θέμα, από την αντίδραση της Λενιώς βγάζει άλλο συμπέρασμα από εκείνο που έβγαλε η γιαγιά μου.