Βροχή Και Σκοτάδι

Η βροχή δίνει ήχο στο σκοτάδι
κι μια κασέτα με μπλούζ του ογδόντα.
Δωμάτιο νοικιασμένο για ένα βράδυ,
μισοάδειο και ξεκλείδωτη η πόρτα.

Που και που τα εξώφυλλα χτυπιούνται,
μα αυτό έχει πάψε να με τρομάζει.
(Από δίπλα υγρές φωνές σκορπιούνται.)
Η ζωή μου με τρομάζει που όλο αλλάζει.

Φώτα θαμπά ντύνουνε τον δρόμο,
όμως η πλατεία από ζωή έχει αδειάσει.
Όσα στερήθηκα κόπασαν τον φόβο
απ'την μορφή που έρχεται όταν βραδιάζει.

Απέναντι είν κάποιος σαν εμένα,
σκεφτικός, τσιγάρο κάνει στο μπαλκόνι.
Θα αναλογίζεται όσα έχει βιωμένα
κι όσα τον κάναν να τα ξεχάσει οι πόνοι.

Η βροχή δεν λέει να κοπάσει.
Το τηλέφωνο δεν θέλει να χτυπήσει.
Ο ύπνος δεv λέει να με πιάσει,
δε θέλει απ'τον εφιάλτη να με ξυπνήσει.

Είσαι εδώ, όπως ήσουνα πάντα.
Δεν είμαι εκεί, και ποτέ πια δε θα 'μαι...
Όνειρο, μου φάνταζαν τα τριάντα,
μα φταίνε εκείνα που τα όνειρα σκορπάνε.

Αναπτήρας από σένα ξεχασμένος,
σκεπάσματα απ' το σώμα σου ξεστρωμένα,
ένας στίχος σιωπηλός κι θλιμμένος,
αυτά είναι όλα που μ' άφησες χαρισμένα.