Περαστική

Ποιου Αχιλλέα το άρμα σε σέρνει
(έξω από μιας λησμονημένης πατρίδας τα ρυτιδιασμένα τείχη),
και ποια μοίρα τυφλή σ' εμένα σε φέρνει
(τώρα, που χαμογελώντας ειρωνικά με φλερτάρει η τύχη) ;

Δεν έχω τίποτα περίσσιο να σου προσφέρω,
μήτε το στέρνο μου χαρά, στα δυο να την μοιράσει·
στο σώμα, στην καρδιά πληγές φέρω
από αγάπη: παλιά ασθένεια, που δε λέει να περάσει·

καήκανε οι πόθοι μου, σαν τα δάσα,
απ' τους καπνούς, τους κόμπιασε, ώσπου τους κόπηκε η πνοή·
δεν έχω σε ποιον να γυρέψω μιαν ανάσα,
αφού κ' οι πιο στενοί μας φίλοι, ξένοι γίνονται και αυτοί!..

Μείνε αν θες, μα τίποτα μη ζητήσεις·
- είναι το πρόσωπο σου τόσο γλυκό, σα να είν' απ' αγγέλους καμωμένο! -
δε θέλω λόγια, να με παρηγορήσεις,
μονάχα να φύγεις, προτού να με αφήσεις νικημένο!