Αγάπη;

Κλείνεις τα μάτια και ξαπλώνεις πάνω στα στήθη της·
ευλογημένοι, ευτυχίας μελωδίες όλοι οι ήχοι της·
στου κάθε της αγγίγματος την μαγεία αφήνεσαι...
Μαθαίνεις να δίνεσαι!

Ανοίγεις τα χέρια σου τρυφερά να την τυλίξεις·
δε σε μέλει το πως, μόνο το αν θα την αγγίξεις·
την ψυχή, την χαρά, στο πλάι της τ' αφήνεις...
Μαθαίνεις να δίνεις!

Εκείνη και από εσένα πιο πάνω την βάνεις·
μια μέρα καταλαβαίνεις πως αρχίζεις να την χάνεις·
στους φίλους και στους γνωστούς απόμακρος γίνεσαι...
Μαθαίνεις να πνίγεσαι!

Οι μνήμες της αρχίζουν να στοιχειώνουν την αύρα σου·
μαρτυρικά και υγρά, αργά περνούν τα βράδια σου·
οι μήνες και αν τρέχουνε, συ δεν τη λησμονάς...
Μαθαίνεις να πονάς!

Το κάθε αύριο όλο και ποιο ανούσιο σου φαίνεται·
ο ανθός των ματιών σου, μέρα με τη μέρα, μαραίνεται·
εύχεσαι να είναι καλά κι ας μη την ανταμώνεις...
Με την πίκρα φιλιώνεις!