Φυλακισμένη

Της Αριάδνης το νήμα δε θα βρείς,
από τον λαβύρινθο της πόλης να ξεφύγεις.
Όσο και να το θες, δε μπορείς να τ΄ αποφύγεις:
φυλακισμένη μες στα σπλάχνα της θα ζεις.

Κάτω απ' των τσιμέντινων γιγάντων τις σκιές
μοιάζεις με στάλα μέσα στις λαοθάλασσες.
Όσα ονειρευόσουν να αλλάξεις, δε τ' άλλαξες,
και νομίζεις πως γι'αυτό μονάχα εσύ φταίς.

Τα πρωινά σου τρέχεις σαν τρελή
του αύριο, λέει, τα θεμέλια να χτίσεις,
μέσα σε δρόμους που ντρέπεσαι να φτύσεις,
αφού και απ' το σάλιο σου είναι πιο λεροί.

Δίπλα σου σπονδές τα τροχοφόρα περνούν
και είναι ο ήχος τους που τ' αφτιά σου τρυπάει.
Από το πεζοδρόμιο ένας άστεγος σε κοιτάει
και τα μάτια του θλιμμένα σου μιλούν.

Των ανθρώπων την σκέψη την αισχρή
τριάντα χρόνια παλεύεις να καταλάβεις,
μα τρέχει ο χρόνος και πως να προλάβεις
μέσα στο χάος να έβρεις μιαν αρχή.

Το γκρίζο πάπλωμα που σκεπάζει την πόλη
μου είχες πει, πως πνίγει την ψυχή σου.
Δεν είσαι μόνη μέσα στην φυλακή σου,
στα γκρίζα σήμαντρα φυλακισμένοι είμαστε όλοι.

Τεχνιτοί οι φύλακες που σε περιφρουρούνε,
φτιαγμένοι με τα γρανάζια ενός συστήματος φαιδρού.
Δημιουργήματα ενός κόσμου τόσο οικτρού,
που στα παιδιά του δεν έμαθε να αγαπούνε.

Μπροστά από περίπτερα απλώνουν τ' όνειρα μας,
σε τιμή που είναι απ' όλους προσιτή.
Με βλακεία μας δηλητηριάζουν την ζωή,
για να μπορούν να κατευθύνουν τα αισθήματά μας.

Και εσύ προσπαθείς να μοιάζεις με τους άλλους,
μη καταλάβουνε πως είσαι διαφορετική
και σου βάλουν όρια στη σκέψη, στη φωνή,
και σου κρύψουνε τους ήλιους τους μεγάλους.

Τους φύλακες της ποτέ μη φοβηθείς,
μήτε τους έμπιστους τους... Μη φοβηθείς κανένα!
Είναι οι πολλοί, μα εμείς είμαστε ένα
κι όταν μας χωρίζουν τα σίδερα της φυλακής.