Κάλεσμα

Ίσως τα θέλω μου, πια, να σουν αδιάφορα
και να 'μαι για σένα μία θύμηση πικρή.
Όμως, θα προσπαθήσω να σου πω γι' άλλη μια φορά
πως σε ζητώ στο πλάι μου κάθε μου στιγμή.

Κάθε στιγμή που ο ήλιος στα μάτια μου
το φως του δίνει και όταν το φως του παίρνει.
Κάθε στιγμή που μετράω τα κομμάτια μου
και δίχως εσένα το μέτρημα λειψό μου βγαίνει.

Σε θέλω τώρα, που άνδρωσε το βήμα μου,
που δυνάμωσαν τα φτερά μου και πετάω.
Τώρα, που απ' της μιζέριας βγήκα το μνήμα μου
κ' έπιασα την ζωή απ' τα μαλλιά και την γαμάω.

Να έρθεις πάλι για τα όνειρα τ' αδάμαστα,
που προσμένουν στους αγρούς ελεύθερα να τρέξουν.
- Όσοι κι αν ήρθανε τα βρήκανε ανάρμοστα
και δεν μπόρέσαν την περηφάνια τους ν' αντέξουν! -

Ίσως τα θέλω μου, τα βρίσκεις πια παράλογα,
και δε συγκλίνουνε διόλου με τα δικά σου.
Μα, τι νόημα έχει να ζεις σα τα ζώα τ' άβουλα,
χωρίς να παλέψεις να ζωντανέψεις τα όνειρα σού;

(Έτσι... για μας τους "παλιανθρώπους"!)