Παλιές ριμούλες...

(Από άλλο ένα blog που είχα φτιάξει... αυτό δε το κάψα όπως το πρώτο, αλλά το παράτησα.)

Ιανουάριος 14
Προσμένοντας

Ένα χαμόγελο μου χάρισε ο ήλιος
και γέμισε ελπίδες την αγκαλιά μου.
Μου είπε, θα είναι πιστός μου φίλος,
μέχρι να έρθει εκείνη κοντά μου.

Με την ματιά της άνοιξη να φέρει,
να κοπάσει ο χειμώνας της δικής μου,
που με βροχές, με παγωμένο αγέρι
σαπίζει τις πεθυμιές της ψυχής μου.

Εκείνη ήρθε, μα τώρα έχει φύγει.
Της μοίρας αέρες μανιασμένοι την πήραν
-του είπα-, κι άφησαν στα δυο μου χείλη
άλμη, και νιώθω την ζωή να με πνίγει.

Τότε ο ήλιος βιαστικά μου χαμογελάει,
αφού έπρεπε να φύγει, να πάει στη δύση.
Τον άκουσα, καθώς χάνεται να μου μιλάει:
“Πρόσμενε την, είπε, πίσω θα γυρίσει!”

Σκιές

Εγίνηκα σκιά του ποθητού κορμιού σου
και εσύ δίκια μου, που παραμένει σιωπηλή.
Πόσο θα ήθελα να ξέρω μες στο νου σου
τι κρύβεις, που το στόμα δε θέλει να πει.

Περπατώντας μόνος μου σε ξένο δρόμο,
-που κάποιοι τον βαφτίσανε, λέει, ζωή-
κοιτάζω γύρο μου: θωρώ γυάλινο κόσμο,
ύστερα πίσω μου: μ’ ακολουθείς εσύ.

Αν, όπως λες, είν’ τα χρόνια σου τσακισμένα,
βαμμένα κόκκινα απ’ αστείρευτες πληγές,
κρατήσου στα πόδια σου κι έλα προς τα μένα.
Μην θες να ζούμε μες στην έρημο, σκιές!