Αλλόκοτη Ζάλη

Γύρισες πίσω σου δειλά το κεφάλι
σ' έναν σορό βιωμένων, νεκρών στιγμών.
Ύστερα, ένιωσες μια αλλόκοτη ζάλη,
σαν είδες ορθωμένες σκιές παλιών μνημών.

Ήταν εκείνες, που θέλεις να αποφεύγεις
και στο πατάρι του μυαλού σου έχεις κρύψει.
Ήταν εκείνες, που σε κάναν να γυρεύεις
το φως σου σε αστέρια που έχουνε σβήσει.

Απόψε ήρθαν, σε πήραν απ’ το χέρι,
νοσταλγικά σου χάιδεψαν τα μαλλιά σου,
σε ταξιδέψανε μαζί με το αγέρι
στον τόπο που ζουν ξεχασμένα τ’ όνειρα σου.

Τα ονειρέματα, που πέσαν ζαλισμένα
απ’ τον συνεχή της Γαίας στροβιλιστό χορό,
ζούνε ακόμα κι ας είναι τσακισμένα.
Ζουν σαν πουλιά μες σε έναν ξένο ουρανό.

Ένα ράγισμα στα χείλη σου χάρισαν
και νιώθεις την ζάλη σου να γίνετε γλυκιά.
Πάνω στα χέρια σου την αίσθηση άφησαν
από μια γνώριμη, μα συνάμα ξένη αγκαλιά.

Θέλησες μέσα τους να ζήσεις ησυχασμένα
και κείνα θέλησαν εγκάρδια να σε δεχτούν.
Μα, δε σου είπανε πως είναι στοιχειωμένα
από πρόσωπα ανθρώπων που ξεχνούν.

Τρομαγμένος τρέχεις στα σκοτάδια
και τα στοιχειά από πίσω σου να σε κυνηγούν.
Τώρα η ζάλη σου, μοιάζει με μια σαύρα
π’ αλλάζει χρώματα, τ’ αρπαχτικά να μη την δουν.