Ναύτης στη στεριά

Σκούρο πηλήκιο φόρεσαν στα ιδανικά σου,
να ταιριάζουν με τον καπνό στον ουρανό.
Κι όταν ξεχαστείς και πεις: μπορώ,
σίδερα γκρίζα σταματούνε την ματιά σου.

Δίπλα από μια θάλασσα, ανίκανος να ορίσεις
τι βρίσκετε μέσα, κάτω από τον βυθό.
Το μισοσκότεινο και θεότρελο εγώ,
σαν βγει στο φως, κοίτα να χαλιναγωγήσεις.

Έριξες την άγκυρα μέσα από ένα κουφάρι
χρόνια νεκρό, μα δεν νιώθεις μυρωδιά.
Συνήθισες στον χρόνο ακίνητος στη γωνιά,
να περιμένεις να γίνει πράσινο το φανάρι.

Τα πανιά σου έδεσες πάνω σε ξένα λόγια,
υποσχέσεις που δεν θα τηρηθούν.
Γλάροι γύρο τους, έπαψαν να πετούν.
Ολημερίς, τρέχεις να προλάβεις τα ρολόγια.

Ο καπετάνιος κρύβετε στη φουρτούνα, πάντα.
Δε ξέρεις πως στην φύση να φερθείς,
σε αθώα μάτια τι λόγια να πεις,
στα συναισθήματα πως να κρατήσεις αβάντα.