Μια φορά και έναν καιρό.. είχα ένα blog...

Μια φορά και έναν καιρό είχα ένα blog που το έσβησα και το σκυλομετάνιωσα! Το μετάνιωσα γιατί μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα κατάφερα να σβήσω αναμνήσεις 6 μηνών. Βέβαια, υπάρχουν σαν θύμησες μέσα στο μυαλό μου ακόμα. Έχω κρατήσει τα posts, όμως δεν έχω κρατήσει τα comments.
Όμως από τα λάθη μας μάθουμε! Κατάλαβα πως για τίποτα και για κανέναν δεν αξίζει να πετάμε τα λόγια μας, τις λέξεις μας μέσα σε σκουπιδοντενεκέδες. Πίσω από τις λέξεις κρύβονται κομμάτια του εαυτού μας. Όσο και χαζές μπορεί να φαντάζουν καμιά φορά κι ασύντακτες, έχουν κάποιο νόημα μέσα τους. Δεν χρειάζεται να περιμένουμε οι λέξεις μας να βρούν ανταπόκριση, μήτε να γίνουν πιστευτές από κανέναν. Η ουσία τους είναι δική μας, γιατί εμείς είμαστε κείνες. Από την στιγμή που γίνονται ήχος ή γράμματα τότε παύουν να είναι δικές μας κι ας υπάρχουν ακόμα κάπου μέσα μας. Αν κάποιος μπορέσει και καταλάβει κάποιες κι πάρει κάτι από κείνες για δικό του, τότε το όφελος είναι κι εκείνο δικό του και όχι δικό μας. Δεν χρειάζεται να προσπαθούμε να αποδείξουμε κάτι με κείνες. Άλλωστε με λέξεις δεν απόδεικνύεται τίποτα, μόνο με πράξεις!
Η αλήθεια είναι πως υπάρχουν φορές που οι λέξεις μας θέλουμε να γίνουν πιστευτές και κτήμα κάποιων προσώπων, που τα θεωρούμε δικά μας. Όταν δεν το καταφέρνουμε αυτό, μας πονάει! Κάποτε είχα πει πως "αν δεν πιστεύουν τα λόγια μου τα άτομα που αγαπώ, τότε δεν έχουν αξία". Έκανα μεγάλο λάθος! Έχουν αξία! Έχουν για μας, γιατί είναι κομμάτια μας. Έχουν αξία όταν έχουν αλήθεια. Είναι πράγματα που νιώθουμε και πότε μας βαραίνουν, πότε μας κάνουν να νιώθουμε όμορφα, πότε μας πικραίνουν και θέλουμε να τα μοιραστούμε κανοντάς τα λέξεις.
Ας ντύσουμε τις λέξεις μας με αλήθεια και ας της αφήνουμε να ταξιδεύουν μοναχές τους...