Ψυχορραγώντας

Κει που του έρωτα φως γίνετε σκοτάδι,
κει που οι άγγελοι φοβούνται να πετούν,
με έριξες μοναχά με ένα σου χάδι,
της θλίψης δαίμονες να με καταπιούν.

Είναι τα χέρια μου κρύα, μα ιδρωμένα.
Είναι το σώμα μου στόχος για μαχαιριές.
Τα όνειρα μου φαντάζουνε θαμμένα
μέσα σε σκοτεινές και υγρές στοές.

Φεύγοντας, δεν κατέβασα το βλέμμα,
δε σταμάτησα στιγμή να σε κοιτώ,
μήτε σταμάτησα να καρτερώ εσένα
σε κάθε δάκρυ μου, σε κάθε στεναγμό.

Κει που ο χρόνος είναι σταματημένος,
εκεί που γίνεται θεριό κι όχι γιατρός,
σε μια γωνιά κάθομαι κουλουργιασμένος
κι μέρες με θωρούν σαν να 'μαι νεκρός.

Σιωπηλά νυχτέρια δίπλα μου εστέκουν,
ειρωνικά, καθώς κοιτούνε, με γελούν.
Με ξέχασαν κι οι θεοί, κι δε με βλέπουν
που ψυχορραγώ, καθώς κείνοι ψηλά πετούν.

Φτάσαν σιμά κάποιοι, που μοιάζουνε άνθρώποι.
Λένε, πως θέλουν να μου δώσουν γιατρειά,
μα δε με ξεγελούν οι καλοί τους τρόποι.
Ζητώ μονάχα μια δίκια σου ματιά.

Να με βγάλει από κει που ξεψυχάνε
τα σάπια σώματα, που ζητούνε λησμονιά.
Όσα ζήσανε κι όσα τους πονάνε,
ζητούν σε δαίμονες να τα πάρουν μακριά.

Μα εκείνοι με τους δειλούς γελούνε,
που ξεψυχώντας ζητούνε παρηγοριά,
για όσα δε πέθαναν, μα αιώνια θα ζούνε
σε αναμνήσεων θάλασσες -για παντοτινά-.