Ο Τζουγανάκης τα καίει!

Ο ήχος δεν έχει πολύ ένταση...

Ξεβουλωτικό αυτιών (Greek sounds, ζώα!)

Σάκης Μπουλάς - Γιατί μου φέρθηκες σαν να 'μουνα αράπης;

αφιερωμένο...

Είμαι χρόνια μπροστά...

Στο Master League του Pro Evolution Soccer 6 έχω φθάσει στην περίοδο 2013-2014. Το έχω λειώσει!
Κολλάνε τα κουμπιά του pad και δεν μπορώ να παίξω πλέον! Πρέπει να στείλω τον αδερφό στο Πλαίσιο να μου πάρει ένα καινούριο,
γιατί εγώ...
απ' το σπίτι δε θα βγω,
γιατί πίνω μπάφους και παίζω pro.

Της Στερνής Αγάπης

Δεν έχω έρωτα για να τον τραγουδήσω,
να δώσει γλύκα στις μίζερες μου λέξεις.
Δεν έχω τόπο, μυαλό μου, να σ' αφήσω,
κάτω από των δέντρων τις σκιές να τρέξεις.

Δεν έχω νόημα να ακούσω την φωνή μου,
που πηγάζει απ' της αλήθειας το ποτάμι.
Ρούχα δεν έχω για να ντύσω τη ψυχή μου
και την άφησα να παγώσει μες στ' αγιάζι.

Δεν έχω θέληση να ρίξω νέους σπόρους,
να ξαναβλαστήσει της ελπίδας μου ο κήπος.
Δεν έχω κουράγιο να ακολουθήσω άλλους δρόμους,
να δω αν σε αδιέξοδο δεν οδηγούνε, μήπως.

Μονάχα έχω έναν τύμβο στην καρδιά μου,
που γράφει επάνω: "Της Στερνής Αγάπης",
και δίπλα κείτονται θρηνώντας τα όνειρα μου,
μαυροντυμένα, έχοντας τ' άρωμα της στάχτης.

(Κάπου στη Χαροκόπου σε ένα καφενείο...)

Κάπου στη Χαροκόπου σε ένα καφενείο
σε είδα μοναχό σου που τα 'πινες εχθές.
Είναι τα χρόνια σου σιμά στα εικοσιδύο
και τον καημό σου δεν θέλεις να τον λες.

Μήπως σου έστησε η ζωή καρτέρι
και πετάχτηκε εμπρός σου σαν θεριό;
Με τα κακά μαζί και καλά θα σου φέρει -
θα την μάθεις σιγά-σιγά με τον καιρό...

Μήπως σε πρόδωσαν δυο όμορφα μάτια
και σου δώρισαν σπαραχτικούς λυγμούς;
Θα γνωρίσεις άλλα, να πονάς σταματα!
Στέφανα δε στεριώνουν στους μοντέρνους τους καιρούς...

Μαθημένος είν' στο ψέμα, στην φιγούρα,
ο ασύρματος κόσμος τους, που χωράει σε κουτί.
Και σ' όσους έχουμε αλλιώτικη κουλτούρα,
αηδία μας κερνάει η εποχή!

Γκρι

Γκρίζοι οι τοίχοι στη σφαιρική μου φυλακή,
γκρίζο το χώμα που με μάθαν να πατάω
και οι σκέψεις μου βυθίστηκαν στο γκρι -
μέσα στο άσπρο και στο μαύρο κολυμπάω.

Γκρίζες οι πόλεις, και γκρίζοι οι ουρανοί,
γκρίζα τα μάτια που το βράδυ με φυλάνε.
Γκρίζα τα πουλιά που πετούν πάν' απ' τη γη,
γκρίζα τα σύννεφα που πίσω παρατάνε.

Γκρίζες οι φωνές που μ' αυλακώνουν τη ψυχή,
γκρίζες οι ανάσες που κλεφτούν τη δική μου.
Γκρίζα, τσιμεντένια η ζωή κι ανιαρή
και σε γκρίζο δρόμο σέρνω το κορμί μου.

Γκρίζα,ψηλά τα σπίτια, παραμένουν βουβά
από την αυγή μέχρι και το γιόμα.
Μου κρύβει τον ήλιο η γκρι τους σκιά
και γκρι ραγισματιά χαρίζει στο στόμα.

Γκρίζο το νερό που στη βρύση μου βάνουν,
και τα σωθικά μου γινήκανε γκρι.
Πράσινα τα δέντρα, μα γκρι θα πεθάνουν.
Γκρίζα η αξιοπρέπεια που έχει χαθεί.

Γκρίζα τα τοπία του πρωινού κι οι μυρωδιές.
Γκρίζος ο χρόνος, πίσω του με σέρνει.
Γκρίζες και νεκρικές οι βουνίσιες πλαγιές
και γκρίζος αέρας την μιλιά μου παίρνει.

Γκρίζες οι λέξεις μου, ζητούνε ομορφιά
από ανοιξιάτικο, γκριζοπράσινο χρώμα.
Γκρίζα τ' αρσενικά, γκρίζα τα θηλυκά,
γκρίζος κι ο τόπος τους, μέσα στη βρώμα!

Του καπετάνιου

Έλεγες "Στέλλα", και σου μέλωνε το στόμα,
προτού να στο πικράνει της νοσταλγίας στεναγμός.
Βδομάδες έκανες για να μυρίσεις χώμα.
Η άλμη δε σε έπνιγε, μα της ελλείψεις ο καημός.

Ένας σορός από γράμματα, που ήτανε σταλμένα
από λιμάνια Κέλτικα και απ' τη Νότια Αμερική,
στέκαν καιρό ασάλευτα και μισοδιαβασμένα
μες σε μπουφέ από καρυδιά σε οικία αρχοντική.

Κοίταζες την βέρα σου, για να περνούν οι ώρες
και να φέρνουν μέρας φως οι βάρδιες οι βραδινές.
Μα, εκείνη δε λογιζόταν σε ποίες γυρίζεις χώρες,
παρά, με λαχτάρα γύρευε του έρωτα της χαρές.

Το επόμενο ταξίδι σου πιο μακρύ θε να 'ναι,
να μη της λείψει τίποτα, τίποτα μη στερηθεί.
Μέχρι να έρθει το στερνό, λίγη υπομονή κανε
και στεργιανή θα τη ζήσουμε, δίχως πούσι τη ζωή.

- Καπετάνιε δύστυχε, οι Πηνελόπες, μας τελειώσαν!
Στη ξέρα αποδήμησαν οι Σειρήνες οι θαλασσινές,
όσοι δε το έμαθαν, τα αφτιά τους δε βούλωσαν
και σκλάβοι τους γινήκανε, κατάμαυρες σκιές.

Λέν': "καταστρέφεται η γη" ...

Λέν': "καταστρέφεται η γη"
σ' αυτή την gay εποχή,
που η αθεΐα προτέρημα τους φαντάζει.
Μαζεύτηκαν όλοι μαζί
και το 'ριξαν στην προσευχή
για να τους σώσει ο "μεσσίας" τους, που σφάζει.
Μα, αρνήθηκε αυτός,
γιατί ο προϋπολογισμός
βγαίνει αρνητικός και δεν του ταιριάζει.
Κι έτσι, νέοι, γέροι και παιδιά,
στου πύργου της Βαβέλ τη σκιά
στέκουν έντρομοι, με το δάκρυ τους να στάζει.

Η μαλακία, η πουστιά,
το γλείψιμο κι η ρουφιανιά,
την φύση τους, μάλλον, δεν την αγγίζουν.
Τους καύσωνες και τους λιμούς,
τις πλημμύρες, τους σεισμούς,
τα λεφτά τους, μάλλον, δε τα κολαντρίζουν.
Μα, το κατάλαβαν αργά
και για το τι έχει σειρά,
οι προφήτες τους, κάνουνε τις μελέτες.
Τι κι αν καταστρέφουνε τη γη
της επιστήμης η καρποί,
θα σωθούμε: πετώντας με φτερωτές σερβιέτες!

Μπεμπέκος - oh mon amoure

Επειδή σήμερα έχουμε ρομαντική διάθεση...


Υ.Γ. Καλό μήνα να έχουμε!