Του καπετάνιου

Έλεγες "Στέλλα", και σου μέλωνε το στόμα,
προτού να στο πικράνει της νοσταλγίας στεναγμός.
Βδομάδες έκανες για να μυρίσεις χώμα.
Η άλμη δε σε έπνιγε, μα της ελλείψεις ο καημός.

Ένας σορός από γράμματα, που ήτανε σταλμένα
από λιμάνια Κέλτικα και απ' τη Νότια Αμερική,
στέκαν καιρό ασάλευτα και μισοδιαβασμένα
μες σε μπουφέ από καρυδιά σε οικία αρχοντική.

Κοίταζες την βέρα σου, για να περνούν οι ώρες
και να φέρνουν μέρας φως οι βάρδιες οι βραδινές.
Μα, εκείνη δε λογιζόταν σε ποίες γυρίζεις χώρες,
παρά, με λαχτάρα γύρευε του έρωτα της χαρές.

Το επόμενο ταξίδι σου πιο μακρύ θε να 'ναι,
να μη της λείψει τίποτα, τίποτα μη στερηθεί.
Μέχρι να έρθει το στερνό, λίγη υπομονή κανε
και στεργιανή θα τη ζήσουμε, δίχως πούσι τη ζωή.

- Καπετάνιε δύστυχε, οι Πηνελόπες, μας τελειώσαν!
Στη ξέρα αποδήμησαν οι Σειρήνες οι θαλασσινές,
όσοι δε το έμαθαν, τα αφτιά τους δε βούλωσαν
και σκλάβοι τους γινήκανε, κατάμαυρες σκιές.