(Κάπου στη Χαροκόπου σε ένα καφενείο...)

Κάπου στη Χαροκόπου σε ένα καφενείο
σε είδα μοναχό σου που τα 'πινες εχθές.
Είναι τα χρόνια σου σιμά στα εικοσιδύο
και τον καημό σου δεν θέλεις να τον λες.

Μήπως σου έστησε η ζωή καρτέρι
και πετάχτηκε εμπρός σου σαν θεριό;
Με τα κακά μαζί και καλά θα σου φέρει -
θα την μάθεις σιγά-σιγά με τον καιρό...

Μήπως σε πρόδωσαν δυο όμορφα μάτια
και σου δώρισαν σπαραχτικούς λυγμούς;
Θα γνωρίσεις άλλα, να πονάς σταματα!
Στέφανα δε στεριώνουν στους μοντέρνους τους καιρούς...

Μαθημένος είν' στο ψέμα, στην φιγούρα,
ο ασύρματος κόσμος τους, που χωράει σε κουτί.
Και σ' όσους έχουμε αλλιώτικη κουλτούρα,
αηδία μας κερνάει η εποχή!