Επιστροφή

Ξαναβρήκες το βήμα σου, τώρα ποιος σε πιάνει...
Ξανάρχισες να γυρεύεις ουρανό.
Άρχισες πάλι να παίζει με το μελάνι,
με πένα πλαστική ένα τρίχορδο βραχνό.

Κλίμακες ξεχασμένες, μελωδίες άλλων χρόνων
και ονειρέματα των αθώων εποχών,
σέρνεις στα τέλεια σου με απουσία φθόνων
και με το βάρος των αλύτρωτων στιγμών.

Ξαναχάραξες στα χείλη σου χαμόγελο μεγάλο.
Άναψες στα μάτια σου της πεθυμιάς φωτιά.
Ότι δε σου έκανε, το έστειλες στο διάολο.
Έπαψες να ζητάς απ' την ζωή τα δανεικά.

Ξέρεις η τύχη στα αλήθεια δεν υπάρχει,
είναι η λέξη παρηγόρια των μικρών.
Σου φτάνει η σκέψη σου ελευθερία να 'χει,
για να μην μπεις στον κόσμο των δειλών.

Γράφεις πάνω σε χαρτιά τα όνειρα σου,
τα κάνεις σαΐτες κι στα σύννεφα τα πετάς.
Ως εκεί δε φθάνουν, μα μέσα στην καρδιά σου
φτιάχνουνε ρίζες, για αυτό δε τα παρατάς.

Οι γύρο σου, όσο κι αν το θες, δεν αλλάζουν,
δεν μαθαίνουν να εκτιμούν κι που και που σε λυπεί.
Οι διαστροφές τους έπαψαν να σε τρομάζουν.
Ξέρεις πως μονάχα βάρος δίνουνε στην γη.

Κείνοι σε λύγισαν, μα τώρα ορθωμένος πάλι,
τους κοιτάς στα μάτια και θέλουν να κρυφτούν.
Χαμογελάς, χλευάζοντας κουνάς το κεφάλι.
Οι μηχανές δεν τους μάθανε να ζουν.

Άρχισες πάλι να υψώνεις την φωνή σου,
χωρίς να σε νοιάζει οι άλλοι τι θα πουν.
Την ανοησία τους καίει η πνοή σου,
πάνω στη βλακεία τους τα ιδανικά σου ασελγούν.

Καλώς μας ήρθες ξανά, περίεργε διαβάτη,
ταξιδευτή των ονείρων και της ζωής.
Φτιάξε με ελπίδα το δικό σου κρεβάτι
και γείρε πάνω του αν θες να ξεκουραστείς.