Καλό Ταξίδι

Πως να αρχίσω να σου γράφω; Τώρα έχω ξεσυνηθίσει...
Όσα τις μέρες έγγραφα, νύχτα τα είχα ζήσει.
Τα έριχνα στον ήλιο, με το φως του να τα κάψει,
να μένει η μυρωδιά τους, μήπως έτσι κάτι αλλάξει.
Τίποτα δεν άλλαξε, όλα τα ίδια μείναν,
αφού λεβάντας θυμιατά τις μυρωδιές τους πήραν.
Τώρα, θέλεις να χαθείς και εσύ μαζί με εκείνα
που πνίγηκαν σε θάλασσα, τα έκλεψε ένα κύμα...

Τα πορφυρένια σύννεφα αν τύχει και μεριάσεις,
για εκεί που τράβηξες - εκεί που πας να αράξεις,
μην τους πεις αυτά που έζησες, τα πρώτα ταξίδια,
πες μονάχα πως είδες να αλλάζουν δέρμα τα φίδια.
Μην πεις τίποτα άλλο, δεν θέλουν λόγια πολλά,
μα εσένα δε σου αρέσει να κρατάς μυστικά.
Είναι η αλήθεια σου μεγάλη κι οργή σου άλλη τόση,
κράτα το στόμα κλειστό και το ψέμα θα γλιτώσει.

Φτιάχνουν θηλιά, σε πνίγουνε μυριάδες λέξεις,
θέλεις να τις μοιραστείς, φτιάχνεις ψεύτικες σχέσεις.
Μιλάς σε φωτιές και στους ανέμους που περνούν,
για όσα έφυγαν και για όσα θέλησαν να χαθούν.
Τίποτα δεν έχασες, μα εκείνα χάσανε εσένα
και με εκείνα που χλεύαζαν, τώρα, γίνηκαν ένα.
Το τέλος όταν έρχεται, την λύπηση δε θέλει,
πρέπει να κάνεις την πίκρα του να μοιάζει με μέλι.

Άσε τους να καυχιούνται κι ας είναι μίζερη η ζωή τους...
Ξέρουν καλά τα φίδια να κρύβουνε την πληγή τους.
Συνήθισαν να σέρνονται με την κοιλιά στο χώμα,
δεν μάθανε να σκέφτονται, μήτε να ζούνε, ακόμα!
Ζούνε με όνειρα ψεύτικα, από την λάσπη πλασμένα
κι αν τα δικά σου ζηλέψουνε, αλίμονο σε εσένα!
Εσύ ξεκίνα το ταξίδι σου, σαν να είν' το τελευταίο
και να δεις πως θα έρθει κάποτε κι άλλο πιο ωραίο!