Λίγο Πριν Το Τέλος

Για ποιον να φωνάξω;
Ποιανού μάτια να ανοίξω;
Τους αρέσει στα μάτια τους να αλείφουν σκατά.
Για που να πετάξω;
Φωλιά που να φτιάξω;
Η βρώμα των κάτω έφτασε και εδώ ψηλά.

Τι λόγια να πλέξω;
Για πόσο θα αντέξω;
Θα βαρεθώ και θα σταματήσω να φυσάω πνοή
σε λέξεις χαμένες.
Που να είναι θαμμένες,
εκείνες που με ντροπή, μου ψιθύριζαν στ' αφτί;

Πίσω θα αφήσω
κάτι, να σου θυμίσω
πως η αλήθεια στην ζωή είναι ένα καμένο χαρτί.
Τράπουλα ειν' σημαδεμένη,
μια ψυχή ρημαγμένη...
ένα κορμί που αλλάζει χέρια από στιγμή σε στιγμή.

Για πια μιλάς κοινωνία;
Ψυχική ανωμαλία:
χούφτες κι τρύπες ξεχειλωμένες προσφέρουνε ηδονή.
Κωλόχαρτο τα βιβλία
και των Σλάβων η ιστορία.
Όλη την μέρα μπροστά από μια οθόνη ανοιχτή.

Αγάλματα για θυσία
σε μια νέα λατρεία
και εσύ μου λες πως μπορώ ελεύθερος να πετώ.
Πρώτα σύνταξη να πάρω
κι ύστερα θα ρεφάρω,
άμα ως στα εξήντα επτά μου δεν με βρούνε νεκρό.

Γιατί να σταματήσω πίνω
και δικαιώματα να μην δίνω
σε εκείνους που τους γαργάλαγε και έφτασαν ψηλά;
Κι αν σταματήσω να φωνάζω,
τα μυαλά μου δεν αλλάζω,
αλλά βαρέθηκα να κρύβω των ζώων τα υπνωτικά.


(άσχετο) Υ.Γ. Χριστός Ανέστη!!! (και για σένα ζώο!)