Η τέχνη του αυτοερωτισμού.

Τον τελευταίο καιρό παρακολουθώ τα blogs 5-6 κοριτσιών που δεν κρίνω και δεν με ενδιαφέρει αν έχουν ταλέντο στο γράψιμο, σίγουρα όμως πρέπει να έχουν μεγάλο ταλέντο στα χείλη (και στα πάνω και στα κάτω).

Οι συγκεκριμένες κοπελιές, όταν γράφουν, πρέπει το ένα χέρι να το έχουν στην κλειτορίδα τους και το άλλο χέρι στο πληκτρολόγιο τους - απ΄ το οποίο στάζει καυτό δάκρυ - . Αυτό δεν με ενοχλεί καθόλου, αντιθέτως, το βρίσκω διασκεδαστικό. Αυτό που με ενοχλεί είναι πως υποστηρίζουν πως κάνουν τέχνη. Ξαφνικά την είδαν λογοτέχνες και δυστυχώς όχι μόνο αυτές! Πολλοί μπλόγκερς, επειδή διατηρούν ένα blog, την βλέπουν είτε λογοτέχνες, είτε διανοούμενοι, είτε επαναστάτες, είτε ότι επιτελούν κάποιο κοινωνικό λειτούργημα... Έλεος ρε παιδάκια, χαλαρώστε λίγο!

Το "είμαι σαραντάρα, ρομαντική, καυλωμένη και αγάμητη" δεν νομίζω να είναι τέχνη. Τουλάχιστον αυτή είναι η ταπεινή μου άποψη. Βέβαια, πλέον αναγνωρίζεται σαν τέχνη, αντί της υποκριτικής, η υποκρισία... αλλά δεν θέλω να αναφερθώ τώρα σε αυτό.

Κλείνοντας, θα ήθελα να ευχηθώ σε αυτές τις κοπελιές, να βρούν κάποιους να τις γαμήσουν, για να ηρεμήσουν. Και επίσης, να συνεχίσουν να έχουν καύλες, για να μαθαίνουν και σε εμάς τους νεότερους το τι σημαίνει τέχνη.


Υ.Γ. Αφήστε τα καλάμια στην άκρη και πιάστε κάτι άλλο... που σας λείπει και το έχετε κι ανάγκη κιόλας!