Της Νεολαίας

Δεν είν' τα χρόνια σου ξέγνοιαστα κι ωραία.
Γύρω απ' τον λαιμό σου, σου 'χουν περάσει μια θηλιά.
Μπερδεμένη και απελπισμένη νεολαία,
σου 'χουν στερήσει, σου 'χουνε κόψει την μιλιά.

Στέκεις βουβά, να τους κοιτάς να σε αγνοούνε
και οι μόνες ανησυχίες σου είναι αμφισεξουαλικές.
Στήνεις τον κώλο σου και εκείνοι σου γαμούνε
όλα τα όνειρα, που σου δίναν μέχρι χτες.

Οι ποιμένες σου, ένωσαν τα μαντριά τους
και φτιάξαν εταιρία, λέει, πολυεθνική,
που σου κονσερβοποιεί - για τα συμφέροντα τους -
το μυαλό σου, σε σκευασία οικολογική.

Απ' τα δεκαέξι μες στο άγχος βουτηγμένη,
για μια θέση μέσα σε μια σχολή.
Και το διπλάσιο, ύστερα, σε περιμένει,
μέχρι να πάρεις στα χέρια ένα χαρτί.

Θαρρείς πως η επανάσταση είναι βαμμένα μάτια,
σκισμένα τζιν, χημείες και κουμπιά.
Μα, η αντίδραση δεν γίνετε με χάπια,
μήτε με συνθήματα και με βεγγαλικά.

Σε έχουνε φτιάξει έτσι ώστε να ταιριάζεις
στο σύστημα τους, μέσα του να απορροφηθείς.
Δίχως ιδανικά, τίποτα να μη μπορείς ν' αλλάξεις.
Έμψυχο προϊόν, να καταναλωθείς.