Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2007

Μου το 'χαν πει...

Μου είπαν: "καβάλησε έναν φελλό για να επιπλεύσεις
μέσα στον βούρκο μας, αλλιώς θα πνιγείς·
είσαι μικρός, πολύ μικρός για να παλέψεις
και στο σύστημα μας για να αντισταθείς."

Μου είπαν: "αν δεν συμβιβαστείς θα μείνεις μόνος,
θα μετανιώσεις που δεν έγινες αυτός -
αυτός που θέλαμε· ύστερα θα 'ρθει ο πόνος
που στα μάτια των άλλων θα φαίνεσαι τρελός."

Μα, εγώ, μονάχος με τα βουρκόνερα παλεύω
-κ' η ήττα θα 'ναι νίκη, γιατί 'ναι δική μου η επιλογή-,
των αξιών αρώματα ψάχνω για να έβρω,
για να ευφράνω αυτή την δύσοσμη ζωή.

*************************

Τώρα ξέρεις γιατί οι στίχοι μου μέλι δε στάζουν,
γιατί τα ονείρατα πλέον δεν με συγκινούν.
Οι προσδοκίες μου, με θεριά φαντάζουν
κ' οι σάπιες ιδέες τους, με θηρευτές που τις κυνηγούν.

Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2007

Συντάκτης Ενημερωτικού Μαγκαζίνο

Λευτεριά στην "ελεύθερη ποίηση"!


Από το καθισιό
Τα οπίσθια μου έγιναν ένα με την καρέκλα μου
Έβγαλα και κάλο στην κωλοτρυπίδα μου

Μα τι τα θες

Ο κάλος αποδήμησε
Μέσα από το κωλάντερο έφθασε ως τον εγκέφαλο μου
Εκεί ρίζωσε και φώλιασε

Έτσι άρχισα να γράφω ποιήματα

Είμαι σοσιαλ-ληστής και προοδευτικός
Για αυτό οι στίχοι μου ρίμες και σημεία στίξεως δεν έχουν
Αλλά είναι έντεχνοι σαν τα τραγούδια της Πρωτοψάλτη

Ξέρω σύνταξη αλλά δεν την χρησιμοποιώ

Άλλωστε ποτέ δεν πρόκειται να την πάρω
Από κανένα ασφαλιστικό ταμείο
Μέχρι τα εξηνταεπτά θα έχω πεθάνει

Η μύτη μου άνοιξε από την κόκα

Να γράψω για την ταπεινότητα της ανθρώπινης φύσης
Σκέπτομαι

Μάλλον θα καταγράψω τις παραισθήσεις μου

Έτσι κι αλλιώς έχω κοπιάρει τα άπαντα του Καβάφη και του Σεφέρη
Ήρθε η ώρα να γράψω κάτι αντάξιο της πνευματικής μου αίγλης

Τρεις αλογόμυγες κάθονταν στου γαϊδουριού τ' αρχίδια
Η μια τηρά την Εκάλη
Η άλλη το μαύρο μας το χάλι
Και η τρίτη η μακρύτερη κάνει στον πάτο μου παιχνίδια

Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2007

Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2007

Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2007

Επαναστάτες του Εφτά

Επαναστάτησαν οι γλείφτες, οι ρουφιάνοι
και η τεχνολογία μες στο σπίτι μου τους βάνει.
Αγωνίζονται για το δίκιο του εργάτη,
του ανέργου, του φοιτητή, του αποστάτη...

Αναρχικές σημαίες σηκώσανε για μπαϊράκια
εκείνοι που στην Φωκίωνος ψωνίζαν αγοράκια,
οι αστράτευτοι, οι αυλικοί των υπουργείων,
τα ερπετά και οι βασιλιάδες των γελοίων.

Μέσα από νούμερα πουλάνε την συμπόνια,
από τσαντίρια και από χρυσωμένα σαλόνια.
Μες στα τσεμπέρια τους η μάσκα τους κριμένη
που απ' τον χρόνο δεν γίνηκε ξεθωριασμένη.

-Χαίρε, κοινό τον εσχάτων ποιμένων,
των ευτελών, των "ταπεινών", των πουλημένων·
σε βρήκανε απελπισμένο, τσακισμένο
και σ' έραναν με υποκρισία, βρε καημένο!

Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2007

(Του Περσέα τον Πήγασο να βρείς...)

Του Περσέα τον Πήγασο να βρείς,
της Ανδρομέδας τις αλυσίδες να σπάσεις!
Υπάρχουν γύρο σου τόσα που πρέπει να μάθεις,
τόσα που σου κρύβουνε για να υποταχθείς.

Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2007

Τι κόσμος είναι αυτός, ρε φιλέ;

Την έχω αράξει, πίνω καφεδάκι και αναπολώ το παρελθόν... Θυμήθηκα ένα σκηνικό που είχε γίνει πριν ένα χρόνο περίπου στο Μοναστηράκι με μια κάργια και ένα πρεζάκι και μου 'χει μένει στο μυαλό.

Ήμουνα στα σκαλάκια έξω από τον σταθμό και περίμενα μια μαλακισμένη που με είχε στήσει. Λίγο πιο δίπλα μου, κάθονταν ένα πρεζάκι, αρκετά μεγαλύτερος από εμένα. Ανάμεσα στις σπονδές δίποδων που περνούσαν από μπροστά μας, ήταν και μια ξανθιά, γύρο στα τριάντα, που κρατούσε ένα τζιν ζακετάκι στα χέρια.

Έτσι όπως περπάταγε, το ξανθό βόδι, της έπεσε η ζακέτα από τα χέρια. Μέχρι να πάρει χαμπάρι τη της γίνετε και να γυρίσει πίσω για να πάρει το πεσμένο ζακετάκι της, είχε ήδη περπατήσει αρκετά μέτρα πιο μπροστά. Εν τω μεταξύ, το πρεζάκι είχε δει την πεσμένη ζακέτα. Έσκυψε, την πήρε και πηγαίνοντας προς το μέρος της ηλίθιας κατόχου της, άρχισε να την καθαρίζει γιατί είχε λερωθεί.

Η ξανθιά καριόλα, με το που είδε το τρέντι ζακετάκι της τα χερια ενός πρεζονιού, άρχισε να ουρλιάζει: "Δώσε μου την ζακέτα μου! Άσε κάτω την ζακέτα μου, ΤΏΡΑ!..". Τα περισσότερα βόδια που περνoύσαν από εκεί, κοντοστάθηκαν για λίγο και γύρισαν το βλέμμα τους και κοιτούσαν έντρομα το καλό, τζιν ζακετάκι της δεσποινίδος να είναι στα βρώμικα χέρια ένας πρεζονιού! (Άλλα βόδια - τα μεγαλύτερα- δεν παρακινήθηκαν από τις φωνές της δεσποινίδος ούτε καν να ρίξουν μια ματιά, να δουν αν συμβαίνει κάτι!) Ντροπιασμένο και απορημένο το πρεζόνι της απάντησε: "Μα, το καθαρίζω! Πως κάνεις έτσι;", ενώ το ξανθό του άρπαζε το ζακετάκι με θυμό από τα χέρια του.

Μετά από λίγα δευτερόλεπτα, αφού η ξανθιά δεσποινίς πήρε την ζακέτα της και έφυγε, το πρεζόνι γύρισε προς τα μένα και μου είπε: "Τι κόσμος είναι αυτός, ρε φιλέ; Ένα καλό πας να κάνεις και βρίσκεις και τον μπελά σου!". "Άντε, τι του λες τώρα;!", σκέφτηκα. Απλά κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου και του είπα: "Γάμησε τα, φίλε... μη το ψάχνεις!".

Δεν μπορώ να καταλάβω αυτούς τους ανθρώπους που συναντούν στον δρόμο πρεζάκια και τους βλέπουν ή τους συμπεριφέρονται σα να είναι εγκληματίες ή εξωγήινοι! Αλήθεια, έχει σκεφτεί ποτέ κανείς τους το γιατί έχουν καταντήσει αυτοί έτσι; Μονό οι ίδιοι φταίνε για την κατάντια τους; Στην ίδια κοινωνία δε συμβιώνουμε;

Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2007

Nεοελληναράς

Κλάνω και φτύνω.
Σε γαμάω και χύνω.
Τρύπα ανέγγιχτη εγώ δεν αφήνω.

Τις μέρες κοιμάμαι,
τις νύχτες μεθάμε...
Τ' αρχίδια μου από το τρίψιμο πονάνε!

Τα πάντα τα ξέρω
και γνώμη εκφέρω.
Τα αγγλικά μου, με στιλ τα προφέρω.

Από μικρό παιδάκι
με ντύσαν αμερικανάκι.
Έχω απ' όλους το πιο μεγάλο πουλάκι!

Είμαι ωραίος,
θρασύς, θαρραλέος.
- Την πενικιλίνη, την ανακάλυψε ο Γαλιλαίος. -

Έχω και αμάξι,
μπαμπά φράγκα να στάξει
και στα γκομενάκια ξηγιέμαι "εντάξει"!

Στους δρόμους μαρσάρω,
στα φανάρια κορνάρω.
Επειδή είμαι αλάνι, την ζώνη μου δε φοράω.

Πολιτικές ανησυχίες
έχω, και αγωνίες,
γι'αυτό τα βράδια, για να κοιμηθώ, παίζω δυο μαλακίες.

Μου δώσαν πτυχίο,
μοντέρνο γραφείο.
Για καλύτερο μου φίλο έχω ηλεκτρoνικό ταχυδρομείο.

Έχω pc
με διπύρηνο επεξεργαστή,
για να παίζω sudoku και για ν' ακούω μουσική.

Φόρεσα γραβάτα,
για να μη με λένε μαλάκα.
Αγαπάω την φύση, γι'αυτό αγόρασα μια γάτα.

Επισκέπτομαι ψυχολόγο -
ψυχαναλυτή και αστρολόγο.
Την γη, την πατάω δίχως αιτία και λόγο.

Τα είδωλα μου βαμμένα,
μες σε κουτί κλεισμένα
και δε νοιάζονται καθόλου εκείνα για μένα.

Στην τέχνη έχω κλίση
κ' η μουσική έχει ξεκληρίσει.
Φοβάμαι να ξεχωρίζω την αγάπη απ' το γαμήσι.

Στα σκουπίδια εθισμένος,
από αγάπη στερημένος,
νεοελληναράς περήφανος, ξεφτιλισμένος!

Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2007

Έχω μία απορία...

Τι εννοούν οι γυναίκες, όταν παίρνουν το υφάκι "γαμώ και δέρνω" και λένε με καμάρι: "Άμα θέλω εγώ, μπορώ να γίνω μεγάλη σκύλα";

Μήπως, ότι μπορούν να κάτσουν στα τέσσερα και να αρχίσουν να γαυγίζουν;.. Σιγά το δύσκολο, όλοι μπορούνε να το κάνουν αυτό... Γιατί καυχιούνται τόσο γι'αυτό; Έλεος!

Δευτέρα 15 Οκτωβρίου 2007

(Τι τραγικό...)

Τι τραγικό!
Οι άνθρωποι χρειάζονται μεσσίες και θεό …
Χρειάζονται μεσολαβητές για τις προσευχές τους,
ποιμένες για τις ψυχές τους …
Είναι μικροί!
Απόμακροι και ξένοι, ζουν στο διπλανό δωμάτιο,
μπούχτισαν , λεν’, απ’ τ’ άδικο,
μα, οι δηλοί, δεν πολεμούν!
Οι δουλεία τους ταιριάζει …
Το είδωλο τους ψάχνουν σε ξένα σώματα,
με κρέμες στο πρόσωπο και με αρώματα.
Φτιάνουν μονάχοι τους το κελί τους …
Ντροπή τους!
Η επανάσταση τους: υποκουλτούρων ασπασμός,
από άθλιους προερχόμενος φανατισμός.
Τα κάλλη, κάλοι στον εγκέφαλο!
« - Προσκυνά τον ανεγκέφαλο!..
έχει διαταγή να σου επιβληθεί... »

Τι τραγικό!..
λησμόνησαν τον Θεό
γιατί δεν έχει manager και δημοσιοσχετίστα!

Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2007

Kiss - I Was Made for Loving You (live 1988)


Μας τέλειωσε και η πούδρα!

Ramones - Rock and Roll Radio


Και μια δόση από Ramones για να στρώσει το στομάχι και το μαλλί!

(Ψηλέ, μορφώσου!!!)

Gogol Bordello - 60 Revolutions


Κατευθείαν για Eurovision είναι όλα τους μαζί! :P

Beck - Asshole

The Buzzcocks - What Do I get?

Παρασκευή 12 Οκτωβρίου 2007

Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2007

"Χάσμα Γενεών"

Τα συντρίμμια ενός πλανήτη στα χέρια μου δίνετε
και έχετε το θράσος να προσμένετε να σας ευχαριστήσω.
Την τύχη του, λέτε, στις πλάτες μου, μου αφήνετε,
μα δε μ' αφήνετε με νέα ονείρατα να τον κουλαντρίσω...

Ω, μωροί! Ένα κόσμημα, σκουπίδι το κάνατε
και δε μου δώσατε ορθές αξίες, μήτε και γνώση!..
όλες τις μαλακίες που -ηθελημένα ή μη- κάνατε,
εγώ, ο δόλιος, είμαι αυτός που θα τις πληρώσει!


Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2007

40 χρόνια χωρίς τον Che Guevara

Ερνέστο Γκεβάρα ντε λα Σέρνα (Ernesto Rafael Guevara de la Serna) (14 Ιουνίου 1928 στο Ροζάριο, Αργεντινή - 9 Οκτωβρίου 1967 στη Λα Χιγκέρα, Βολιβία)

" …Στις 8 Οκτωβρίου, η ομάδα των ανταρτών καθοδηγούμενη από τον Τσε Γκεβάρα, περικυκλώθηκε. Κατά τη διάρκεια της τελικής μάχης, στην περιοχή του φαραγγιού του Τσούρο, η ομάδα αναγκάστηκε να διασκορπιστεί και ο Γκεβάρα τραυματίστηκε στη δεξιά κνήμη, ενώ συγχρόνως το όπλο του αχρηστεύτηκε από έναν πυροβολισμό. Τελικά συνελήφθη και αργότερα μεταφέρθηκε στον πλησιέστερο οικισμό Λα Χιγκέρα. Την καταδίωξη του Τσε Γκεβάρα στη Βολιβία παρακολουθούσε επίσης η CIA, με επικεφαλής τον πράκτορα Φέλιξ Ροντρίγκεζ (Félix Rodríguez), ο οποίος μετέφερε την πληροφορία της σύλληψής του στο αρχηγείο της υπηρεσίας του και σύντομα μετέβη ο ίδιος στη Λα Χιγκέρα.

Μετά από μερικές ανακρίσεις στο σχολείο του χωριού, ο αιχμάλωτος Γκεβάρα δολοφονήθηκε, στις 9 Οκτωβρίου 1967, από τον υπαξιωματικό του βολιβιανού στρατού Μάριο Τεράν (Mario Terán). Ο συγκεκριμένος αρχικά δίστασε να εκτελέσει την εντολή για τη δολοφονία του αλλά τελικά πυροβόλησε τον αιχμάλωτο, ο οποίος φέρεται να του είπε «Ήρθατε να με σκοτώσετε. Ρίξε, δειλέ, έναν άντρα θα σκοτώσεις». Ο θάνατός του σημειώθηκε λίγο μετά τη 1.00 το μεσημέρι. Στην Κούβα, ο Φιντέλ Κάστρο κράτησε αρχικά επιφυλακτική στάση απέναντι στην είδηση του θανάτου του, ωστόσο στις 15 Οκτωβρίου, αποδέχτηκε το γεγονός, μετά από την εμφάνιση φωτογραφικών αποδείξεων.
"

Απόσπασμα από την Βικιπαίδεια.

Δευτέρα 8 Οκτωβρίου 2007

Σίσι Χα

Να σ' είχα και να σ' έπινα σε τρίφυλλο τσιγάρο
ή σε κούπα να σε έφτιαχνα ρόφημα καυτό·
σε αργυλέ να σ' έκαιγα, αργά να σε φουμάρω
και επάνω στις ντάγκλες μου να σε ευχαριστώ·

να σ' είχα στην καβάντζα μου, μαστούρι να γινόμουν
και τον σεβντά μου να έβγαζα σε τρίχορδο βραχνό·
ντουμάνι να γινόσουνα και να σε γευόμουν
παρέα με μποέμικο, σμυρνέικο σκοπό·

να έσβηνες, να σε ξανάναβα, να γινόμουν λιώμα
και το πιο μεγάλο πράγμα να μου φάνταζε μικρό·
την γεύση σου να κράταγα για πάντα μες στο στόμα
κι ολημερίς να με κράταγες σε κόσμο μαγικό.

Μπαμπά, τι είναι η πολιτική;

(Ένα πετυχημένο e-mail που μου έστειλε η Ιουλία.)

Ένα δωδεκάχρονο παιδάκι βλέποντας τις ειδήσεις ρωτάει τον μπαμπά του:
- Μπαμπά, τι είναι η πολιτική;
Ο πατέρας, που είναι φανερά ικανοποιημένος που ο γιος του δείχνει σημάδια ωρίμανσης, του απαντάει με ένα παράδειγμα:
- Κοίταξε παιδί μου... Μια χώρα είναι σαν μια οικογένεια. Πάρε για παράδειγμα τη δική μας.

Η μαμά, είναι σαν την κυβέρνηση, κανονίζει τα πάντα μέσα στο σπίτι.

Εγώ, ο πατέρας, είμαι σαν το μεγάλο κεφάλαιο, στηρίζω την οικονομία του σπιτιού.

Η υπηρέτρια, είναι σαν την εργατική τάξη , κάνει όλες τις εργασίες που πρέπει να γίνουν.

Εσύ, είσαι η κοινή γνώμη που παρατηρεί τα όσα συμβαίνουν γύρω της.

Τέλος, το μωρό που έχουμε σπίτι συμβολίζει το μέλλoν της χώρας .

Σκέψου τα όλα αυτά το βράδυ, και αύριο θα συζητήσουμε για τα συμπεράσματα που έβγαλες, εντάξει;
- Εντάξει μπαμπά, απαντάει ο μικρός, και σκεφτικός πηγαίνει στο κρεβάτι του.


Στη διάρκεια της νύχτας και ενώ σκεφτόταν τα σοφά λόγια του πατέρα , ακούει
κλάματα από την κούνια του μωρού. Σηκώνεται πάνω, πλησιάζει την κούνια και
βλέπει ότι το μωρό έχει λερωθεί..

Πηγαίνει στην κρεβατοκάμαρα να το πει στην μητέρα του, ανοίγει την πόρτα και βλέπει μόνο τη μητέρα του στο κρεβάτι να κοιμάται . Ο πατέρας άφαντος! Τον πιάνει πανικός!

Από την μισάνοιχτη πόρτα του δωματίου υπηρεσίας, ακούει ύποπτους
θορύβους...πλησιάζει, κοιτάει και βλέπει τον πατέρα του με την υπηρέτρια στα
τέσσερα! Κάγκελο ο πιτσιρίκος!!!


- "Τι να κάνω;", σκέφτεται, "να ξυπνήσω την μαμά; θα δει τον μπαμπά με την
υπηρέτρια, να διακόψω τον μπαμπά; ντρέπομαι, και ποιος θα αλλάξει το
μωρό;;;, εγώ δεν ξέρω να το κάνω..."

Αποφασίζει, λοιπόν να κάνει την πάπια και πάει για ύπνο. Το επόμενο
μεσημέρι, μετά το φαγητό, λέει ο πατέρας στον γιο:
- Λοιπόν; Σκέφτηκες αυτά που σου είπα εχθές;
- Ναι πατέρα, τα σκέφτηκα.


- Και τι συμπέρασμα έβγαλες;


- Όταν η κυβέρνηση κοιμάται ,

το μεγάλο κεφάλαιο πηδάει την εργατική τάξη,

η κοινή γνώμη αδιαφορεί,

και το μέλλον της χώρας είναι βυθισμένο στα σκατά!!!


Σάββατο 6 Οκτωβρίου 2007

Fight for Kisses

Αυτό το βιντεάκι έχει τρελό γέλιο!..

Παρασκευή 5 Οκτωβρίου 2007

Το αριστερό, το δεξί και το τρίτο το μακρύτερο!

Εκνευρίζομαι!.. Εκνευρίζομαι, όταν βλέπω ανθρώπους να πιστεύουν ότι ακόμα υπάρχει αριστερά και δεξιά. Εκνευρίζομαι ακόμα περισσότερο, όταν τους βλέπω όχι απλά να παραμυθιάζονται, αλλά και να πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης από άλλους, δήθεν συνδικαλιστές και πολιτικάντηδες του πρωκτού, που χρησιμοποιούν ως πρόσφαση, για την εξυπηρέτηση και την επίτευξη των αυτοσκοπών τους, ανύπαρκτες πολιτικές ιδεολογίες.

Δεν υπάρχει πλέον αριστερά και δεξιά! Υπάρχει μοναχά μια "παγκόσμια νέα τάξη πραγμάτων"! Απέναντι της, υπάρχουν εκατοντάδες εκατομμύρια όρθια, κοιμισμένα δίποδα που - εν γνώση τους ή έχοντας άγνοια συνήθως - δουλεύουν για αυτήν· και ένα τσούρμο ονειροπόλων, που νομίζει πως κάποτε θα μπορέσει να ξυπνήσει τους υπολοίπους και θα βάλει τα θεμέλια για νέα οράματα σε αυτόν τον ηλίθιο και ρημαγμένο κόσμο.

Δεν υπάρχει πλέον αριστερά και δεξιά! Υπάρχουν μονάχα οι πολυεθνικοί αφεντάδες και οι δούλοι τους. Μερικοί εξ αυτών των δούλων, καταφέρνουν (είτε υπηρετώντας πιστότερα τους αφεντάδες, είτε εκμεταλλεύοντας τους υπολοίπους, είτε και γιατί το αξίζουν πραγματικά) να βάλουν από μερικές εκατοντάδες έως και μερικές χιλιάδες ευρώ στην τσέπη τους παραπάνω από τους άλλους και νομίζουν πως ξαφνικά έγιναν και αυτοί αφεντάδες (σε αυτή την περίπτωση ισχύει το ρητό: αφεντικά και δούλοι, σκατά γινήκαμε ούλοι). Στην πραγματικότητα όμως, δεν αξίζουν πιότερο από μια τρίχα από τα αρχ... μαλλιά μου!

Δεν υπάρχει πλέον αριστερά και δεξιά, όπως δεν υπάρχει η έννοια της λέξης έθνος, όπως δεν υπάρχει ορθόδοξη πίστη, αξιοπρέπεια, φιλότιμο και ανθρωπιά. Η μοναδική αξία που γνωρίζει και αναγνωρίζει ο σύγχρονος άνθρωπος είναι η αξία του χρήματος. Οι ηθικές αξίες, μαζί με όλα τα παραπάνω, είναι θαμμένα κάτω από το αρρωστημένο χώμα αυτής της κακόμοιρης γης, παρέα με χημικά και πυρηνικά απόβλητα, με την ελευθερία, με την ιστορία, με την ευνομία, με την δημοκρατία, με τον Πυθαγόρα, τον Σωκράτη, τον Ζήνων και τους υπολοίπους ένδοξους και ξεχασμένους φιλοσόφους.

Καληνύχτα τώρα και... τα όνειρα σας σίγουρα θα είναι γλυκά, μιας που έχουν κάνει την ζωή σας πιο πικρή και από τους χειρότερους εφιάλτες σας.

Πέμπτη 4 Οκτωβρίου 2007

Περαστική

Ποιου Αχιλλέα το άρμα σε σέρνει
(έξω από μιας λησμονημένης πατρίδας τα ρυτιδιασμένα τείχη),
και ποια μοίρα τυφλή σ' εμένα σε φέρνει
(τώρα, που χαμογελώντας ειρωνικά με φλερτάρει η τύχη) ;

Δεν έχω τίποτα περίσσιο να σου προσφέρω,
μήτε το στέρνο μου χαρά, στα δυο να την μοιράσει·
στο σώμα, στην καρδιά πληγές φέρω
από αγάπη: παλιά ασθένεια, που δε λέει να περάσει·

καήκανε οι πόθοι μου, σαν τα δάσα,
απ' τους καπνούς, τους κόμπιασε, ώσπου τους κόπηκε η πνοή·
δεν έχω σε ποιον να γυρέψω μιαν ανάσα,
αφού κ' οι πιο στενοί μας φίλοι, ξένοι γίνονται και αυτοί!..

Μείνε αν θες, μα τίποτα μη ζητήσεις·
- είναι το πρόσωπο σου τόσο γλυκό, σα να είν' απ' αγγέλους καμωμένο! -
δε θέλω λόγια, να με παρηγορήσεις,
μονάχα να φύγεις, προτού να με αφήσεις νικημένο!

Δευτέρα 1 Οκτωβρίου 2007

Αγάπη;

Κλείνεις τα μάτια και ξαπλώνεις πάνω στα στήθη της·
ευλογημένοι, ευτυχίας μελωδίες όλοι οι ήχοι της·
στου κάθε της αγγίγματος την μαγεία αφήνεσαι...
Μαθαίνεις να δίνεσαι!

Ανοίγεις τα χέρια σου τρυφερά να την τυλίξεις·
δε σε μέλει το πως, μόνο το αν θα την αγγίξεις·
την ψυχή, την χαρά, στο πλάι της τ' αφήνεις...
Μαθαίνεις να δίνεις!

Εκείνη και από εσένα πιο πάνω την βάνεις·
μια μέρα καταλαβαίνεις πως αρχίζεις να την χάνεις·
στους φίλους και στους γνωστούς απόμακρος γίνεσαι...
Μαθαίνεις να πνίγεσαι!

Οι μνήμες της αρχίζουν να στοιχειώνουν την αύρα σου·
μαρτυρικά και υγρά, αργά περνούν τα βράδια σου·
οι μήνες και αν τρέχουνε, συ δεν τη λησμονάς...
Μαθαίνεις να πονάς!

Το κάθε αύριο όλο και ποιο ανούσιο σου φαίνεται·
ο ανθός των ματιών σου, μέρα με τη μέρα, μαραίνεται·
εύχεσαι να είναι καλά κι ας μη την ανταμώνεις...
Με την πίκρα φιλιώνεις!