Οι τύψεις

Κάποιες βραδιές οι τύψεις μας
πετούν σα νυχτερίδες.
( -Αν σε ρωτήσουν για μένανε,
πες τους πως, δε με είδες. )
Σα μας τύχουν, στο στέρνο μας
κoλλούν και στο λαιμό μας,
επίνουνε το αίμα μας,
μας σκιουν το πρόσωπό μας.
Τα κοφτερά νυχάκια τους
αργά μας ξεκοιλιάζουν.
Μας κλέβουνε τον ύπνο μας
και το διασκεδάζουν...

Μα το πρωί, σαν ο ήλιος βγει,
όλα είναι σαν πρώτα:
καθάριο πρόσωπο έχουμε
κ' η ζωή την ίδια ρότα.

(Με το γαλάζιο νυχτικό...)

Με το γαλάζιο νυχτικό
μέριασε το μπαλκόνι,
χωρίς να με βλέπεις, να μπορώ, να σε θωρώ κρυφά!
Θυμάσαι 'κείνον τον καιρό
που 'λιωνα σα χιόνι
στο δέρμα σου, καθώς σ'άγγιζα ευλαβικά, σαν παναγιά;

r3b3t0skil0 Vs Δόντι : 1 - 0 (Νενικήκαμεν, κύριοι!)

Πριν λίγο γύρισα από την οδοντίατρο. Έκανα το σφράγισμα, που με είχε καταδικάσει να ζήσω μια βδομάδα μες στο άγχος!
Τελικά, το σφράγισμα έγινε πολύ πιο ανώδυνα απ' όσο το είχα φανταστεί και χωρίς ενέσεις και μαλακίες! Δεν κατάλαβα τίποτα! Μόνο όταν το τρόχιζε η ντοκτορέσα το ένιωσα λιγάκι.
Μετά και από αυτό, έφυγε ένα βάρος από πάνω μου. Τώρα βέβαια, το αισθάνομαι λίγο παράξενα το δόντι, αλλά θα ηρεμήσει και θα το συνηθίσω πολύ σύντομα.
Πλέον, τα σφραγίσματα στην στοματική μου κοιλότητα είναι ζευγαράκι και δε θα νιώθει μοναξιά το παλιό μου σφράγισμα!
Θα ξαναπάω στην οδοντίατρο σε δυο βδομάδες να κάνω έναν καθαρισμό, τώρα που πήρα φόρα... Αν και ο καθαρισμός δε με φρικάρει όσο το σφράγισμα, γιατί τον έχω συνηθίσει.
Αυτά τα ολίγα...
Τώρα, θα πάμε να πιούμε κάνα καφεδάκι, μιας που δρόσισε και ο καιρός...

(Σε πρωτοαντάμωσα στο διάβα μου τυχαία...)

Σε πρωτοαντάμωσα στο διάβα μου τυχαία
και απ' το πρώτο βλέμμα σου κατάλαβα καλά
πως, συ είσαι το άπιαστο που θέλω για παρέα,
κ' ένιωσα το πάθος σου να με διαπερνά.

Εσύ διαβαίνεις μοναχή και πίσω σ' ακολουθάνε
ένα σορό επίδοξοι, ονειροπόλοι εραστές.
Όσοι απ' αυτούς καυχήθηκαν πως μάθαν να σου μιλάνε,
τα ονόματά τους έσβησαν παρέα με το χθες.

Μοιάζεις, θαρρώ, με μια θεά που απ' τ' Αιγαίο ανεδύθη
και πρωτοπερπάτησε σε χώματα ελληνικά·
για αιώνες στα ίδια χώματα μόνη περιπλανήθη,
για να χαρίζει χρώματα σε κάθε άδολη καρδιά.

Κανένας δεν κατάφερε να βρει στις αρετές σου
ένα γήινο όνομα, μια περιγραφή.
Με τα σύννεφα συμπορεύονται -κρυμμένες- οι χαρές σου
κι αξιοζήλευτος αυτός που μπορεί να τις γευθεί...

Όλοι τριγύρω φύγανε, αδειάσανε οι πάγκοι,
και εγώ μένω μονάχος μου, για να σε καρτερώ.
"Τέχνη" σε ονομάσανε, εγώ απλά: "Ανάγκη",
και στέκω στη πορτούλα σου και σε γλυκοκοιτώ.

Τη νύχτα τ' Αϊ Γιάννη

Τ' Αϊ Γιάννη την ιουνιάτικη νυχτιά
είδα να καίνε τ' ανοιξιάτικα, τα μαγιάτικα στεφάνια
και πάνω τους να χοροπηδούν παιδιά
με περίσσια την χαρά και λειψή την φρονιμάδα.

Χασκάριζαν στο παιχνίδι βροντερά,
έπαιρναν φόρα, το ένα πίσω απ' τ' άλλο και πηδούσαν
πάνω απ' την φλόγα, απ' την δυνατή φωτιά
και οι ζωηρές φωνές σε όλη την γειτονιά ηχούσαν.

Πόσο θα 'θελα να ήμουν ένα απ' αυτά,
να μην φοβάμαι την φωτιά που τα μαραμένα άνθη σιγοκαίει,
μήτε κ' εκείνη που μες στα σωθικά
από αγάπης πόθο ασταμάτητα - ακατάπαυστα, καιρό ρέει.

-- Κάνε μου χάρη, Αϊ Γιάννη Ριγανά,
απόψε, την άγια τούτη νύχτα, που την γιορτή σου έχεις,
να μου πάψεις, έστω για λίγο, την φωτιά.
Να με βλέπεις μες στις φλόγες, πες μου, πως τ' αντέχεις;

Πεθυμιά

Στριμώχνομαι στου κρεβατιού μου την γωνιά,
για να κάνω χώρο να ξαπλώσει η θύμηση σού·
κρατώ τα μάτια μου σφιγμένα και κλειστά,
για να νιώσω λίγο απ' την θέρμη της πνοής σου.

Άξαφνα, βρισκόμαστε σε κρυσταλλένιες ακρογιαλιές
κι ένα χαμόγελο σου χαράζεται στα χείλη,
ενώ ο φλοίσβος μπερδεύει τις μπούκλες σου τις χρυσές,
και φθάνει στο τέλος του ένα καλοκαιριάτικο δειλή.

-- Σκούπισε την άμμο από τα πόδια σου τα γυμνά,
να γείρω πάνω τους, πάνω τους να ξαπλώσω·
ύστερα, να έρθω και να γλιστρήσω τρυφερά
μες στην αγκάλη σου, την αγάπη σου να νιώσω·

πάνω στα στήθη σου, να γίνω έναν με τον ρυθμό
που η μελιστάλαχτη καρδούλα σου χτυπάει·
είναι τα χείλη σου το πιο γλυκόπιοτο ποτό
και σαν εθισμένη η ψυχή μου τα ζητάει.


Για δυο μελένια χείλη, δυο χείλη γλυκά,
που 'ναι κι απ' της θάλασσας το κύμα πιο δροσάτα,
με 'χει πιάσει μια νοσταλγία, μία πεθυμιά -
και για δυο πράσινα, δυο λιβαδίσια μάτια.

Στην οδοντίατρο

Κουνούπι με άσπρη την ρόμπα του κι ένα κεντρί στο χέρι,
τσιμπάει τα δοντάκια μου και με πονά oικτρά.
Μου είπε πως πρέπει να το ξαναδώ την Πέμπτη το μεσημέρι.
Αχ Θεέ μου, πόσο θα 'θελα να του 'ριχνα κουτουλιά!

Ελπίδα (ii)

Έγυρα επάνω σου να σε σφιχταγκαλιάσω,
μα εσύ μ' αρνήθηκες, μ' απώθησες μακριά.
Ύστερα, σκέφτηκα για να σε καλοπιάσω
ζυμώνοντας λέξεις να σε κάνω ζωγραφιά.

Είσαι ένα ψέμα συνήθως, μια αυταπάτη,
του μυαλού παιχνίδισμα, μια πεθυμιά γλυκιά,
που γίνεσαι χρυσόστρωτο της ευτυχίας μονοπάτι,
όταν τα παραμύθια σου βγαίνουν αληθινά.

Είσαι η ανάσα η πρώτισθη, συνάμα η τελευταία
που βγαίνει από χείλη εύθυμα, μα κι από λυπηρά·
ανάσα των πνιγμένων που ζήλεψαν λίγο αέρα,
το φως που κρατάει τ' άστρα τη νύχτα λαμπερά.

Είσαι απόηχος άνοιξης σε μέρα χιονισμένη,
νερό βροχής που δροσίζει την ξηραμένη γη,
μια κοιλάδα ονείρων πράσινη και ανθισμένη,
που τ' άνθη της αλλάζουν χρώμα κάθε αυγή.

Είσαι μια νεράιδα, και όποιος σε δεί
σε ποθεί και του γίνεσαι ανάγκη·
όταν η ματιά σου από πάνω του χαθεί,
χάνεται, ο έρημος, μέσα στο σκοτάδι.

Γι'αυτό, άσε με ν' ανασάνω, στην κοιλάδα σου σαν μπω,
τρυφερά να σε πάρω μια αγκάλη·
τους ανθούς σου να αλλάζουν χρώμα, άσε με να δω·
δίψασαν οι ξέρες μου, μόνο το νερό σου θα τις γιάνει.

Ένα ουζάκι για το δοντάκι, ρε παιδιά!

Εδώ και τρεις μέρες μου έσπασε λίγο η άκρη ενός τραπεζίτη (μη ρωτάς το πως!). Δεν μπορώ να πω ότι πονάω, αλλά είναι πολύ ενοχλητική η αίσθηση που δημιουργείτε όταν ακουμπάω πάνω του την γλώσσα μου.
Έχω ένα κόλλημα με τα δόντια. Έστω και λίγο να νιώσω πως με ενοχλούν, φρικάρω αμέσως!!! Δεν ξέρω το γιατί, αλλά φοβάμαι να μη μου βγούν! Τώρα το πως κονόμησα τέτοιο κόλλημα, δεν το ξέρω!
Ενα σφράγισμα έχω όλο κι όλο και αυτό το έκανα στο γυμνάσιο, τότε που δεν "ένιωθα".
Από όταν μου έσπασε, κοντεύω να πέσω σε κατάθλιψη! Πήρα τηλέφωνο την οδοντίατρο σήμερα και έκλεισα ραντεβού, αλλά μέχρι το ραντεβού, με βλέπω να το ρίχνω στα αντικαταθλιπτικά, δεν την γλυτώνω.
Ακόμα και να φάω φοβάμαι! Εντάξει αυτό δεν είναι και τόσο κακό... Θα φτιάξω σώμα για να το βγάλω στις παραλίες, να το χαζεύουν τα γκομενάκια, να βγάζουν γούστα!
Πάντως, αυτό που λένε για το ούζο - ότι κάνει καλό στον πονόδοντο - είναι μαλακία! Μισό λίτρο έχω πιει και το μόνο που έχω κάνει είναι κεφάλι! Μήπως πρέπει να το κάνω μπουκώματα και όχι να τι πίνω; Σιγά μην το φτύσω... να πάει χαμένο!
Η μαλακία είναι ότι ανοίγει την όρεξη και δεν μπορώ να φάω! Όχι από πόνο, αλλά από φόβο.
"Κωλοτρυπίδα" θα γίνουμε απόψε, το κόβω!
Άντε, γεια μας!

Στην αμμουδιά

Των κυμάτων τον ήχο άκουγες στο φύσημα του μπάτη,
καΐκι ο νους και χάθηκε στου πελάγου τα ανοιχτά
μια γαλήνια μέρα, ηλιοπερίχυτη, - θαρρώ ήταν Τετάρτη -,
και το κορμί σου το αφίσες σε κατάξανθη αμμουδιά.

Για νέο ταξίδι διάβηκες, μα αυτό δίχως φουρτούνα,
δίκια σου ήταν η θάλασσα, δικός σου ο ουρανός.

Τα χείλη, σιμά στο δειλή, τ' άνοιξε αβίαστος στεναγμός,
που τον απάντησαν τα κύματα, μην μείνει μοναχός,
καθώς τ' ιωδίου ευωδιά τριγύρναγε τα ρουθούνια.

Iron Maiden -Taxim Of The Dark

Της πρώτης αγάπης

Μια ανεμοπαγίδα ψελλίζει τσίγκινους ήχους,
κι εσύ μισοξαπλωμένη στης πολυθρόνας το πανί,
να αναλγίζεσαι όσα έζησες παιδί,
ντύνοντας τις μελωδίες της ζωής σου με στοίχους.

Να 'σαι ξανά σε μια γνώριμη αυλή,
που κάτω απ'την σκιά της τα καλοκαίρια περνούσες,
έπαιζες, γέλαγες, ξέγνοιαστα χοροπηδούσες
και αρώματα κρίνων ευωδίαζε η γη.

Ήσουνα κορίτσι δεκατεσσάρων ετών
και 'γω αγόρι που σιμά σου θαρρούσε ανδρώνονταν.
Τα αστέρια ζήλευαν και το ξημέρωμα χάνονταν
με κείνη την ξέχωρη γεύση των πρώτων φίλιων.

Τώρα, της αυλής τα κρίνα μαράθήκαν
και το χώμα πνίγηκε μες σε ψηλά χορτάρια·
μα κοίτα, μείνανε των φίλιων μας τα σημάδια
μέσα στην μνήμη της, στιγμή δε ξεχάστηκαν.

Αθώος ήταν ο πρώτος ερωτας, η πρώτη αγάπη,
ρόδον ανθισμένο μέσα σε άγριο χειμώνα,
την νοσταλγίας η πιο όμορφη κρυψώνα,
άφου των επομένων πάντα έμενε ένα αγκάθι.

Πέρασε η ώρα, πρέπει να σε καληνυχτίσω,
μιας που και συ έγυρες στο κρεβάτι σου κουρασμένη.
"Καλή σου νύχτα", θα σου πω και "να είσαι ευτυχισμένη",
αφού δεν έχω πλέον το θάρρος να σε φιλήσω.

Στον δάσκαλο

"Το όνομα του, του ουρανού ταιριάζει"

Δάσκαλε, την τέχνη σου σε πάγκους την πουλάνε
και εγώ κοντοστέκομαι - περαστικός -
να θωρώ τα μάτια τους, άλλους να κοιτάνε
κι εσένανε απλά, τόσο απλά, να σε λησμονάνε.

Δάσκαλε, βάλαν τιμή στα εσώψυχα σου,
που τα έκανες φωλιές να φωλιάσουνε μυριάδες
ονείρατα, σκέψεις, νοσταλγίες, κραυγές:
που τα ζωγράφιζες πουλιά στην μοναξιά σου.

Ίδια τιμή με κάποιων ξανθών τα δισκάκια
που σαν ανθισμένα λουλούδια, με το τσουβάλι πουλιούνται
κι ας μαραμένα γεννιούνται... Αναρωτιέμαι: "είναι ντροπή;". -
Χαρακτηριστικό της εποχής η παρακμή. -

Βλέπεις, δάσκαλε, η τέχνη εξελίχθηκε...
Οι ρίμες τους σαν ελπίδες άγευστες και άοσμες
μες στην αλαζονεία του ανεπαρκούς εγώ τους:
ανύπαρκτες, να υμνούν κάτι που διαλύθηκε.

Μα, ποιος είμαι εγώ για κείνα να μιλήσω;
Ένας ανόητος που ζήλεψε την δόξα των σπουδαίων;
Ένας μικρός που τόλμησε τα μάτια του σε κείνους να υψώσει;
Να σκύψω το βλέμμα και πίσω τους να περπατήσω;

Εγώ τα ίχνη σου ακολουθώ για μπορέσω
με τρεμάμενο χέρι λεξούλες άτεχνα να φτιάσω,
-με εφηβείας επιπολαιότητα, σαν παιδί- μπας και μαζί τους ωριμάσω·
θέλοντας κάπου την ψυχή μου να χωρέσω.

Το Λιβάδι Μας

"Έψαχνα κρησφύγετο να κρυφτό και το βρήκα..."

Τα φύλλα χασκαρίζουνε στο χάιδεμα τ' αγέρα
κ' οι ηλιαχτίδες πέφτοντας στεγνώνουνε την γη·
δροσοσταλίδες ιριδίζοντας στολίζουν την ημέρα:
δώρα ανεκτίμητα απ' την χθεσινή βροχή.

Ελάφια, άλογα, πουλιά, λογής ήμερα ζώα
ξέγνοιαστα παιχνιδίζουνε σε πράσινο χαλί
- ολημερίς χαρούμενα, περήφανα κι αθώα -
διδάσκοντας μας των κοινών: το τι εστί ζωή.

Πέρα, κόρη αγγελόμορφη λούζει τα μαλλιά της
στης λίμνης τα βελούδινα και γαργάρα νερά,
που αντιφεγγίζουν ήρεμα την πλάνα ομορφιά της,
την ομορφιά τη ζηλευτή ως κι απ' τ' αερικά.

Το γαλήνιο λιβάδι μας, γλυκα το εναρμονίζουν
οι ευωδιές, τα χρώματα αμαράντων ανθών
που στα μάτια μας και στη ψυχή απλόχερα χαρίζουν
τη λησμονιά, την απάρνηση των βίαιων καιρών.

Κάποτε στείρο ήτανε και άγονο το χώμα,
μα άδολα κι ενάρετα κάποιος περαστικός
με σπόρους σοφίας το ράνε ένα ροδίζον γιόμα,
κι ύστερα πρωτοάνθισε της λευτεριάς ανθός.

Σαν σήμερα...

Στις 13 Ιουνίου του 323 π.χ. έφυγε από τη ζωή ο μέγιστος έλλην βασιλιάς και στρατηλάτης Ἀλέξανδρος Γ' ο Μακεδών.




" Οὐ γὰρ ἡδονὴν ζηλῶν οὐδὲ πλοῦτον, ἀλλ'ἀρετὴν καὶ δόξαν, ἐνόμιζεν, ὄσω πλείονα λήψεται παρὰ τοῦ πατρός, ἐλάττονα κατορθώσειν δι' αὐτοῦ[…] ἐβούλετο μὴ χρήματα μηδὲ τρυφᾶς καὶ ἀπολαύσεις, ἀλλ' ἀγώνας καὶ πολέμους καὶ φιλοτιμίας ἔχουσαν ἀρχὴν παραλαβῆς. " Πλούταρχος.

Sadahzinia ft. B.D.Foxmoor - Το Σκιάχτρο

...!!!

Καλημέρα

Καλή σου μέρα. Ίσως μόνη δε κοιμάσαι,
ίσως μόνος δε κοιμάμαι μήτε 'γω.
Πέρασαν μήνες, κάνεις πως δε με θυμάσαι,
μα το ίδιο μοιραζόμαστε κενό.

Τις ίδιες νοσταλγίες φέρνουμε στην αγκάλη,
τις ίδιες αναμνήσεις στο μυαλό.
Την ίδια συντροφιά ζητούμε για προσκεφάλι
τις νύχτες που 'χει άσχημο καιρό.

Είναι στιγμές που σε νιώθω, σου μιλάω,
μα στο τέλος χάνεσαι μέσα στη σιωπή.
Ύστερα, έρχεται θλίψη. Ύστερα, μόνος γελάω
μπας και ξεγελάσω για λίγο την ζωή.

Είναι στιγμές που οι σκέψεις συναντιούνται
και νιώθεις ένα κάψιμο βαθιά.
Κι άλλες τόσες στιγμές που εύκολα ξεχνιούνται
και σε κάνουνε να φεύγεις μακριά.

Καλή σου μέρα, κι ο ήλιος να σου φέρει
τα ομορφότερα και όλα όσα ποθείς.
Καλύτερα που έφυγες, εδώ πάγωσαν τα μέρη,
μαραμένες μέρες δεν θα 'θελα να δεις.

Κάπου την αυγή...

Ήτανε δειλή παγερό και η αυγή έχει φθάσει.
Έξω απ' τις γρίλιες του το τοπίο έχει αλλάξει.
Πάλι άργησε το όνειρο, μα του 'κανε την χάρη.
Κορμί κάτω από παπλώματα, ασάλευτο σαν κουφάρι.
Δεξιά στο πάτωμα, βιβλίο είναι πεσμένο,
(γεμάτο ονειρέματα), λιτά που 'ναι δεμένο.
Οι τρυφερές λεξούλες του, που χουν περισπωμένες,
τι χρόνια κι αν περάσανε, μένουνε αγιασμένες.
Στον πόνο μέλι στάζουνε, την μοναξιά γελούνε·
των έρημων τον έρωτα, τον γλυκοτραγουδούνε.

-Έως πότε μέσα στα ποιήματα εκείνη θα γυρεύεις·
μέσα σε λέξεις ορφανές θα ψάχνεις για να έβρεις
την θέρμη απ' το σώμα της, των χειλών την υγρασία;
Τάχα, τι πίσω σε κρατά και ποιων ματιών γητεία;

Η μπαλάντα του μικρού

Πληγωμένα πουλιά είδες τα όνειρα σου
να αποδημούν, να φεύγουνε για ξένους ουρανούς·
έρωτες να σιγοσβήνουνε μέσα στην αγκαλιά σου,
να αχνοσβήνουνε ανάσες μέσα από καπνούς.

Είδες σιλικόνες να φυτρώνουνε σε νότες,
καθώς ανακυκλώνονται να ξανθαίνουν τα μαλλιά τους·
γραφεία υπό κατάληψη από Δον Κιχώτες
που γεμάτοι περηφάνια ξύνουνε τα αχαμνά τους.

Είδες το αύριο να ξημερώνει νύχτα,
και τα φώτα του νου να μένουνε κλειστά·
από τέχνη να γίνονται επιστήμη τα παραμύθια·
ανθρώπους να επαιτούν για δανεικά ιδανικά.

Είδες τον πόνο να φωλιάζει σε ψυχές
περήφανες, που δεν έπαψαν να ψάχνουνε δίκιο·
- θέλησαν το αύριο καλύτερο του χτες·
μαύρα πρόβατα που εναντιώθηκαν στον λύκο. -

Είδες το ψέμα να τους γίνετε συνήθεια·
από συνήθεια τα μάτια τους να μένουνε στο χώμα·
σε τύμβους περίτεχνους κλεισμένη την αλήθεια,
ενώ οι τυμβωρύχοι παλεύουν με την ανεργία ακόμα.

Είδες τις μαριονέτες πίσω από γυαλί,
μπροστά από νούμενα να κουνάνε τ' αφτιά τους·
ντυμένη την πόλη την είδες λευκή
και γονείς να κλαίνε τ' αδικοχαμένα παιδιά τους.

Είδες το νόμο να ζητάει συντροφιά,
σαν πόρνη μόνη, μεθυσμένη μες στην νύχτα·
ξαπλωμένα σε χαρτόκουτα μάτια αδειανά,
να στερούνται την συμπόνια, την βοήθεια...

Είδες μέσα στον χειμώνα το καλοκαίρι·
την φύση από τα χαΐρια τους να τα έχει χάσει·
να πνίγεσαι και να μην υπάρχει ένα χέρι
με επιστοσύνη και με ντομπροσύνη να σε πιάσει.

Και λες, μικρέ, πως αγάπησες τον κόσμο,
και πως θες πριν να τον αφήσεις να τον αλλάξεις·
πως θα κεράσεις με βάλσαμα τον πόνο,
κι καινούρια πορεία στο μέλλον του θα χαράξεις.

Πως, μωρέ; Αφού, δεν φθάνει μια φωνή
μια σφαίρα ολάκερη για να την αλλάξει·
κοίτα γύρο σου... υπάρχουνε πολλοί
που δεν του έδωσαν τίποτα απ' όσα του 'χαν τάξει.

Πήρε φωτιά ο κώλος μας...

Μα γιατί καίτε την σημαία αυτών των καλών ανθρώπων, παλιoασιάτες; Σε εμάς τους πολιτισμένους ευρωπαίους, οι καλοί μας φίλοι οι αμερικάνοι θα μας φτιάξουν αντιπυραυλική ασπίδα για να μας προστατέψουν από εσάς, παλιό τρομοκράτες!
Ο καλός κυριούλης και δημοκράτης, ο πρόεδρος Μπούς, λέει, θα μας φτιάξει αντιπυραυλική ασπίδα για να θεμελιώσει την δημοκρατία! Την δίκια τους δημοκρατία... με θανατικές καταδίκες και μαζικές σφαγές αμάχων!
Εκείνος ο παλιάνθρωπος που θέλει να μας δώσει φυσικό αέριο για να ελέγχει μέρος της οικονομίας μας και των ενεργειακών μας αποθεμάτων, ο Πούτιν, διαφωνεί... δεν είναι δημοκράτης αυτός... το είπε και ο Mr. President!
Πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε ότι η δημοκρατία δε θεμελιώνεται με την σωστή παιδιά, με την δημιουργία υγειών πολιτικοκοινωνικών αξιών, με την δικαιοσύνη και την αρετή... Η δημοκρατία θεμελιώνεται με πυραύλους, χημικά, χρηματικές επιχορηγήσεις και πετρέλαιο!

Και ο Θωθ πήγαινε με τον σταυρό στο χέρι...

...γιαυτό τους "πήρε ο διάολος" τους Αιγύπτιους!

Μπράβο σου, ρε μάγκα!

Μπράβο σου ρε μάγκα,
έπιασες τα πρώτα -άντα
και σε θρόνιασαν σε μια θέση καλή!
Έμαθες να κανακεύεις,
να γλείφεις και να κλέβεις.
Άρχισες να έχεις μια άνετη ζωή.
Φόρεσες και την βέρα,
σαν παντρεύτηκες μια μέρα
μια γκόμενα φραγκάτη και κοσμική.
Έχτισες και σπίτι,
δεν σε έχουν πια για αλήτη.
Κρύβεις ότι ο πατέρας σου δούλευε στο γιαπί.

Μπράβο σου ρε μάγκα,
έφθασες τα δεύτερα -άντα
και έχεις μπροστά σου την μισή σου ζωή·
διαζύγιο στην πίσω τσέπη,
μια πιτσιρίκα να σ' αντέχει,
κάπου σπαρμένο ένα μπάσταρδο παιδί·
μες στο γκαράζ ένα τζιπάκι,
για την δουλειά ένα μαζντάκι,
έχεις και άποψη για την πολιτική.
-Κάποτε άκουγες Bon Jovi,
τώρα ξενυχτάς στην Έφη Θώδη.-
Καπιταλιστής με προφίλ σοσιαλιστή.

Μπράβο σου ρε μάγκα,
πάτησες τα πρώτα -ήντα
και θαρρείς το παραμύθι χρόνια θα κατήσει!
Στην Ελβετία τα λεφτά σου·
η καινούρια γκόμενα σου,
στο διάβα της, φαλλούς ορθούς δεν έχει αφήσει!...
Και έρχεται μια μέρα
που συνειδητοποιείς γεμάτος φοβέρα
πως άδεια μένει εξήντα χρόνια η ζωή σου·
πως δεν είσαι πια τριάντα,
χρόνια δε δίνει ο Χάρος αβάντα
για να καλύψεις τα κενά τις υπάρξεις σου.

Σχέσεις-σκάκι

Οι ερωτικές σχέσεις έχουν καταντήσει παιχνίδι στρατηγικής. Οι άνθρωποι φοβούνται να ανοιχτούν, αφού έχουν ξεφτιλίσει την λέξη αγάπη. Καλύπτουν τις ανασφάλειες τους με το ψέμα και το ιδανικό ταίρι για αυτούς είναι και εκείνο ένα ψέμα, μια ψεύτικη εικόνα που τους πασάρουν μέσα από οθόνες, περιοδικά και μέσα από διαφημιστικές αφίσες.

Έτσι λοιπόν, εμείς τα αγοράκια, αφού προσεγγίσουμε το πρόσωπο που προσδοκούμε να γίνει το ερωτικό μας ταίρι, το φλομώνουμε στην μούφα και στο φούμαρο, έτσι ώστε να καβατζώσουμε τρύπα για την εισαγωγή της αυτοεπιβεβαίωσης μας. Ενώ τα κοριτσάκια, που είναι εγκεφαλικά όντα, σκέφτονται την επόμενη κίνηση που θα κάνουν, έτσι ώστε να κάνουν τον "μαλάκα" να σέρνεται από πίσω τους.

Αφού χτιστεί μια σχέση πάνω σε ένα σορό νούφαρα, λογικό είναι μετά να βουλιάξει. Μετά από την βύθιση, εμείς τα αγοράκια λέμε την κλασική ατάκα: "όλες πουτάνες είναι!!!", ενώ τα κοριτσάκια λένε την εξής: "όλοι οι άντρες είναι ίδιοι... ΓΟΥΡΟΎΝΙΑ!!!". (Όινγκ, όινγκ!) Μετά οι γκόμενες το γυρίζουν στην κοινωνική συζήτηση, λένε πως "χάθηκαν οι άνδρες...", κ.τ.λ., κ.τ.λ... ενώ εμείς τα αγοράκια, αρχίζουμε το πιόμα ή πάμε καμιά μπουρδελότσαρκα.

Οι σχέσεις αυτές δηλώνουν κοινωνική παρακμή και έλλειψη ειλικρίνειας. Σε μια σάπια κοινωνία με ηλίθια πρότυπα και με ένα σορό σκουπιδιάρηδες στις οθόνες, να μας πετάνε σκουπίδια στο σαλόνι και στην κρεβατοκάμαρα, είναι λογικό το ψέμα και η υποκρισία να είναι κύριο χαρακτηριστικό της πλειονότητας του κοινωνικού συνόλου. Έτσι μας μαθαίνουν... έτσι συμπεριφερόμαστε! Ένα ψέμα μας δωρίζουν για ελευθερία, το ίδιο ψέμα δωρίζουμε και εμείς στους συνανθρώπους μας.

Είναι κατάντια αυτό! Ψέμα και στρατηγική στις ερωτικές σχέσεις που υποτίθεται ότι πρέπει να υπάρχει συναίσθημα (εξαιρουμένων των "γαμιοσχέσεων" , που καμιά φορά χρειάζονται να υπάρχουν και αυτές, αρκεί να έχει ξεκαθαριστεί το είδος της σχέσης και από τους δυο) ... Πως να φτιαχτεί μια σωστή οικογένεια, σε τι θεμέλια; Αν δεν υπάρξει σωστή οικογένεια πως θα υπάρξει σωστή κοινωνία; Ποιοι είναι οι πυρήνες που ενώνονται για να φτιάξουν τον πυρήνα της κοινωνίας; Πρώτα η οικογένεια και ύστερα η πολιτική! Οι μη υγιείς σχέσεις οδηγούν σε μη υγιείς οικογένειες και κατά συνέπεια σε μια μη υγιής κοινωνία.

Βέβαια, τα μικροψεματάκια για να σκεπάσεις μια κατάσταση που δεν είναι τόσο σημαντική, αν λεχθούν μια ή δυο φορές, δεν είναι το πρόβλημα, αν και μπορούν να δημιουργήσουν πολύ μεγαλύτερο πρόβλημα μετά, όπως έλλειψη εμπιστοσύνης που μπορεί να σημάνει το τέλος. Αν και είναι υποκειμενικό αυτό, γιατί για κάποιον/α μπορεί και μια απιστία να μην είναι και τόσο σημαντική! Αν και οι αλλαξοκωλιές, τώρα τελευταία, είναι της μοδός!

Κάτι άλλο που εμποδίζει την διαμόρφωση μιας υγιής σχέσης είναι οι απαιτήσεις μας! Ο άνθρωπος έχει εξελιχθεί (ή τον έχουν εξελίξει) σε πολύ απαιτητικό ζώο. Πολύ συχνά ζητάμε περισσότερα από αυτά που μπορούμε να δώσουμε.

Είναι φυσικό η σχέση να εξελίσσεται με τον χρόνο σε ένα "αλισβερίσι", μια "συναλλαγή" συναισθημάτων, φρονημάτων, προσδοκιών και κατ' επέκταση υλικών αγαθών με στόχο την ικανοποίηση των ψυχοπνευματικών και βιοτικών αναγκών των δυο "συναλλασσομενων"-συντρόφων. Για την επίτευξη αυτής της "συναλλαγής" πρέπει να υπάρχει αμφίδρομη επικοινωνία, αλληλοκατανόηση και η αυτογνωσία του καθενός ατόμου ξεχωριστά, ώστε να ξέρει τι μπορεί να προσφέρει στον άλλον. Δυστυχώς πλέον, πολλοί σκέφτονται το τι μπορεί να τους προσφέρει ο άλλος και με ποιο τρόπο θα μπορέσουν να καρπωθούν περισσότερα, χωρίς να είναι ικανοί εκείνοι να προσφέρουν στον άλλον κάτι το ουσιόδες!

Πρέπει να πάψουμε να κλαψομουνιάζουμε για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε στις σχέσεις μας, και εκτός από την αναζήτηση ενός καλού γαμησιού, πρέπει να αναζητήσουμε τον εαυτό μας! Αν δεν βρείς τον εαυτό σου, όποιον και να έχεις δίπλα σου, δυστυχισμένος θα είσαι!

Τρύπες - Γιορτή

Γαμάει και σαν κλιπ και σαν τραγούδι!!!

Για την Αμαλία

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...» (Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Για περισσότερα... κάνε κλικ εδώ!